Τὸ ὅραμα... Κων. Μάστρακας

Vladimir Lebedev

Τελεία στιγμὴ

Σχεδὸν αὐθαίρετα,

ὀνομάζω τὴ διαδρομὴ αὐτοῦ τοῦ περιπάτου

ἅγια,

γεμάτη καλωσύνη.

Ἡ στέγη τοῦ λεωφορείου τὴ σκεπάζει.

Ψαύω στὴν τσέπη μου τὰ λίγα φρύγανα

ποὺ μάζεψα στὴν ἔρημο λευκὴ ἀκτή.

Ἡ τσέπη μου εἶχε ἀχούς, ἔχει τροχούς…

Ἕνα σκίρτημα·

ἐλάχιστο σημεῖο ἡ συμβολή του.

Ἀνεπαρκὴς δυστυχία.

Καὶ τὰ ὁράματα σὰν παροράματα.

Παραστράτημα, ὅμως τίμιο.

Ἔχω ναυαγήσει καὶ

κοστίζουν ὅλα ἀκριβά.

Δέκα χιλιάδες καπίκια.

Ἡ σάκκα τοῦ εἰσπράκτορα:

περπατάει δίπλα μου.

Ἀνεπαρκὴς δυστυχία.

Γυρίζω καὶ τι νὰ δῶ;:

ἡ ράχη ἑνὸς ταξί,

περπατάει δίπλα μου.

Ἴσως φθάσω στὸ Σικάγο.

Τ’ ὀνομάζω φιλότιμο βῆμα,

γεμᾶτο καλωσύνη καὶ τροχούς.

Τώρα πρέπει ὅμως νὰ σταματήσῃ.

Τάκης Παυλοστάθης

Ποιήματα & πεζά 1964­1999, Νεφέλη, Ἀθ. 2006, σελ. 23.

*

Τὸ ὅραμα

Δύο τεράστιες πρύμνες πανύψηλων πλοίων ἀντίκρυσα νὰ ὑψώνωνται στήν…ὁδὸ Σίνα, λίγο πιὸ πάνω ἀπ’ τὸ Ὀφθαλμιατρεῖο, καθὼς ἀπὸ τὴ Σταδίου μπῆκα στὴν Ἐδουάρδου Λῶ! Ἀπίστευτο! Καὶ πῶς στέκονταν ἔτσι, χωρὶς κανένα στήριγμα στὴ στεριά, σὰ νὰ ἦταν ἀραγμένα σὲ λιμάνι! Φαίνονταν οἱ προπέλες κ’ ἡ κόκκινη καρίνα τους καὶ ψηλά, πάν’ ἀπ’ τὴν ὕφαλη γραμμή τους, τ’ ὁλόμαυρο σῶμα τους, σὰν πίνακας τοῦ Πρέκα ἢ τοῦ Σταύρου!..

Ὅ,τι μὲ ἀποτελείωσε ἦταν πὼς καμμιὰ καταστροφὴ δὲν διακρίνονταν! Τὰ Κτήρια στέκονταν στὴ γνωστή τους θέση ἀνέπαφα, ὁ ἥλιος σηκώνονταν καὶ τὰ φώτιζε, ὅπως πάντα, μαζὶ μὲ τὰ πλοῖα, κ’ οἱ ἄνθρωποι, λιγοστοὶ μέν, ἀλλὰ τραβοῦσαν στὴνκαθημερινότητά τους, χωρὶς καμμιὰν ἀπορία, ἔκπληξη, ἀνησυχία!..

Ἀνέβαινα πλέον καταπτοημένος, μὲ κομμένα τὰ πόδια, μὴ μπορῶντας νὰ δώσω ἐξήγηση… Ξαφνικὰ ἀναταραχή, σούσουρο, κ’ οἱ συμπεριπατητές μου σταμάτησαν καὶ κοίταζαν ψηλὰ τὰ παράθυρα τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος! Θὰ ἔβγαιναν λέει σ’ αὐτά, οἱ Ἀρχές, ὁ Πρωθυπουργὸς μὲ τοὺς Ὑπουργοὺς τῆς νέας Κυβέρνησης, ἐξαγγέλλοντας ἐκεῖ, στὸ στενό, τὶς προγραμματικές τους δηλώσεις καὶ τὰ σχέδια γιὰ τὸ μέλλον τῆς Χώρας!..

Προχώρησα πρὸς τὴν Πανεπιστημίου. Στὶς γωνίες ὁμάδες ἀστυνομικῶν συζητοῦσαν μεταξύ τους μὲ ὕφος καὶ τρόπο πιὸ ὕποπτο ἀπὸ μαφιόζους σὲ ταινίες ἐγκληματικοῦ τρόμου! Τώρα διέκρινα καὶ κάποια ἀναταραχή, μὰ δὲν ὀφείλονταν σ’ ἔκπληξη, παρὰ στήν, ἐντὸς ἐλαχίστου χρόνου ἀνάδειξη, ὁρκωμοσία, παρουσίαση νέας Κυβέρνησης καὶ στὰ παράθυρα τῆς Τράπεζας ἐμφανίστηκαν οἱ Ὑπουργοί, μὲ πρόγραμμα τετραετίας πάλι, δῆθεν διαφορετικὸ τῶν προηγουμένων, ποὺ ὅμως ἦταν βέβαιο πὼς θὰ κρατοῦσε τετράλεπτο! Γι’ αὐτὸ κ’ οἱ ἀστυνομικοί, ἔχοντας πάγιες ἐντολές, δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπ’ τὶς θέσεις τους.

Τὸ πῆρα ἀπόφαση ἔτσι φαίνεται θὰ πορεύονταν τὰ πράγματα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, καὶ προχώρησα πρὸς τὸ δικό μου σκοπό. Ὅμως στὶς γωνιὲς τοῦ δρόμου, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀστυνομικούς, καραδοκοῦσαν ὁμάδες πάσης φύσεως ἐγκληματιῶν, κάτι σά «συνδικαλισμένοι ληστές», βιαστὲς γυναικῶν, μαστρωποί, δολοφόνοι, ναρκομανεῖς, ἔμποροι ὅπλων καὶ ἀπαγορευμένων προϊόντων, λαθραίων τσιγάρων π.χ., κλεψίτυπων λογισμικῶν, τραπεζικῶν καρτῶν κι  ἄλλων, ἄγνωστων ἀντικειμένων. Ἤμουν βέβαιος πλέον, στὰ τελευταῖα βήματά μου, πὼς ἦταν ἰδιαίτερα προκλητικὸ καὶ γι’ αὐτὸ ἄκρως ἐπικίνδυνο, νὰ κυκλοφορῇς μὴν ἀνήκοντας σὲ καμμιὰν ὁμάδα, καμμιὰ κατηγορία ἐγκληματική, πηγαίνοντας σὲ μιὰν ἀπόλυτα δική σου ὑπόθεση, ποὺ δὲν θὰ ἔβλαπτε ἢ δὲν θὰ ἐνωχλοῦσε, ἔστω,κανέναν!..

Ἔσπευσα ἔντρομος νά ...ξυπνήσω!.. Κι ἀντὶ νὰ ἠρεμήσω τρόμαξα περισσότερο!.. Ἡ Μεταπολίτευση εἶχε ἤδη στεριώσει. Τὰ πράγματα ἔβαιναν σαφῶς πρὸς τὸ καλύτερο. Ὅλα διωρθώνονταν ταχύτατα, οἱ σφετεριστὲς τῆς ἐξουσίας εἶχαν καταδικασθεῖ καὶ φυλακισθεῖ. Ἐκτὸς ἀπὸτὴν κυβερνητικὴ ἰσχὺ ποὺ προέκυψε μὲ τὴ μεγάλη ἐκλογικὴ πλειοψηφία, ὁδηγούμαστε καὶ σὲ μιὰ πρωτόφαντη σταθερότητα, μὲ τὴν ἀπελευθέρωση ὅλων τῶν πολιτικῶν κρατουμένων, τὴν ἄρση τῆς ἀπαγόρευσης κομμάτων, τὴ λείανση τῆς διατύπωσης ἀντιθέτων ἀπόψεων, τὴν πολιτισμένη συμπεριφορὰ τῶν ἐλευθέρων πλέον, πράγματι πολιτῶν καὶ ὄχι ὑπηκόων, ἑνὸς Κράτους ἀποφασισμένου νὰ εἶναι ἰσχυρὸ καὶ συνάμα δημοκρατικό, εὐγενές, σεβαστικὸ ὅποιας (καὶ σεξουαλικῆς ἰδιαζόντως) διαφορετικότητας, ἀπορροφητικὸ πάσης πρόκλησης, ἀσφαλὲς γιὰ ὅλους κι ὄχι μόνο γιὰ ἡμετέρους…

Ὁ ἥλιος ἀνέτελλε κάθε πρωὶ μεθυσμένος μὲ τὰ Κάρμινα Μπουράνα καὶ τὶς μέχρι χθὲς ἀπαγορευμένες μελωδίες πλήθους ἀντιστασιακῶν συνθετῶν καὶ γενικῶς γινόταν, σὲ κάθε βῆμα, φανερή, μιὰ ἄφατη κοινωνικὴ ἀνακούφιση, τῆς ἀπελευθερωμένης πλέον ἀντιστασιακῆς παμψηφίας τῶν πολιτῶν, ἀπὸ τὴν ἄκρα Ἀριστερά, ὥς τὴν ἄκρα Δεξιά! Γνωστοὶ μάλιστα συνεργάτες κι ἀπολογητὲς τῶν σφετεριστῶν συνταγματαρχῶν, ὑπουργοί τους, καθηγητὲς Πανεπιστημίων, λόγιοι, δημοσιογράφοι πληρωμένοι καὶ πληρωνόμενοι ἀπὸ χουντικὰ φύλλα, στὰ ὁποῖα καθημερινὰ καυτηρίαζαν διαφόρους προσωπικοὺς ἐχθρούς τους, χαρακτηρίζοντάς τους κυρίως ὡς ἀνθέλληνες καὶ ἀξίους νὰ τοὺς ἀφαιρεθῇ πάραυτα ἡ ἰθαγένεια, ἀλλά, πρωτίστως, ἄνθρωποι γεννημένοι Δεξιοί, βλαχοσνομπάκηδες γενικῶς κι ἀλλεργικοὶ σὲ κάθε λαϊκὴ ἢ ἐπαναστατικὴ ἔννοια, ταλαντοῦχοι θεωρητικοὶ μιᾶς ἰδιότυπης, σαφῶς φασίζουσας νοοτροπίας, συναρμονίστηκαν ἄριστα μὲ τὸ ὅλο «ἀπελευθερωτικό» πνεῦμα κι ἄρχισαν μιὰ καινούργια ἔνδοξη καριέρα. Ὅσο πιὸ ἀριστερώδης ἐμφανιζόταν κανείς, ἀσχέτως τοῦ γνωστοῦ παρελθόντος του, προσφάτου καὶ ἀπωτάτου, τόσο τὸ καλύτερο! Ἐπιδεξιώτατες πλειοψηφικὲς κυβερνήσεις κρατικοποίησαν τράπεζες καὶ θεσμοθέτησαν ἄπειρο πλῆθος καὶ εἴδη «ὀργανισμῶν»­ἐπιχειρήσεων, ποὺ οὔτε ὁ πλέον φλογερὸς λατινοαμερικανὸς ἐπαναστάτης δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ διανοηθῇ, διογκώνοντας ἔτσι τὸ Δημόσιο μὲ χιλιάδες θέσεις γλειφτικῆς καὶ γλοιώδους ἐθελοδουλείας, ὅπου ἐγκαθίσταντο οἱ...«ἀντιστασιακοί» κατὰ τῆς χουντικῆς φενάκης, μὲ τὴν ὁποία ὅμως εἶχαν ἄριστα συνεργασθεῖ καί, μὲ περισσὴ ἀδιαντροπιά, ἐμφανῶς πλουτίσει. Πάνω κεῖ εἶδα τὸ ὄνειρο! Κι ἀντὶ νὰ  ἠρεμήσω ξυπνῶντας, τρόμαξα περισσότερο. Οὐδέποτε εἶχα ...μελλοντολογικὲς ἐνοράσεις, οὔτε γιὰ τὸν ἑαυτό μου οὔτε γιὰ τὰ πρόσωπα ποὺ συνδέονταν μαζί μου. Εἶχα μάλιστα κληρονομήσει ἀπ’ τὴ μητέρα Μου μιὰν ἐπιμονὴ στὴν ρεαλιστικὴ πρακτικότητα, πάνω σὲ κάθε θέμα. Ἔτσι ἄλλωστε εἴχαμε ἐπιβιώσει, κοντὰ τριάντα χρόνια, μὲ σιδερένια πειθαρχία, σὲ μιὰ τρομακτικὴ οἰκονομικὴ στέρηση, ποὺ πολλοὺς θὰ τοὺς εἶχε ἐξοντώσει. Ὁ πατέρας μου πάλι, ἰδεαλιστὴς κυρίως καὶ συναισθηματικός, τὴν συνακολουθοῦσε ὑποτασσόμενος ἀπὸ ἕνα ἰδιόμορφο μῖγμα ἀγάπης κι ἀνάγκης. Πῶς λοιπόν, ξαφνικά, ἄρχισα νὰ βλέπω …ὁράματα;..

Κι ὅμως χρόνια ὁλόκληρα, ἔκτοτε, δὲν θυμᾶμαι ἁπλῶς τὸ τρομακτικὸ ἐκεῖνο ὄνειρο ἀλλά, ἐντελῶς ...ρεαλιστικά, ὑποθέτω ἐνδεχόμενη τὴν ἐφιαλτική του πραγμάτωση!..

Καραδοκῶ ἑκάστοτε τὰ πράγματα μήπως καὶ κάτι φέρνει πρὸς τὸ ζοφερὸ κλίμα τοῦ ὀνείρου μου. Ἀλλὰ πάντα, κι ἂν ἀκόμα μοῦ προξενοῦσε ἀπέχθεια ἡ πραγματικότητα, τίποτα δὲν ἐπιβεβαίωνε τὸν ἐφιάλτη μου. Ἀντιθέτως διαψεύδονταν συνεχῶς οἱ δυσοίωνες προβλέψεις μου. Ὁ λαός, μὴ ξεχνῶντας τί σημαίνει Δεξιά, ἀπεφάσισε ν’ «ἀλλάξῃ» ἐδῶ καὶ τώρα καὶ ν’ ἀνέβῃ στὴν ἐξουσία(!). Ὁπότε ἀποδυνάμωσε ὅλους τοὺς διευθυντὲς τῆς Διοίκησης πούταν Δεξιοί, δυνάμωσε «συνδικαλιστές» σὲ κάθε τομέα, διώρισε «συμβούλους» θέσπισε καὶ νέους «ὀργανισμούς», θυγατρικὲς ἐπὶ θυγατρικῶν, ἔδωσε ἐπιδόματα, συντάξεις παντοῦ, δάνεια ἐπὶ δανείων μ’ ἐγγυήσεις τοῦ Δημοσίου, ἀνακατεμένα μὲ τὰ περίφημα «πακέττα» Ντελὸρ καὶ τὰ δανεικά, ποὺ ἦταν βέβαια ἀγύριστα, ἀφοῦ ἄλλοι, ἄλλων κυβερνήσεων δὲν θὰ τὰ ἐπέστρεφαν ποτέ!

Ἔμαθαν οἱ πάντες πῶς νὰ ζοῦνε! Καὶ βεβαίως μεγάλωσαν, ἀνατράφηκαν, «σπούδασαν» νέα παιδιά, ποὺ θεωροῦσαν αὐτονόητα τ’ ἀδιανόητα καὶ παγιώθηκαν τρόποι ζωῆς ὄχι ἁπλῶς ὕποπτα ἢ πονηρὰ εἰσοδήματα. Βρεθήκαμε ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι, παλιοὶ καὶ νέοι, ἐγγράμματοι κι ἀγράμματοι, ἔντιμοι κι ἄτιμοι, θέλοντας καὶ μή, σ’ ἕνα κλίμα γενικῆς ἀνοχῆς καὶ κοινῆς ἀποδοχῆς! Ὅσοι καθυστεροῦσαν νὰ ἐκσυγχρονισθοῦν ἦσαν παλιομοδίτες! Ἀνεπίδεκτοι προσαρμογῆς στὰ σύγχρονα σέστα καὶ λοιπὰ καμώματα.

Κάποιο ἀπόγευμα Ἰουνίου, ἀναστατώθηκα ἀπὸ ἐκκωφαντικὴ δῆθεν μουσική! Προσεπάθησα νὰ ἐντοπίσω τὴν πηγή της, τὸν θρασύτατο ποὺ γλεντοῦσε ἐπιβάλοντας τὰ δικά του γοῦστα στὴν εὐρύτερη γειτονιά. Ἀδύνατο. Μέχρι ποὺ παρατήρησα στὸ μπαλκόνι τῆς ἀπέναντι πολυκατοικίας νεαροὺς καὶ νεαρές, γύρω στὰ δεκάξι!

Ἀποφάσισα, ἀντὶ ἄλλου, νὰ πάω μιὰ βόλτα, μέχρι νὰ ἠρεμήσουν. Ὅταν κατέβηκα στὸ δρόμο καὶ προχώρησα διεπίστωσα ὅτι δὲν ἔφταιγαν τὰ παιδιά.Ὁ θόρυβος ἐρχόταν ἀπὸ τὸ γειτονικὸ συγκρότημα τῶν δημοσίων σχολικῶν κτηρίων! Καθηγητὲς καὶ γονεῖς ξεσάλωναν μὲ σκυλοτράγουδα, πίνοντας ἄφθονο ἀλκοόλ, χόρευαν πάνω στὰ τραπέζια, ἐνῶ ἀνήλικα ἔκοβαν δίπλα τους βόλτες μὲ ποδήλατα ἢ κλωτσοῦσαν μπάλες!..

Κατευθύνθηκα στὸ κοντινὸ Ἀστυνομικὸ Τμῆμα. Δὲν μποροῦμε, μοῦ εἶπε εὐγενέστατα ὁ Ἀξιωματικὸς Ὑπηρεσίας, νὰ διακόψουμε τὸ καθιερωμένο πλέον γλέντι γιὰ τὴ λήξη τῆς χρονιᾶς! Δὲν ἔχουμε ἁρμοδιότητα ἐπέμβασης!.. Καὶ μετὰ ἀπὸ ἐπιμονή μου παρεκάλεσε ἕναν συνάδελφό του νὰ συστήσῃ, διακριτικά, τὴ μείωση τῆς ἔντασης!!!

Ἀργὰ συνειδητοποίησα πὼς δὲν θὰ γινόταν σὲ μιὰ μέρα πραγματικότητα ὁ προφητικός μου ἐφιάλτης! Καὶ παρὰ ποὺ εἴδαμε καράβια στοὺς ἀγρούς, ὄχι βέβαια στὴ Σίνα ἀλλὰ στὴν ἄτυχη Φουκουσίμα μὲ τὸ τσουνάμι, ὁ ζόφος μᾶς τυλίγει ὅλους καθημερινά, καὶ τώρα μαθαίνουμε πάλι νὰ ζοῦμε μ’ αὐτόν, περιμένοντας μιὰ νέα ἐποχὴ εὐωχίας, καταριανῆς, κινεζικῆς, ἀζέρικης καὶ δὲν συμμαζεύεται… Ἀντὶ νὰ συμμαζευτοῦμε ἐμεῖς πρωτίστως!..

Ἀναρωτιέμαι τώρα πιὰ ἂν εἶναι ὄντως ἀνεπαρκὴς ἡ δυστυχία μας! Ἂν ἡ στιγμὴ καὶ τὸ στίγμα μας εἶναι τέλεια. Ἂν εἶναι αὐθαίρετο νὰ ὀνομάσω αὐτὴ τὴ διαδρομὴ ἅγια, γεμάτη καλωσύνη. Ἡ στέγη τοῦ εὐρωπαϊκοῦ λεωφορείου τὴ σκεπάζει. Ψαύω στὴν τσέπη μου τὰ λίγα φρύγανα ποὺ μάζεψα μὲ τὴν ὅποια παιδεία μου. Ἡ τσέπη μου εἶχε ἀχούς, ἔχει τροχούς… Ἕνα σκίρτημα εἶναι ὅ,τι ἀποπειρῶμαι ἐλάχιστο σημεῖο ἡ συμβολή του!.. Ἀνεπαρκὴς δυστυχία. Καὶ τὰ ὁράματα σὰν παροράματα. Παραστρατήσαμε, ὅμως οἱ πάντες. Ἔχουμε ναυαγήσει καὶ κοστίζουν ὅλα ἀκριβά. Δέκα χιλιάδες καπίκια. Ἡ σάκκα τοῦ τροϊανίκανου εἰσπράκτορα περπατάει δίπλα μας.

Ἀνεπαρκὴς δυστυχία! Γυρίζω καὶ τί νὰ δῶ;: ἡ ράχη ἑνὸς ταξί, περπατάει δίπλα μας.

Ἴσως φθάσουμε στὸ Κατάρ, στὴν Κίνα, στὴν Ἀζοφικὴ θάλασσα... Τ’ ὀνομάζουμε «φιλότιμο βῆμα», γεμᾶτο καλώσυνους τροχούς. Τώρα ὅμως πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ σταματήσῃ. Νὰ μὴ γίνωνται τὰ ὁράματα παροράματα…

Δὲν φορολογοῦνται τὰ ὄνειρα ἀκόμη! Οὔτε βαρύνονται μὲ εἰδικὸ τέλος, ἐνῶ μπορεῖ νὰ προσφέρουν σημαντικὴ βοήθεια σ’ ὅσους σκέπτονται κ’ ἐνεργοῦν με­τὰ λόγου γνώσεως κι ὄχι παράλογης συνήθειας, σ’ ὅσους εἶναι ξυπνοὶ κι ὄχι «ἔξυπνοι» σ’ ὅσους ζοῦν καὶ δὲν θέλουν νὰ τοὺς εὕρῃ πεθαμένους ὁ θάνατος!..

Ὑπάρχουν κι ἄλλα ὄνειρα, ὄχι μόνον ἐφιάλτες! Ὁράματα μιᾶς συνείδησης πάμφωτης σὰν καλοκαίρι. Ποὺ δὲν ἀναζητεῖ τὴ σωτηρία της σὲ ψευδεπίγραφες ἀνακάμψεις, θέσεις ἐθελοδουλείας, ἐπενδύσεις ἁγιογδυτῶν!.. Σὲ «βασιλιᾶδες» μὲ χοντρὸ λαιμό, ντόπιους καὶ ξένους, σ’ ἀνάλλαγες βρομερώτατες ἀλλαγές καὶ διεθνεῖς ἀνταλλαγὲς καὶ συμμαχίες τῆς ἀνοησίας καὶ τῶν προδιαψευσμένων πολιτικῶν ἐμπόρων τῆς ἀπάτης καὶ τοῦ τίποτα. Σὲ συντηρητὲς τῆς ὄζουσας ἀνηθικότητας, σὲ προοδευτικοὺς τῆς κλοπῆς, σ’ ἐπαναστάτες τῆς δικτατορικῆς ἐπιβολῆς τῆς πανπενίας: ἠθικῆς, ὑλικῆς καὶ πνευματικῆς, σὲ νοσταλγοὺς καὶ ὑμνητὲς ἐγκληματικῶν παραλογισμῶν, πλήρους ἀπαιδευσίας κ’ ἐπιστημονικῆς ἠλιθιότητας.

Ὅραμα κι ὄχι πάλι καὶ πάντα παρόραμα. Ἀπελευθέρωση πραγματικὴ ἀπ’ ὁποιοδήποτε κρατικό­πατερναλιστικὸ ἐναγκαλισμὸ τῆς δολοφονίας τοῦ προσώπου.

Πλήρη ἀπεξάρτηση κι ἀπογαλακτισμὸ ἀπὸ τή, δῆθεν στοργική, δηλητηριώδη μητριαρχία τῆς, ὄχι μόνο κρατικῆς, προστασίας. Ἀνάληψη τῆς εὐθύνης τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ πρόσωπο. Χωρὶς καμμιὰ φειδὼ ἢ φόβο ἄμεση καταβολὴ τοῦ κόπου καὶ τοῦ μόχθου τῆς δημιουργίας, ποὺ ἐπιφέρει τὴν αὐτόματη εἴσπραξη εὐτυχίας καὶ χαρᾶς ἀναπαλλοτρίωτης. Παντελῆ ἀγνόηση τῶν σειρήνων τῆς φενάκης, τῆς ψευδέστατης εὐημερίας τῆς δουλείας, τῆς δῆθεν ἀσφαλείας τῆς ὑποταγῆς.

Ἂς σταματήσῃ ἐπιτέλους αὐτὸ τὸ μονότονο, κουραστικό, ἀδιέξοδο ἀνθρώπινο κλάμα! – Γίνετε θεοί!..

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ

Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. Ιούνιος 2013