Ας’ τη βάρκα…Κων.Χατζόπουλος

Ἄσ᾿ τὴ βάρκα στὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ τρέχει,

ἂς ὁρίζει τ᾿ ἀγέρι, τιμόνι-πανί,

τὰ φτερὰ ἅπλωσε πλέρια, ἄκρη ὁ κόσμος δὲν ἔχει,

εἶναι πι᾿ ὄμορφοι οἱ ἄγνωστοι πάντα γιαλοί,

ἡ ζωὴ μία δροσιὰ εἶναι, ἕνα κῦμα, ἂς τὸ φέρει

ὅπου θέλει τ᾿ ἀγέρι, ὅπου ξέρει τ᾿ ἀγέρι.

Ἂς ἀλλάζουν λιβάδια μὲ βράχους καὶ δάση,

γύρω ἂς φεύγουν ποῦ πύργοι, ποῦ καλύβας καπνός,

εἴτ᾿ εἰδύλλιο γελούμενο ἀπλώνετ᾿ ἡ πλάση,

εἶτ᾿ ἀντάρες καὶ μπόρες σου κρεμᾷ ὁ οὐρανός,

μὴ θαρρεῖς τὸ πανί σου μπορεῖς νὰ βαστάξεις,

ὅπου θέλει τὸ κῦμα μαζί του θ᾿ ἀράξεις.

Τί γυρεύεις, τί θέλεις μὴ κι ἐσὺ τὸ γνωρίζεις;

Ἔχεις πιάσει ποτέ σου τὸ τί κυνηγᾷς;

Μή ῾που σπέρνεις καλὸ τὸ κακὸ δὲ θερίζεις;

Δὲ σκοντάβεις σὲ ρώτημα σ᾿ ὅτι ρωτᾷς;

Ὅτι σ᾿ ἔχει μαγέψει κι ὅτι σοῦ ῾χει γελάσει,

τό ῾χεις μόνος κερδίσει, μοναχὸς ἑτοιμάσει;

Ἄσε τότε τὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ σπάζει,

ἄσ᾿ τὶς ζάλες νὰ σέρνουν τυφλὰ τὴ καρδιὰ

κι ἂν τριγύρω βογγὰ κι ἂν ψηλὰ συννεφιάζει,

κάπου ὁ ἥλιος σὲ κάποιο γιαλὸ θὰ γελᾷ

κι ἂν πικρό τη ψυχή σου τὸ δάκρυ τὴ ραίνει

πάντα κάπου κρυφή, μιὰ χαρὰ τὴ προσμένει.

Κωνσταντῖνος Χατζόπουλος (1868-1920):