Θήραμα και θηρευτής... Έφη Καλογεροπούλου

Henri Matisse, 1919

Ξέπλυνε τους άλλους από τα χέρια σου

Κι από τη σκέψη σου,

Άσε τη μέρα να γλιστρήσει

Από το σώμα μου

Σαν κουρασμένο ρούχο

Χαμήλωσα τα φώτα

Έβαλα ψιθυριστά μια μουσική

Έλα λοιπόν

Αφήσου

Για μια ώρα

Πάνω μου

Πριν πάρω αγκαλιά

Τον ύπνο

Massimo Gentile, MASS/AGE VS BODY/WORK, εκδ.Άγρα, μετ. Γιάννης Ζέρβας

Η μπουκιά... Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Madonna by Steven Meisel 

Χωρίς να το περιμένω

μέσα σε τόσο κόσμο,

με πόθο και τρυφερότητα,

για ν' αγγίξεις έμμεσα το στόμα μου

έκοψες μπουκιά με το πιρούνι σου

και μου έδωσες να φάω.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

Λερναία Ύδρα... Κλείτος Κύρου

Catherine Deneueve by Helmout Newton

Τη λήστεψε κατά κράτος

Της άρπαξε τα κοσμήματα

Την ξεγύμνωσε τη διαμέλισε

και της πήρε τις πολύτιμες λέξεις

Ύστερα έσκυψε πάνω της

κι έκοβε σε φέτες μικρές

τα πολύχρωμα φιλιά της

Δεν υπολόγισε πως τα μέλη της

τα φιλιά και οι λέξεις της

θα πληθαίναν αδιάκοπα

κι ένα σύννεφο θα τον τύλιγε

φορτωμένο αστροπελέκια

Κλείτος Κύρου

Sous-entendu... Anne Stevenson

Lillian Bassman

Μη νομίζεις

ότι δεν ξέρω

πως καθώς μου μιλάς

το χέρι του μυαλού σου

μου αφαιρεί διακριτικά

τις κάλτσες μου,

και με επιδέξιες, τυφλές κινήσεις

αναβαίνει κατά μήκος του ποδιού μου.

Μη νομίζεις

ότι δεν ξέρω

ότι ξέρεις

πως κάθε τι που σου λέω

είναι ένα ένδυμα.

Anne Stevenson, Ανθολογία Ερωτικής Ποίησης, μετ Χάρης Βλαβιανός

Το διπλανό τραπέζι... Κ. Π. Καβάφης

Richard Avedon

Θάναι μόλις εικοσιδυό ετών…

Κι όμως εγώ είμαι βέβαιος που σχεδόν τα ίσα

χρόνια προτύτερα, το ίδιο σώμα αυτό το απήλαυσα!..

                                                                            

Δεν είναι διόλου έξαψις ερωτισμού.

Και μοναχά προ ολίγου μπήκα στο καζίνο

δεν είχα ούτε ώρα για να πιώ πολύ...

Το ίδιο σώμα εγώ το απήλαυσα!..

Κι αν δεν θυμούμαι, πού — ένα ξέχασμά μου δεν σημαίνει...

A, τώρα, να, που κάθησε στο διπλανό τραπέζι,

γνωρίζω κάθε κίνηση που κάμνει — κι απ’ τα ρούχα κάτω

γυμνά τ’ αγαπημένα μέλη ξαναβλέπω…   
Κ. Π. Καβάφης

  

Κεκράχτες... Δημ. Δημητριάδης

Αχ αυτοί οι ντελάληδες

οι καραμούζες

με περικεφαλαίες πολύχρωμες

πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες

σε γοητεύουν

σε κολακεύουν

χαμαιλέοντες της πιάτσας

της μόδας

πάντα περνά η μπογιά τους.

Δημήτρης Α. Δημητριάδης,

http://staxtes.com

Άσεμνο... Γιάννης Πατίλης

David Dubnitskiy

Πέρασε μια γυναίκα

ωραία

σαν άσεμνο δημοσίευμα

Γιάννης Πατίλης, Ταξίδια στην ίδια πόλη

Όταν είσαι μακριά μου... Γιώργος Δομιανός

Ζωή Λάσκαρη

Όταν είσαι μακριά μου

τείνω

να πιστέψω

στο χριστό

όταν έρχεσαι κοντά μου

τείνει

να πιστέψει

ο χριστός

σ’ εμένα.

Γιώργος Δομιανός

Η επόμενη μέρα... Κ. Μ. Μάστρακας

Dimitri Cessel, Ελλάς

Κωνσταντίνος Μάρκου Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

http://www.diorthoseis.eu

Χίλιοι λυτρωμοί... Κωστής Παλαμάς

Marlon Brando and Kim Hunter by Eliot Elisofon

Για ένα χάιδιο σου πεθαίνω

χίλιους πεθαμούς,

το φιλί σου αξίζει, Αγάπη,

χίλιους λυτρωμούς!

Κωστής Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, Λόγος Ι΄, «Αναστάσιμος»

Συντέλεια... Δημήτρης Μαρουδάς

Matthias Stom, (1615-1649)

Το Εκούσιο Πάθος Σου,

κάθε χρόνο,

οδηγεί στο μόνο λάθος Σου.

Ακούσιο, ολέθριο και ζοφερό,

καταλήγει στη Σωτηρία του Κόσμου,

μην επιτρέποντας στη Συντέλεια

να ολοκληρώση το έργο

το λαλήσαν δια των προφητών!

Δημήτρης Μαρουδάς, Αποδράσεις

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 24, Ιούνιος 2013 https://diorthoseis.eu/

Προτεραιότητες... Θεοδόσης Αγγ. Παπαδημητρόπουλος

Caravaggio

http://dieleusi.map-in-box.gr

Η Μεγάλη Εβδομάδα... Αθ. Κανελλόπουλος

Rembrandt, Ο Χριστός Διδάσκων, 1652

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι μόνο η συνοπτική ιστόρηση του Θείου πάθους, είναι παράλληλα και η αυθεντική περίληψη της ποιότητας του ανθρώπινου βίου, αντιπροσωπευτικό απάνθισμα συμπεριφοράς και χαρακτήρων στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Από τότε ως τα σήμερα δεν έπαψε η ζωή μας να είναι γεμάτη από Ιούδες που προδίνουν και Θωμάδες που δυσπιστούν, από Σίμωνες που αίρουν το σταυρό και Πιλάτους που “νίπτουν τας χείρας των”, από Μάρθες και Μαρίες που “τυρβάζουν περί πολλά” και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία, από Καϊάφες που κρίνουν διατεταγμένα σε δεύτερο βαθμό και από Βαραββάδες που αθωώνονται, από άρχοντες περιβαλλόμενους “ψευδή πορφύραν” και από Ιωσήφ “κεκρυμμένους διά τον φόβον των Ιουδαίων”, από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες, από γυναίκες “εν πολλαίς αμαρτίαις” και από Πέτρους “τρίτων αρνησαμένους”. Μια εναλλαγή του “Ωσαννά” και του “Σταύρωσον”, του ενταφιασμού και της Ανάστασης, του Γολγοθά και του θριάμβου, της ελπίδας και των θαυμασμών, των κολαφισμάτων και του προσκυνήματος…

Αθανάσιος Κανελλόπουλος, “ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΥΒΟΥΛΟΣ”  ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ

Πώς θα άφηνε;.. Τάσος Λειβαδίτης

Rebprandt, Η Ανάσταση του Λαζάρου

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς

στάθηκε κοντά στον τάφο,

"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε.

Όλοι περίμεναν.

Κι ο φτωχός νεκρός,

που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του

παίζεται η τύχη του κόσμου,

τι να κάνει;

Η γη είχε χαθεί,

πώς θα άφηνε

χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό!

Τάσος Λειβαδίτης, Ο Θεός χρειάζεται την βοήθειά μας

Αμούστακο... Νίκος Αντωνάτος

Κωνσταντίνος Μάνος, Σκύρος 1967

ΑΠΟ ένα παρελθόν

αμούστακο

φαγώθηκε

όλο μου το μέλλον.

Νίκος Αντωνάτος, Αυλός λελυπημένος, περ. Πλανόδιον τχ.39

Το δράμα... Ήρκος Ρ. Αποστολίδης

Floris Neususs

Η μεγαλύτερη

αναντιστοιχία συναισθημάτων

σε χώρο τόσο «μικρό»,

και δεδομένο χρόνο:

Στα νεκροταφεία,

την ώρα της κηδείας

(και λίγο πρίν, λίγο μετά)…

Ήρκος Ρ. Αποστολίδης

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, τχ. 37

http://www.diorthoseis.gr

Σιγαστήρα... Γιάννης Γκούμας

Keith Carter

Και καθώς τοποθετώ τις παντόφλες μου

πλάι στο κρεβάτι

για ένα αύριο,

αντιλαμβάνομαι

ότι όλη μου η ζωή

ήταν μια προσπάθεια

να βάλω σιγαστήρα στην σιωπή μου. 

Γιάννης Γκούμας, Η σιωπή των άλλων.

περ. Περίπλους, τχ.45

Το στερνό παραμύθι... Λάμπρος Πορφύρας

Boris Ivanovich Kopylov

Πήραν στρατί στρατί το μονοπάτι

βασιλοπούλες και καλοκυράδες,

από τις ξένες χώρες βασιλιάδες

και καβαλάρηδες απάνω στ’ άτι.

Και γύρω στης γιαγιάς μου το κρεβάτι,

ανάμεσα από δυο χλωμές λαμπάδες

περνούσανε και σαν τραγουδιστάδες

τής τραγουδούσαν —ποιος το ξέρει— κάτι.

Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη,

δε σκότωσε το Δράκο ή τον Αράπη,

και να της φέρει αθάνατο νερό.

Η μάνα μου είχε γονατίσει κάτου

μ’ απάνω —μια φορά κι έναν καιρό—

ο Αρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.

Λ. Πορφύρας, Άπαντα,
 fb Ἐν Φαντασίᾳ και Λόγῳ