 |
| Geof Kern, New York 1991 |
Γύριζε η Γη γύρω απ’ τον ήλιο,
γύριζε στα χρόνια του Αρίσταρχου, αυτός
τους το έλεγε, δεν τον πίστευαν, μάλλον
δε νιώθανε τη σκοτοδίνη
της περιστροφής, η Γη
συνέχιζε τους γύρους της, αυτός
επέμενε, οι Αθηναίοι στο τέλος
του τράβηξαν, κατά το σύνηθες,
μια μήνυση και ησύχασαν
η Γη,
συνέχισε τους γύρους της.
Σωτήρης Σαράκης, Σημαντικές λεπτομέρειες
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 45 https://diorthoseis.eu/
 |
| Dusdin Condren |
Τα μάτια της μόνο, σαν πράσινες
πυγολαμπίδες γιάλιζαν στο σκοτάδι.
Τα μαλλιά της μαύρα και σιωπηρά…
Αν και δεν έβλεπα το σώμα της
μπορούσα να τ’ αγγίξω…
Άκουσα τη φωνή της ταχύτατη
σαν χελιδόνι να ψαλιδίζη πάνω από
το κεφάλι μου:
-Μην είσαι ανόητος!..
Από τότε
ψυχαλίζουν πάνω μου
ήχοι μουσικής τα φωτεινά της μάτια!..
Νίκος Σπάνιας, Γλυκός τρόμος
(Ανθ. Η.&Ρ.
Αποστολίδη)
 |
| Alfonso Brezmes |
Φεύγουν σιγά-σιγά τα χρόνια
κι ό,τ’ είχε σάρκα και οστά
γίνεται θύμιση.
Στο δάκρυ που πισωδρομεί
ζει και αναζεί το παρελθόν
καθώς τα μάτια αντικρύζουν το παρόν
και κρυφαναλογίζουνται το μέλλον.
Κωνσταντίνος M. Μάστρακας,
Ζώνη
Ασφαλείας, εκδ Andy’s
 |
| Louis Jean Francois Lagrenee, Mars and Venus |
Κι όταν όλος ο κόσμος έφευγε
και μέναμε οι δυο μας
ανάμεσα σε άδεια ποτήρια και βρώμικα σταχτοδοχεία,
τι όμορφο που ήταν να ξέρω πως βρισκόσουν
εδώ σαν μια όαση,
μόνη μαζί μου στην άκρη της νύχτας,
και πως διαρκούσες, ήσουν περισσότερη από το χρόνο,
ήσουν αυτή που δεν έφευγε
διότι ένα κοινό μαξιλάρι
και μια κοινή ζεστασιά
θα μας καλούσαν ξανά
να ξυπνήσουμε την επόμενη ημέρα,
μαζί, γελώντας, ξεχτένιστοι.
Julio Cortázar, μετ. Νάταλι Φύτρου
 |
| Ralph Steiner |
Το καλοκαίρι σου χάρισε πρόθυμα
ό,τι πιο ζεστόν είχε.
Το καλοκαίρι σου χάρισε
όλους τους χυμούς των καρπών του.
Τώρα στάσου αξιοπρεπώς κ’ εσύ
κι άνοιξε την αγκαλιά σου
να σου τη γεμίσει κίτρινα φύλλα το φθινόπωρο.
Τώρα στάσου αξιοπρεπώς
κι άφησ’ το πρόσωπό σου ακάλυπτο κι ορθό
να σου το παγώσει τ’ αγριοβόρι του χειμώνα.
Κώστας
Μόντης
 |
| Milo Manara |
Υπέροχο – είναι υπέροχο
σαν αγαπάς να περιμένεις!…
Υπέροχο αναμετρώντας τις στιγμές…
Βραδιάζοντας. Ξημερώνοντας.
Αυτό το γέλιο
αυτό το γέλιο που κυλάει σφυρίζοντας
άλλος όπου κανένας δεν το ξέρει.
Μαρία
Σερβάκη, Ο
άλλος κήπος, 1983
 |
| Gabriele Rigon |
έχει αφήσει
πάνω στο τραπέζι,
μες στο ντουλάπι,
κάτω απ’ το προσκέφαλο,
ένα μικρό κιβώτιο μουσικής.
Ακούω μόνος.
Όλη νύχτα
τ’ όνομά σου
κελαϊδάει μέσα στο στόμα μου,
πίνει το σάλιο μου,
με πίνει.
Τ’ όνομά σου.
Απ’ το τηλέφωνο
ακούω να ρίχνεις
ένα ένα τα ρούχα σου
στο πάτωμα. Τελευταίο
το δαχτυλίδι σου.
Γιάννης Ρίτσος, Τα ερωτικά
 |
Ευγενία Ξυγκόρου & Μιχαήλ Ταμπακάκης, Αγάπη παράνομη |
Κυριακή πρωί
κι ανάμεσα στα χείλη σου
εξαφανίζεται ο χρόνος.
Κυριακή πρωί
κι ανάμεσα στα δόντια σου
λάμπει το μήλο της ηδονής.
Τάκης Βαρβιτσιώτης, Μικρά ερωτικά εγκώμια, εκδ. Αρμός 2002
 |
| Masao Yamamoto |
Απ΄ την κάθε μου λέξη
λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας
δίπλα στο ψωμί
-και το φως που έσταζε απ΄ το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.
Άρης Αλεξάνδρου,
Άγονος
γραμμή
 |
| Leopoldo Pomés |
Ασφαλώς και ήξερα πως είχες σημαδέψει
την τράπουλα.
Εσύ ήθελες να κερδίζεις,
εμένα μου αρκούσε να παίζουμε.
Ε. Μύρων
 |
| David Drebin |
Κάποια παγωμένα πρωινά
βγαίνω απ΄το σπίτι
αχνίζοντας
ύπνο
φιλιά
αγάπη
και κοντοστέκομαι
κοιτάζοντας το σύννεφο
που θα θαμπώσει
σε λίγο το παρμπρίζ μου...
Μυρσίνη Γκανά, Τα
πέρα μέρη, εκδ. Μελάνι
 |
| Margaret Lansink |
Μόνο για να «κερδίσω» εσένα,
κι ας ήτανε για ένα βράδυ μόνο
Ένα βράδυ ο κόσμος σου να είμαι εγώ
Μια στιγμή να ξεχάσεις όποιον ξέρεις γνωστό
Μια στιγμή να γίνω εγώ το γέλιο κι η πνοή σου
να σ’έχω, να σ’αγγίζω, ν’ακουμπάω το κορμί σου
Να γίνω το βλέμμα σου για λίγο
Να μπερδέψω τα χέρια μου στα μαλλιά σου,
να σου ψιθυρίσω όνειρα
κι ύστερα που θα κοιμάσαι,
να σε κοιτάζω που ανασαίνεις
Να μ’αγγίζεις τυχαία
και εγω να σ’ερωτεύομαι
κάθε φορά πιο πολύ.
Ρενέ Στυλιαρά, Διακριτικά, εκδ. Γαβριηλίδης 2013
 |
| Βούλα Παπαϊωάννου |
Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα
με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας
παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό
φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες!
Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθήσαμε
και κοιταχτήκαμε βαθειά μέσα στα μάτια.
Μια πεταλούδα πέταξε απ' τα στήθεια μας
ήτανε πιο λευκή
απ' το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές
πως δεν θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε.
Το βράδυ ανάψαμε φωτιά
και τραγουδούσαμε γύρω-τριγύρω:
Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα
φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη
φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας
λέγε μας τη ζωή!
Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ' τα χέρια
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν!
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε
κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει
εμείς τη λέμε τη ζωή πηγαίνουμε μπροστά
και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε!
Είμαστε από καλή γενιά.
Οδυσσέας
Ελύτης, Ήλιος ο Πρώτος
 |
| Τάκης Τλούπας 1968 |
Στάσου όπου βρίσκεσαι! Σε κάθε θέση
χαίνει ένα βάραθρο κι υπάρχει μια κορφή!
Για όποιονε ξέρει να μην πέσει,
παντού είναι κέντρο και παντού είναι μέση!..
Ζυγίσου όπου κι αν βρίσκεσαι… Το βάρος
δε σπρώχνει κάτω· προς τ' απάνω πάει!..
Παναγιώτης
Κανελλόπουλος, Απλοί Φθόγγοι σε Στίχους,
Αθήνα, Εκδόσεις Πυρσός, 1939
 |
| Karel Chladek |
Μέσα στο συνωστισμό
Μόνο για μια στιγμή με άγγιξε·
δημιουργώντας στη ζωή μου
κάτι σαν άβυσσο.
Χρίστος Λάσκαρης, Απόγευμα προς βράδυ, εκδ.
Γαβριηλίδη
 |
| Σπύρος Βασιλείου |
Ναι είμεθα ακόμη επί της γης
και πορευόμαστε πεζή,
καβάλλα ή καθισμένοι,
μα πάντοτε κινούμενοι προς τους ορίζοντες
που μας καλούν
και κάποτε θα μας ανήκουν.
Ανδρέας
Εμπειρίκος, Οι
κύκλοι του Ζωδιακού. Εκδόσεις Άγρα.
