Έσπασαν... Λούλη Τσαμαντάνη

Αρκάς

 

Τα κόκκινα αυγά της Επανάστασης

σπάσαν στο βράσιμο.

Πώς θα τσουγκρίσουμε τώρα;

[...]

Λούλη Τσαμαντάνη, Στον τόπο του τι, εκδ. Γαβριηλίδης

Η διορία του Νέρωνος... Κ. Π. Καβάφης

Γιώργος Βακαλό, 1938

 

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε

του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό:

Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται…

Είχε καιρόν ακόμη να χαρή.

Τριάντα χρονώ είναι - πολύ αρκετή

είν’ η διορία που ο θεός τον δίδει

για να φροντίση για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψη κουρασμένος λίγο-

αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξίδι αυτό,

που ήταν όλο μέρες απολαύσεως,

στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια…

Των πόλεων της Αχαΐας εσπέρες…

Α, των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων…

Αυτά ο Νέρων… Και στην Ισπανία ο Γάλβας

κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί-

ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ…

Κ. Π. Καβάφης, Ποιήματα, εκδ. Τα Νέα Ελληνικά

Όλοι κοιμούνται... Χρίστος Λάσκαρης

Πλάτωνας Ριβέλλης, Τήνος 1995

 

Και επιμένει η αυγή τα χρώματά της να προσφέρει

στους κοιμισμένους

απ’ το βουνό προβάλλοντας,

και το αηδόνι το τρελό το τραγούδι του

κι η θάλασσα που παφλάζει στα κανάλια,

τον καημό της.

Όμως,

χέρι κανένα

το παράθυρο

ν’ανοίξει δε σηκώνεται,

καμιά ψυχή να κρεμαστεί,

κανένα όνειρο

μες στη δροσούλα να βουτήξει.

Όλοι κοιμούνται.

Δεν ξαγρυπνάει πια κανείς.

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2009

Είδα το θεό... Δημήτρης Χαρίτος

Παύλος Σάμιος

 

Είδα το θεό να γυρίζη αλήτης, με τις τσέπες γεμάτες ήλιο,

να βρίζη τους αγέριδες ψηλά στους μύλους

και να κοιμάται στις καρέκλες της παραλίας

ευτυχισμένος για τη δημιουργία του!..

Δημήτρης Χαρίτος, Περιπέτειες με τον ήλιο, τη θάλασσα και τον έρωτα 

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Ο μεγαλύτερος ήλιος... Γιώργος Σεφέρης

Wassily Kandinsky

 

Ο μεγαλύτερος ήλιος απὸ τη μιὰ μεριὰ

κι απὸ την άλλη το νέο φεγγάρι

απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη.

Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας

κατακλυσμὸς της ζωής.

Τ' άλογα στ' αλώνια

καλπάζουν και ιδρώνουν

πάνω σὲ σκόρπια κορμιά.

Όλα πηγαίνουν εκεί

και τούτη η γυναίκα

που την είδες όμορφη, μια στιγμὴ

λυγίζει δεν αντέχει πια γονάτισε.

Όλα τ' αλέθουν οι μυλόπετρες

και γίνουνται άστρα.

Παραμονὴ της μακρύτερης μέρας.

Γιώργος Σεφέρης, Θερινό Ηλιοστάσι Α’, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος

Οι χαρτοπαίκτες... Αντώνης Φωστιέρης

Paul Cezanne, 1892-95

 

Πάντα τους βρίσκω εδώ. Στο ίδιο καταγώγιο

(σ’ αυτό το άθλιο καφενείο, σαν καπηλειό)

μ’ ένα μπουκάλι στο τραπέζι.

Ο αριστερά καπνίζει πίπα. Όμως κι οι δύο

ψυχή και σώματι δοσμένοι

στα χαρτιά.

Μόλις που αρχίσαν το παιχνίδι. Τράβηξαν

το πρώτο φύλλο κι εξετάζουν εμβριθώς

ποια τακτική ν' ακολουθήσουν. Πρόσεξα

πως, κρύο ή ζέστη, εξάπαντος

φορούν σακάκι και καπέλο. Πρόσεξα

κυρίως αυτό. Δεν στέργουνε

να σταματήσουν την παρτίδα ούτε λεπτό.

Ξεχνούν να φάνε και να πιουν.

Να κοιμηθούνε. Κάθονται

αντίκρυ ο ένας απ' τον άλλο. Ακίνητοι.

Κι αυτό επί χρόνια, συνεχώς.

Πώς γίνεται;

Δεν τους γυρεύουν τα παιδιά, η γυναίκα τους,

δεν έχουν σπίτι και δουλειά; Με ζώσανε

τα φίδια για καλά. Υποπτεύομαι

πως κάποιο τέχνασμα γελάει τη λογική μου

κάποιο περίεργο παιχνίδι θα μου σκάρωσες

με τα ψυχρά και τα θερμά σου που ζαλίζουνε

σ' αυτό το άθλιο μαγαζί

που με κουβάλησες,

το καπνισμένο τούτο

καταγώγιο.

Κύριε Σεζάν.

Αντώνης Φωστιέρης, Τοπία του τίποτα, εκδ. Καστανιώτη

Το καρπούζι... Κωνσταντίνος M. Μάστρακας

Herbert List, Rome Italy, 1953.

Το πρόβλημα είναι το Καθολικό,

δεν είναι το επι μέρους.

Η πραγματικότητα της τρέχουσας καθημερινότητας

αποκοιμίζει τους ανθρώπους.

Ο χώρος που καταλαμβάνει στη συνείδησή τους

ο ρυθμός της ζωής τους,

φτάνει μέχρι τα πέρατα της ύπαρξής τους.

Τίποτα δεν υπάρχει

περ’ απ’ τ’ ολοστρόγγυλο καρπούζι

που αγόρασε ο κύριος απ’ τον πλανόδιο

και το σέρνει παραμάσχαλα στο σπίτι του!

Κωνσταντίνος M. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ Andy’s 2004

 

Χαλασμένο... Μανόλης Αναγνωστάκης

Bob the Gambler, dic. Jean-Pierre Melville, 1956

 

Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε

         πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο. 

Μανόλης Αναγνωστάκης, ΥΓ, εκδ. Νεφέλη

Χρόνος φιλάργυρος... Χάρης Μελιτάς

Piergiorgio Branzi, Comacchio, Italy 1955

 

Παιδιά μου είπε ο χρόνος

στους μήνες που τον κοίταζαν αμήχανα

στην προκυμαία.

Οι μέρες είναι πονηρές

οι ώρες κλέβουν τις στιγμές

προτού προφτάσει μάτι.

Τον νου σας στα λεπτά.

Χάρης Μελιτάς, Εξαιρέσεις, εκδ. Μανδραγόρας 

Το χαλί... Όμηρος Μπεκές

Stef Morgante

 

Έστειλε διάτα ο δυνατός Βεζύρης απ' την Πόλη

κ’ υφαίνουν άταιρο χαλί ραγιάδισσες κυράδες·

της ξακουστής Αγια-Σοφιάς θα το χαρούν οι θόλοι

κι απάνω του θα σκύψουνε προφητικοί χοτζάδες!

Παίρνουν οι κόρες το άλικο που έχουν στα χείλη, κι όλη

τη φλόγα που έχουν στην καρδιά τη χύνουν σ' εμορφάδες,

και μέρα-νύχτα υφαίνοντας, δίχως σταμό και σκόλη,

χλωμιάζουν, σα να λυώνουνε μαρμαρωτές λαμπάδες.

Περνούνε μήνες και χρονιές και σώνει το χαλί.

Κ' η πιο τρελλή της συντροφιάς πετιέται -η πιο τρελλή- 

και λέει: « ̶ 'Ο, τι ξέρει ο δουλευτής, δεν ξέρει ο νοικοκύρης!

Στο πόδι!..» Και με χάχλανο, που αντήχησε ηχηρό,

πάνω στ' αγιόπρεπο χαλί ζυγιάζουν το χορό!..

(Να τόξερε ο Βεζύρης!..)

Όμηρος Μπεκές, Βιβλίο Α’ 1924

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Χαλάσματα... Κώστης Παλαμάς

Max Iver

 

Γύρισα στα ξανθά παιδιάτικα λημέρια,

γύρισα στο λευκό της νιότης μονοπάτι,

γύρισα για να ιδώ το θαυμαστό παλάτι,

για μέ χτισμένο απ’ των Ερώτων τ’ άγια χέρια.

Το μονοπάτι το ’πνιξαν οι αρκουδοβάτοι,

και τα λημέρια τα ’καψαν τα μεσημέρια,

κι ένας σεισμός το ’ριξε κάτου το παλάτι,

και μες στα ερείπια τώρα και στ’ αποκαΐδια

απομένω παράλυτος· σαύρες και φίδια

μαζί μου αδερφοζούν οι λύπες και τα μίση·

και το παλάτι ένας σεισμός το ’χει γκρεμίσει.

Κώστης Παλαμάς, Η ασάλευτη ζωή

Τ’ άσπρο ξωκλήσι... Γιάννης Ρίτσος

Βασίλης Σπηλιωτόπουλος, Αγία Μαρίνα, Σίκινος

 

Τ’ άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά κατάγναντα στον ήλιο

πυροβολεί με το μικρό στενό παράθυρό του.

Και την καμπάνα του αψηλά στον πλάτανο δεμένη

την εκουρντίζει ολονυχτίς για του Αη Λαού τη σκόλη. 

Γιάννης Ρίτσος, Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας

Ηλιόλουστο φως... Λούλα Κωνσταντινίδου

Herbert List, Φάληρο 1939

…

Ηλιόλουστο φως

χαμογελούσε στο ποτήρι

και τού ‘γνεφε να πιή.

Λούλα Κωνσταντινίδου, Κύμα της σκέψης μου 1970