Τόσο ανεπαίσθητα... Emily Dickinson

Chander Bhatia

Τόσο ανεπαίσθητα σαν μια μικρούλα λύπη

το Καλοκαίρι έσβησε ως παρουσία

τόσο ανεπαίσθητα που από κοντά μας λείπει,

χωρίς να φαίνεται πως έχει κάνει προδοσία.

Παντού σκορπίστηκε σιωπή, παντού γαλήνη,

σαν ξαφνικά το σούρουπο μεγάλο να’ χει αρχίσει

σαν να θέλει ασυντρόφευτη να μείνει

σε δείλι απόμακρο, μονάχη της η φύση.

Νωρίς το σύθαμπο την θέση του έχει πάρει

το πρωινό θολές ανταύγειες ξετυλίγει

με ευγενική και όλο μελαγχολία χάρη,

σαν επισκέπτης που ετοιμάζεται να φύγει.

Κι έτσι χωρίς φτερά, κουπιά, χωρίς τιμόνι

σ’ ονειρική, παραμυθένια τρυφεράδα

το Καλοκαίρι με αναμνήσεις μας φορτώνει

και φεύγει Θείο, στην στερνή του Ομορφιά.

Emily Dickinson, 44 ποιήματα και 3 γράμματα, μετ. Ερρίκος Σοφράς, εκδ. Το Ροδακιό 2005.

Ζούγκλα... Κώστας Βάρναλης

KatVan by Alex

Μουσελίνα τέζα

σ᾿ ὀρθοβύζι ντοῦρο

προσωπάκι σκοῦρο-

λάγνα χαβανέζα!

Κορακοφρυδάτη,

μυγδαλοματοῦσα,

μελισσοχνουδάτη.

Ἔ, καὶ νὰ πατοῦσα

τ᾿ ἀτσαλένιο νύχι,

δόντι σιδερό,

στὸ κουστό σου σνίχι

τὸ μαυριδερό,

Ὅπως στὴ λαγκάδα

τὴν ἐρημικὴ

τίγρη τὴ ζαρκάδα

τὴν καταξεσκεῖ

κι᾿ ἄγρι᾿ ἀντιβογκᾷ

γύρω στὰ λογκὰ

ἡ χαρὰ τοῦ ἑνοῦ

Χάρος τ᾿ ἀλλουνοῦ.

Κώστας Βάρναλης

Μ' άρεσε... Έλενα Κορινιώτη

Ζωή Λάσκαρη και Νίκος Κούρκουλος. Ο κατήφορος

Μ’ άρεσε που όλες οι λέξεις μου σχημάτιζαν εσένα.

Που μπέρδευα τα ονόματα τριγύρω μου

φωνάζοντας τους με το μικρό σου.

Λέγοντας το με τόση φυσικότητα, σαν να ‘τανε δικό μου.

Μ’άρεσε που δεν ξέχασα την πρώτη φορά που σε συνάντησα,

τότε που στεκόσουν στην άκρη του παράδρομου.

Και γύρισα.

Και κοιταχτήκαμε.

Και δεν έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω μιας και καποιες φορές

αρκεί ένα κοίταγμα,φτάνει να είναι σαν και το δικό σου.

Φωτιά που γλιστράει επάνω σε εύλεκτα υλικά.

Μ’ άρεσε ο τρόπος που περιστρεφόμασταν

ο ένας γύρω από τον άλλο.

Σαν δυο κύκλοι ομόκεντροι, σφιχτά δεμένοι.

Μ’άρεσε ο τρόπος που με διεκδικούσες

ακόμη κι αν ήξερες πως ήμουν ολοδική σου.

Μ’ άρεσε που ακροβατούσα σε δύο κόσμους.

Έναν ολόκληρο για εμάς κι έναν για τους άλλους.

Αρκούσε να έρχεσαι,

για να κρεμώ στην πραγματικότητα μου την επιγραφή ΚΛΕΙΣΤΟΝ.

Μα παραπάνω ξέρεις τι μ’ άρεσε;

Εκείνη η προσπάθεια σου να ξεκόψεις από εμένα.

Να με ξεριζώσεις από μέσα σου.

Ακόμη και να με μισήσεις.

Να βγαίνουν παραπάνω στο λογαριασμό σου

οι επιστροφές σου από τις απομακρύνσεις σου.

Μ’άρεσε που ενώ ρίξαμε τόσες φορές την αυλαία

δεν σου τέλειωσα ποτέ εν τέλει.

Έλενα Κορινιώτη

Τρεις αδελφές... Ιωάννης Γρυπάρης

Mona Kuhn

Τρεις αδελφές, τριπλή χαρά,

τρεις αδελφές, τριπλό καμάρι,

κάποια καρδιά, που λαχταρά,

σας βάφτισε, ροδιάς κλωνάρι!

Κ’ είπα την πρώτη ανοιχτό

τριαντάφυλλο μ' εκατό φύλλα

για κάθε φύλλο ξενυχτώ

μ' απόκρυφην ανατριχίλα!

Στο ίδιο, η δεύτερη κλωνί

είναι μπουμπούκι διπλωμένο,

κάθε καρδιά γι αυτό πονεί,

κι εγώ... ν’ ανοίξη περιμένω 

Κι η πιο μικρή -τι να γενώ

μ’ όσα η καρδιά μου έχει πάθη;-

η πιο μικρή-πονώ, πονώ-

η πιο μικρή ήταν τ΄αγκάθι! 

Ιωάννης Γρυπάρης, Σκαραβαίοι και τερρακόττες

Ένα πανέρι με άστρα... Γιάννης Πανούσης

Joanna Kulig and Tomasz Kot in Cold War, 2018

Αυτοβιογραφικό

Δεν βγήκα ποτέ

να συναντήσω τη ζωή.

Αυτή ήρθε, απροειδοποίητα,

ένα πρωί στο σχολείο,

ένα μεσημέρι στην αλάνα,

ένα βράδυ στον έρωτα

και

με ξελόγιασε,

τάζοντάς μου ένα πανέρι με άστρα!

τάζοντάς μου

ένα πανέρι με άστρα.

Γιάννης Πανούσης, Μοιρόγραφτο, Ι. Σιδέρης, Αθ. 2018

Πηγή: Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Σεπτέμβριος 2019, τχ 45
https://diorthoseis.eu/

Προσμένουν... Κωστής Παλαμάς

Kiyo Murakami

Όλο ρωτώ: τα μάτια μου, τα χείλη μου, τα χέρια,

το νου, το μεροκάματο, τους ίσκιους, τα νυχτέρια,

τί έχουν και τρέμουν άλαλα κι ανάφτουν και χλωμαίνουν,

και τί τα ζει, και τί τα σβει; Και μου είπανε:

                                                                           —Προσμένουν.

Κωστής Παλαμάς, Ο κύκλος των τετράστιχων

Υποθήκαι... Πάρις Τακόπουλος

Dennis Stock, New York City, 1950

Υποθήκαι ή Joie de vivre  

Πρόσεχε, ζύγιζε καλά την κάθε πράξη σου,

την κάθε κίνησή σου και την κάθε λέξη σου·

τριγύρω σου οι άλλοι, και προ παντός οι φίλοι σου,

παραμονεύουν περιμένοντας το νέο σφάλμα σου,

για να κηρύξουνε, αδέκαστα, την καταδίκη σου,

ανανεώνοντας την τόση πίστη τους στον εαυτό τους.

Γι’ αυτό και συ, για το καλό σου, πρόσεχε.

Όσο θα ζήσης-άκου της πείρας τη φωνή-

μη δίνης σε κανένα την ευκαιρία να σε κρίνη,

ως τη στιγμή, τουλάχιστον, που σοβαρός και άφθαρτος

θα επισκεφθής αξιοπρεπώς τον άσπρο τάφο σου.

Ε, τότε πια, εκεί, θ’ αλλάξουν ριζικά τα πράγματα·

εκεί, θ’ ακούς μονάχα, και θα χαίρεσαι

τους πρώην συνανθρώπους σου να περπατούν προσεκτικά

κ’ ίσως-δεν αποκλείεται-με σέβας από πάνω σου

α υ τ ο ί  τώρα ζυγίζοντας την κάθε πράξη τους

την κάθε κίνησή τους και την κάθε λέξη τους…

Πάρις Τακόπουλος, Επιφαινόμενα, 1958 

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Τα έρημα κέντρα... Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος

Άνθιμος Ντάγκας

Οι έρωτες οι εφήμεροι του περασμένου θέρους

κάθονται τώρα μοναχοί κι' αμίλητοι και κλαίνε

στων λουτροπόλεων τα ψυχρά κι' ερημωμένα κέντρα.

Διαβαίνει το φθινόπωρο μοναχικό στα κέντρα

κι' έναν παλμό οι φτερούγες του νωχελικό ρυθμίζουν,

τη ναρκωμένη ατμόσφαιρα ξυπνώντας ένα γύρω,

σα ν' ανεμίζει όλη ευωδιά μια σάρπα μεταξένια.

Στο πέλαγος το σιωπηλό των άδειων καθισμάτων,

στο φως το πάλλευκο, που πια δεν το στολίζουν ίσκιοι,

πλανιέται ακόμη σαν ηχώ λιπόθυμη τριγύρω

ο βόμβος των ομιλιών κι' η κίνηση κι' η λάμψη.

Έσβυσε τώρα η κίνηση, τα τραίνα έχουνε πάψει,

κι' έμεινε το φθινόπωρο μοναχικός θαμώνας.

Οι γλόμποι οι γαλατόχρωμοι κι' οι γαλανοί καθρέφτες

μελαγχολούνε, τη βροχή ν' ακούν έξω να στάζει

και πιο μακριά, στην έρημην ακρογιαλιά, να κλαίνε

τα κύματα, σε θλιβερές εναλλαγές, στη νύχτα.

Έμεινε το φθινόπωρο μοναχικό θαμώνας

στο πέλαγος το σιωπηλό των άδειων καθισμάτων,

και στην απόμερη γωνιά, τριγύρω στο τραπέζι,

βουβοί, στο λευκό μάρμαρο, στηρίζουν τον αγκώνα

και κλαιν' οι εφήμεροι έρωτες του περασμένου θέρους.

Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος, Στοχασμοί και Παραλλαγές

Κουμάσια... Ντίνος Χριστιανόπουλος

Gif του Κώστα Αγιαννίτη

Λογιώ λογιώ κουμάσια

γύρω απ’ τα τζιου-μποξ

άλλος μπανίζει άλλος διπλαρώνει

κανείς δε νοιάζεται για μουσική

Ντίνος  Χριστιανόπουλος, Το Κορμί και το Σαράκι

Αλίμονο... Αντώνης Τσόκος

Herbert List, Naples, Italy 1961

Χθες βράδυ κόλλησα τις σόλες των παπουτσιών μου.

Όσο έχω κόλλα θα είμαι πλούσιος.

Υ.Γ. Αλίμονο σ’ εκείνους που πετούν τη φτώχια στα σκουπίδια. 

Αντώνης Τσόκος

Ένα κείμενο... Γιάννης Πατίλης

Helmut Newton Polaroids at Foam Photography Museum - Amsterdam. Photo by Myscha Oreo

Αγάπησα την Πανδία για τα στήθη της.

Όταν χόρευε δυο άσπρα φωτεινά σύννεφα

καταύγαζαν τον χώρο. Όταν ξάπλωνε

δυο άσπρα φώτα ανέβαιναν στον ουρανό.

Το καλοκαίρι στα σκαλάκια

οι ρώγες της άναβαν και σβήναν.

Το κορμί μου, έλεγε, είναι ένα κείμενο

που πρέπει να το υπογραμμίσεις, να το αποστηθίσεις

και να το πεις.

Γιάννης Πατίλης

Το παλιό ρολόι... Μέλπω Αξιώτη

Elliot Erwitt, Καλαμάτα 1966

Τη ζωή μας περάσαμε χωρίς νερό,

χωρίς πηγάδι στην αυλή,

χωρίς κεντίσματα στις πουκαμίσες,

αν και οι άνθρωποι τα συνηθίζανε στον καιρό μας τέτοια πράματα.

Μεγάλο μέρος της ζωής μας 

περάσαμε μέσα στον καφενέ του Βροχή,

με το παλιό ρολόι σταματημένο στις 7

-30 χρόνια!

Οι φίλοι μας το συμβουλεύονταν με άγια πίστη-

τη σεβαστήκαμε

τόση ειλικρίνεια…

Μέλπω Αξιώτη, Σύμπτωση, 1939

Εύβοια '92... Κώστας Σοφιανός

Rita Hayworth in Gilda

Πουλάει μπογιές

και μ΄ αρέσει!

Δεν ξέρω τ΄όνομά της,

μα τα μάτια μου

συναντησαν τα μάτια της

και πρόλαβα να δώ,

καθώς χαμήλωνε το βλέμμα,

τα χρώματα της ταραχής

στο πρόσωπό της,

σημεία ασφαλή της έλξης

που θα μας οδηγούσε,

πίσω από το μαγαζί,

στα δροσερά δωμάτια

και στα ζεστά κρεβάτια,

αν δεν ήταν με τον άντρα της εκείνη

κι αν δεν καθόσουν δίπλα μου εσύ. 

Κώστας Σοφιανός