Για την ομορφιά σου... Νίκος Σπάνιας

Photo collage by Barry Kite

 

Ένα ποίημα

συμπυκνωμένο σαν επικεφαλίδα παγκόσμιας είδησης

μια φράση ασθμαίνουσα και βίαιη

σαν τον ρυθμό του εμβόλου

μια λέξη

τραχειά σαν σφύριγμα

βαρειά σαν πλήγμα-[]

αυτή η ομορφιά σου!..[]

Γιατί πώς να μιλήσω για την ομορφιά σου

δίχως να ξεπηδήξουν φύρδην-μίγδην

εφεδρείες επίθετα ανώφελα

λεγεώνες αποφόρια ομορφιάς;..[]

Σφάζει σαν λόγχη-[]

δεν μπορώ τίποτα να πω

δεν ξέρω τι ν' αποφανθώ

γι' αυτή την ομορφιά σου!..[]

Μάλιστα!

Για την ομορφιά σου

τσιρίζω σαν αναμμένο κάρβουνο

που σβήνει στο νερό !..

Νίκος Σπάνιας, Ποιήματα  της 3ᶯˢ λεωφόρου

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Ανατράπηκε μέσα μας... Κώστας Μόντης

Κώστας Γραμματόπουλος, 1955

 

Ανατράπηκε μέσα μας η ορθογραφία

των παλιών νοσταλγημένων

λέξεων των αναγνωστικών.

Κι ούτε υπάρχουν άλλες καινούργιες λέξεις

με χοντρά μαύρα γράμματα

για να μας τις γράψουν στον πίνακα

και να τις αντιγράψουμε πολύτιμα,

καθαρά και στρογγύλα

στα τετράδιά μας.

Κώστας Μόντης, Άπαντα A’. Ποίηση, εκδ.Ίδρυμα Aναστασίου Γ. Λεβέντη, Λευκωσία 1987

Το χιόνι... Κώστας Καρυωτάκης

Film:The Holiday (2006), Dir. Nancy Meyers

 

Τι καλά που ‘ναι στο σπίτι μας τώρα που έξω πέφτει χιόνι!

Το μπερντέ παραμερίζοντας τ’ άσπρο βλέπω εκεί σεντόνι

να σκεπάζει όλα τα πράγματα, δρόμους, σπίτια, δένδρα, φύλλα.

Πόσο βλέπω μ’ ευχαρίστηση μαζεμένη τόση ασπρίλα.

Όμως, κοίτα, τουρτουρίζοντας το κορίτσι εκείνο τρέχει.

Τώρα στάθηκε στην πόρτα μας, ψωμί λέει πως δεν έχει,

πως κρυώνει, πως επάγωσε…

Έλα μέσα κοριτσάκι,

το τραπέζι μας εστρώθηκε

κι αναμμένο είναι το τζάκι!

Κώστας Καρυωτάκης, Ποιήματα και πεζά, εκδ. Πέλλα

Είδα χτες βράδυ στ' όνειρό μου... Τέλλος Άγρας

Gerald van Honthorst

 

Είδα χτες βράδυ στ' όνειρό μου,

το γεννημένο μας Χριστό,

τα βόδια επάνω Του εφυσούσαν,

όλο το χνώτο τους ζεστό.

Το μέτωπό Του ήταν σαν ήλιος,

και μέσα η φάτνη η φτωχική,

άστραφτε πιο καλά από μέρα,

με κάποια λάμψη μαγική.

Στα πόδια Του έσκυβαν οι Μάγοι,

κι' έμοιαζε τ' άστρο από ψηλά,

πως θα καθίσει σαν κορώνα,

στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες,

τον προσκυνούσαν ταπεινά,

ξανθόμαλλοι Άγγελοι εστεκόνταν,

κι' έψελναν γύρω του «ωσαννά».

Μα κι' από Αγγέλους κι' από Μάγους,

δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ,

όσο της Μάνας Του το στόμα,

και το ζεστό - ζεστό φιλί.

Τέλλος Άγρας

Με τους δικούς του... Χρίστος Λάσκαρης

Σωκράτης Ιορδανίδης, Θεσσαλονίκη  '50

 

Με τους δικούς του για την εκκλησία 

Χριστούγεννα!

Παρακολουθώντας τη λειτουργία στην τηλεόραση

αναπολεί

εκείνο το παιδί

μέσα στο πρωινό αγιάζι.

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδης

Ανθούλα... Διονύσιος Σολωμός

Απόστολος Γεραλής

 

Αγάπησέ με, Ανθούλα μου, γλυκιά χρυσή μου ελπίδα,

καθώς κι εγώ σ’ αγάπησα την ώραν οπού σ’ είδα.

Είχες τα μάτια σου γειρτά στα πράσινα χορτάρια

κι η λύπη σού τα εστόλιζε με δυο μαργαριτάρια.

Τη μάνα σου θυμούμενη εδάκρυζες, Ανθούλα,

γιατί στον κόσμο σ’ άφησε μονάχη κι ορφανούλα.

Α, ναι, φυλάξου, αγάπη μου, του κόσμου από την πλάνη,

οπού με λόγια δολερά τόσα κοράσια χάνει…

Πού πας μονάχη κι έρημη, αθώα περιστερούλα!

Βρόχια πολλά σού σταίνουνε· έλα μαζί μου, Ανθούλα.  

Διονύσιος Σολωμός

Ο χρόνος και το χρήμα... Doug Long

James Dean on the set of Rebel Without a Cause in 1955. Photo by Bob Willoughby.

 

ΣΤΑ είκοσί του ήταν εργασιομανὴς στα τριάντα του πλούσιος.

       «Ο χρόνος είναι χρήμα», του ΄λέγε πάντα ο πατέρας του. «Να μη σηκώνεις κεφάλι, να ‘χεις το νου σου στον παρά.»

       Στα τριάντα οχτὼ η επιχείρησή του φαλίρισε. Η γυναίκα του τον εγκατέλειψε. Αρρώστησε σοβαρά.

       Τώρα, που ανάρρωσε, θαυμάζει το ηλιοβασίλεμα και λέει στα παιδιά του: «Ο χρόνος είναι χρόνος και το χρήμα χρήμα.»

Doug Long, The world’s shortest stories of love end death. Edited by Steve Moss and John M. Daniel (Philadelphia, Pennsylvania, 1999). Μετ. Πέτρος Φούρναρης https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com

Υστερόγραφο στα ναυτικά μας τετράδια... Μήτσος Λυγίζος

Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος), ξυλογραφία 1963

 

Ήταν καλά στα μέρη μας, ήταν καλά!

Δούλευε η γης κι ο αγέρας μύριζε αραποσίτια!

Κανείς δε μας ήξερε· μόνο τα δέντρα κι ο ποταμός,

μόνο το χώμα κι ο ήλιος.

Όταν θέλαμε να σε βρούμε, καβαλλούσαμε τ'άλογα

κ'ερχόμαστε πριν βραδιάσει.

Εσύ μοίραζες τη ζωή σου ανάμεσα στους καρπούς

και στα μεγάλα φυτά που λάμπανε από γαλήνη.

Περπατούσαμε χέρι με χέρι στα δάση

και χαιρόμαστε αμίλητοι το μυστήριο των όντων.

Μια μέρα, σκύψαμε στο ποτάμι κι ονειρευτήκαμε τη θάλασσα·

κ’ ύστερα, κάθε μέρα, σκύβαμε στο ποτάμι…

Τώρα συλλογιζόμαστε κι αρμενίζουμε·

συλλογιζόμαστε κι αρμενίζουμε δίχως τέλος…

Τα μάτια μας κάηκαν μέσα στ’ αλάτια της ξενιτιάς,

μα η ψυχή μας τυλίγεται σ’ ένα σύννεφο αποδημίας.

Κανείς άνεμος δεν φυσάει για τα μέρη μας·

μένει μόνο η καρδιά μας ν’ αφηνιάζει στον καλπασμό,

κάθε τόσο που αφήνουμε κ’ ένα νέο λιμάνι.

Όμως είναι καιρός, μα είναι ακόμα καιρός

ν’ ανάψουμε τις φωτιές, να κάψουμε τα καράβια μας,

να κάψουμε τα όνειρά μας- να λυτρωθούμε.

Μήτσος Λυγίζος, Η αλλαγή, 1947

Σε γνώριζα όπως ο τυφλός την πόρτα... Τάκης Σινόπουλος

 

Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος), ξυλογραφία 1963

Σε γνώριζα όπως ο τυφλός την πόρτα,

όπως η πόρτα τη βροχή, []

όπως ο τυφλός που πάει με τη βροχή στο πρόσωπο!..

Έφερνες πάντα φως απέξω, κ’ έμαθα ξανά το φως![]

Τα μαλλιά σου φέγγανε-

σε τι νερά, σε τι ποτάμια τάχες πλύνει

από την ερημιά της γης;..[]

Δέκα του Σεπτεμβρίου, απόγευμα:

ο ξερός αέρας ήσουν στη χαράδρα, στην κατηφοριά.

Αργότερα στη σκάλα ήσουν το αγκάλιασμα

το ταραγμένο, το τυφλό.

Έλα να φύγουμε- κι ήσουν το στόμα

και το σώμα και το χώμα το κλειστό!..

Ήσουν το θηλυκό σκοτάδι ως την αυγή-και πάλευα

να σε κρατήσω όπως ήσουν!

Μα ήσουν το αθόρυβο, το λαμπερό, το γρήγορο,

το ανείδωτο-το γρήγορο, το λαμπερό, το αθόρυβο!..

Έτσι με καίγανε κάθε εποχή τα χέρια σου…[]

Ήσουν ακόμα η πόρτα!

Όπως την άνοιγες εμύριζε πρωί το ξύλο της!

Γύρω απ’ το σπίτι ήσουν η ζώνη του μεσημεριού.[]

- κ’ ήσουν όλη τη μέρα η σκιά κάτω απ’ την πέτρα,

όλη τη νύχτα ήσουν ο ήλιος κάτω απ’ την πέτρα!..

Τάκης Σινόπουλος, Εν,1966

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Πόσο θέλω... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Vincent Cassel by Vincent Peters (2004)

 

Α, πόσο θέλω τη φωνή σου

τούτο τ’ απόγευμα της Κυριακής

καθως διαβάζω Κληρονομικό.

Καλή μου,

βασανίζουν οι κανόνες του δικαίου,

είναι άδικοι,

κι απόμεινε στα χέρια σου

η δικαιοσύνη...

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s, 2004

Κρουστάλλιασε στη βρύση το νερό... Βικτωρία Θεοδώρου

Παναγιώτης Τέτσης, πλύστρα 1956

 

…Κρουστάλλιασε στη βρύση το νερό,

γραθήκανε τα ξύλ’ από την πάχνη-

τρίζουνε, καπνίζουνε και δεν ανάφτουν…

Πλύνω τ’ άσπρα και τα σκούρα..-και δε σώνονται·

παγωσαν τα χέρια μου να τα ξεβγάζω·

στ’ άπλωμα ξυλιάσαν, απ’ τ’ αγιάζι-δεν τα ορίζω·

μου πονάει η καρδιά απ’ την παγωνιά-

και σε θυμάμαι…

Βικτωρία Θεοδώρου, Ποιήματα, 1957

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Κλείτος... Χρυσούλα Χατζηγιαννιού

Daniël de Blieck, 1663

 

[]

Κ’ έπεσα,

δίχως για με

νάναι σπουδαίο

το γεγονός…[]

Γιατί ‘ναι σπάνιον είδος

των ανθρώπων

οι Αλέξαντροι

κ’ έρχονται στη ζωή

μες σε καρτέρι

αιώνων!..

Μες στα παλάτια

έπεσα απ’ το χέρι του-

μα τούτο μένει

λεπτομέρεια περιττή…

Αρκεί

που η φοβερή η στιγμή

η αθάνατη

στο Γρανικό

το ξέρει

πως λίγο αν δεν επρόφταινεν

ο Κλείτος,

Αλεξαντρινή εποχή

δε θα υπήρχε!..

Την Ιστορία

τη γράφουν οι στιγμές!..

Χρυσούλα Χατζηγιαννιού, Υποψίες, εκδ Δύφρος,1967 

Ευθυκρισία... Ήρκος Ρ. Αποστολίδης

Luis Beltran

 

Του άρεσε να περιδιαβάζει κατά καιρούς

στα νεκροταφεία-ως επί το πλείστον τα ήσυχα,

των επαρχιακών πόλεων και χωριών…

Εκεί, έλεγε, είν’ όλα ξεκαθαρισμένα·

τα πράγματα έχουν κάπου καταλήξει·

και τούτο από μιαν άποψη τον ξεκούραζε…

Ήρκος Ρ. Αποστολίδης 

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 38, https://diorthoseis.eu/

Σαββατόβραδο... Λυγερή Πήλιου

 

Pablo Picasso

Εσπερινό σημαίνουν οι καμπάνες-

το σπιτάκι μου λάμπει καθαρό!..

Ν’ ανάψω τώρα τη μαβιά καντήλα

και να καθήσω για να το χαρώ!..

Το πάτωμα φλουρί λαμποκοπάει-

μοσχοβολούν τα ρούχα στο συρτάρι!..

Τι όμορφα η καμπάνα όπου χτυπάει,

κι όλα τι γλύκα γύρω έχουνε πάρει!..

Κορμί λουσμένο μες στο χλιό νερό-

ψυχή λουσμένη μέσα στη δουλειά!

Νιώθω ανάλαφρη σαν το φτερό-

στου μπάτη βρίσκομαι την αγκαλιά!

Λυγερή Πήλιου

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Όπως συνήθως... Τίτος Πατρίκιος

Γιάννης Αδαμάκης, Νύχτα στην Πανεπιστημίου, 2013

 

[...]

Κανείς δεν έμαθε.

Ήρθε η ζωή

-όπως συνήθως έρχεται-

                    και τα σκέπασε  ό λ α!..

Τίτος Πατρίκιος, Μαθητεία 1952-1962, εκδ. Πρίσμα, 1978

Φοβόμαστε... Γιάννης Ρίτσος

 Robert DeNiro and Al Pacino by Philip Montgomery

 

Φοβόμαστε λοιπόν να πάρουμε ό,τι θέλουμε,

μην αποδείξουμε στον εαυτό μας την ανεπάρκειά του;

Φοβόμαστε να δοθούμε, μην αδειάσουμε;

Μη λιγοστέψη η περιφάνεια μας;..

(Ποιος φόβος;..

Ποια ανεπάρκεια;..

Ποιο άδειασμα;..)

Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-‘60

Οπώρες... Ρ. Δαρρίγος

Κώστας Πλακωτάρης

 

Λεϊμόνια, μανταρίνια, πορτοκάλια,

κοφίνια, γλυκοπώρες φορτωμένη

η σκούνα, απὸ μακριὰ ταξιδεμένη,

άραξε μες στο πόρτο αγάλι’–αγάλια.

Στ’ ανάλαφρα του λιμανιού μαϊστρεάλια

κλαίγουν οι κούντροι ξεστιγγαρισμένοι–

ράντες και παπαφίγγοι ρουλιασμένοι

δένουνται στ’ άρμπουρα απὸ χέρια ατσάλια.

Φτάνουν η Μάριον, η Ζαζά κ’ η Λίνα–

και γλυκογνέφουν… Γύρω, τα χαμίνια

σάπιες οπώρες γλείφουν απ’ την πείνα–

Κ’ οι ναύτες κουβαλούν και βαριαστένουν·

τη δύναμη έχουν δώσει στα κοφίνια,

μα την ψυχὴ στις κόρες που προσμένουν.

-----

Ο καπετάνιος δέθηκε στο νάζι

με κάποιο μητραπάρθενο κοράσι

και για τις βέρες όλοι κάνουν χάζι:

«Το κορόιδο! Να πα’ ν’ αρρεβωνιάση

μια μύξα–λὲς και δεν μπόρειε ν’ αγοράζῃ!..»

Μα σα δεν παίρνει λόγια, τι τους νοιάζει;..

Κι απ’ τη δουλειὰ ξεχύνουνται με βιάση

στα Βούρλα, ποιος (τι μούρλα!) θα προφτάση

γυναίκα και ταβέρνα – το γιορτάσι!

Και πίνουν και μεθούν κ’ αισχρολογάνε–

τη ζωὴ να γευτούν όπως νογάνε…

Το άλλο πρώι μπαρκάρουν νυσταγμένοι,

απένταροι–ψυχὴ και σκέψη χάλια…

Μα θα ξανάρθουν πλούσιοι, φορτωμένοι

λεϊμόνια, μανταρίνια, πορτοκάλια…

Ρ. Δαρρίγος, 1929

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)