Τα πάθη... Νίκος Καρούζος

Κώστας Τσόκλης: Σταύρωση

 

[] Τα πάθη φεύγοντας εσένα Κύριε μεθούσα.

Την ύλη βρήκα δικό σου εύρημα

τη λύπη κινητήρα του Καλού. []

Νίκος Καρούζος, Ποιήματα

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Ανεξίτηλο σκοτάδι... Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Phoebe Unwin

 

Τι ήταν τελικά ο παππούς μου;

Ένας αυθεντικός καρβουνιάρης,

να κυνηγάη τον πελάτη με το τουφέκι:

«Κάρβουνο πιο μαύρο κι απ’ τη νύχτα – έλα»!..

Κι αυτές με τα τσεμπέρια και τις ποδιές,

οι όμορφες γειτόνισσες οι στρίγκλες – πόσο και πόσο

κι αν έβαζε καμιά φορά το χέρι του

κάτω απ’ τα φουστάνια τους ήταν σοφός,

κι ας έβρισκαν στο σπίτι μαύρα τα μπούτια τους·

ήταν σοφός αυτός. Μες τη μαυρίλα του

ήξερε τι κάνει και πού το πάει.

Έλεγε: το κάρβουνο θέλει κόλπα, θέλει γαλιφιές,

να το πασάρης στον άλλο

πρέπει να το πουλήσης όσο –όσο

ή να το μοιραστής πάση θυσία,

να φύγη από πάνω σου αυτή η μαυρίλα,

αυτό το ανεξίτηλο σκοτάδι.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα (1965-1995)

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 17, Νοεμ. 2012

https://diorthoseis.eu/

Απολογισμός... Χρυσούλα Χατζηγιαννιού

Γιάννης Τσαρούχης, 1971

 

Ήταν ωραίος

σαν το λάθος

το εικοσάχρονο!

Σαγήνη

των ανήφορων

που περιστέφει

το γκρεμό!

Κ’ ήμουνα

ίσια,

και πρωτάρισσα

στον κύκλιο

οδυρμό.

Όντας μιλούσε

αναρριγούσαν

οι αύλακες-

και χόρευε

στον κάμπο

το νεράκι

πουλαράκι

ολοδροσάτο!

Κ’ η ευφροσύνη

οινοχόος

των Ολύμπων

μες σε κύλικα

ξανθό

μας κερνούσε

το κρασί της

το μοσχάτο!..

Εχάθη-

σαν αντίλαλος…

Κι απόμεινα

δαρμένο

αμύγδαλο

στον κλώνο…

Μερώστε

το καρτέρι μου

ν’ ανοίξω

και να τιναχτώ

πεντάμορφη

απ’ τον πόνο!..

Πόσο ν’ απέχη

από δω

ο αγαπημένος;

Τα βήματά του

εσώπασεν

η χλόη

και σκωρία

ευφράνθη

την οδό…

Περιπατήστε

ελπίδες

μονοσάνταλες

κι όπου

τον απαντήσετε

ψηλώστε

τρίκλωνο

κελαηδισμό!..

Στη Βενετιά

να παραγγείλω

το ξημέρωμα

και το κατώφλι μου

στον ουρανό!

Χρυσούλα Χατζηγιαννιού, Μπαλλάντες, 1969 

Βράζω ελεύθερος... Γιάννης Συμεώνογλου

Robert Doisneau, Paris 1947

 

Κανείς δεν με εμποδίζει να είμαι άγιος ή πρόστυχος

αλλά και κανείς δεν με βοηθάει σ’ αυτό.

Βράζω ελεύθερος στο ζουμί μου!..

Γιάννης Συμεώνογλου

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Το σπίτι... Γιώργος Παπούλιας

Σαράντης Καραβούζης, λιθογραφία

 

Απ' το μπαλκόνι του πουνέντε

μ' ένα χαμόγελο []

καλημέριζε τους διαβάτες ο πατέρας

κι η μάνα -με χούφτα γιομάτη έγνοιες-

τάιζε τα χελιδόνια…[]

Η αδελφή τον ήλιο έστυβε

για να ζεσταίνει τ' αγριολούλουδα

που φύτρωναν στη στέγη

κι εγώ στο βορινό παράθυρο

έπαιρνα χώμα απ' τη γλάστρα

κι έφτιαχνα λέξεις, σxήματα, ιδέες… []

Ήταν ωραίο το σπίτι μας

άρχιζε απ' τη μεγάλη σάλα της καρδιάς

και τέλειωνε πέρα στα χαμομήλια.

Γιώργος Παπούλιας, Λακωνική σονάτα

Άκουσα τις γοργόνες... T. S. Eliot

Νίκος Εγγονόπουλος

 

[] 

Άκουσα τις γοργόνες που τραγούδαγαν η μια στην άλλη                                                                                               ένα σκοπό.

Σε μένα δε νομίζω πως θα τραγουδήσουν.

Τις είδα που κουβάλαγαν της θάλασσας τα κύματα

χτένιζαν των κυμάτων τα λευκά μαλλιά, που τα τραβούσε η                                                                                                         αύρα

καθώς φυσούσε τα νερά, άσπρα και μαύρα.

Ώρα πολλή σταθήκαμε στα δώματα της θάλασσας

πλάι σε θαλασσοκόριτσα στεμμένα φύκια καστανέρυθρα                                                                                                  ξεχνίομαστε

ώσπου ανθρώπινες φωνές μας αφυπνίζουν, και πνιγόμαστε. 

T. S. Eliot, Το ερωτικό τραγούδι του Ι. Αλφρέδου Προύφροκ, μετ. Τάκης Καγιαλής,

Ταξίδι, όχι ταξίδια... Χρίστος Λάσκαρης

Άνθιμος Ντάγκας

 

«Τα ταξίδια

είναι ο παράδεισος των ανόητων»,

μας λέει μελαγχολικά ο Έμερσον.

Και μάλλον έχει δίκιο.

Γιατί αυτός

που αληθινά

αγαπάει το ταξίδι

μπορεί να ταξιδέψει

ακουμπισμένος σ’ ένα παράθυρο,

ή καθισμένος

σ’ ένα μοναχικό παγκάκι της πλατείας.

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ. Τύρφη

Έτσι πρέπει… Πάρις Τακόπουλος

Jeanne Moreau in The Bay of Angels, 1963

 

                                                                           …ου γαρ ες Άδην

                                      ελθούσ’ ευρήσεις τον φιλέοντα, κόρη.

                                                                                  Ασκληπιάδου 

Όταν τους σύστησαν,

για μια στιγμή,

της κράτησε

                     σφιχτότερα το χέρι,

και περισσότερο

απ’ ότι επιτρέπουν

οι τρόποι οι καλοί.

Και από τότε αυτή,

όταν τον βλέπει,

κάνει

         πως δεν τον ξέρει,

και φεύγει βιαστική·

γιατ’ είναι όμορφη—

και έτσι πρέπει…

Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά (2010-1950), εκδ. Ποταμός

Δε φτιάξαμε ποτέ... Τίτος Πατρίκιος

Max Ernst

 

…Είχαμε βάλει τον ήλιο στο τραπέζι,

κόκκινο και ζεστό,

σα βασιλόπιττα…

Πρώτα τ’ ανθρώπου

—να, αυτού που περνάει μπρος μας!—,

του φτωχού…

Έπειτα του σπιτιού…

Του σπιτιού…

Δε δόθηκε ποτέ το κομμάτι αυτό… Δε φτιάξαμε ποτέ μια                                                                                       σκεπή,

ένα παράθυρο ν’ αγναντεύουμε

δε φτιάξαμε τ’ όνειρο ενός σπιτιού

με τρία ξεχασμένα κλωνιά βασιλικό

στο πρεβάζι…

Μόνο ένα παλιό αδιάβροχο στρώναμε

και καθόμαστε, κι άκουγα το κλάμα σου,

κοιτώντας πέρα,

ακολουθώντας την άδεια ποταμιά του γαλαξία…

Δεν ήμουν ακόμα αρκετά παλληκάρι

να μπορώ να κλαίω…[]

Τίτος Πατρίκιος, Χωματόδρομος, 1954

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Σοφή... Νικηφόρος Βρεττάκος

Alireza Karimi Moghaddam

Υπάρχουν σοφοί

που σκάφτουν τον ήλιο με ακάθαρτα χέρια.

Μην εμπιστεύεστε!.. Μόνο η αγάπη

είναι σοφή!.. 

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου 

Το μανταρίνι... Τάσος Κόρφης

Γιαννούλης Χαλεπάς, μολύβι και κάρβουνο σε χαρτί. 

Όμορφη σα μανταρίνι.

Ξεφλουδίζοντας τον καρπό σου

μ’ άρπαξε τ’ άρωμα

πριν απ’ τη γεύση!

Τάσος Κόρφης, Εργόχειρα

Όπου μου στήνουν... Θανάσης Παπαθανασόπουλος

Michel Bauge

 

Όπου μου στήνουν ένα δράκο

στέλνει ο θεός ένα πουλί.

Περιγελάει το φόβο μου

και μου ανοίγει ορίζοντες.

Θανάσης Παπαθανασόπουλος, Χειμώνας της απογραφής, 1968

Ελληνικός όρθρος... Παύλος Νιρβάνας

Jiren, Άνδρος

 

Παρθενικό ξημέρωμα στου Αιγαίου τη γαλήνη.

Η Πλάση η νεογέννητη σε θείον αιθέρα,

από τα όργια της νυκτός λιπόθυμη η σελήνη-

χαρά θεών η ελληνική ροδοχαράζει ημέρα!..

Παύλος Νιρβάνας, Παγά λαλέουσα, 1909 

Σιωπή... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Henri Cartier-Bresson, Αθήνα 1953.

 

Αν είναι η σιωπή

σιωπή να μείνει

τότε ας μιλήσουμε!

Ας πούμε για τη χτεσινή βραδιά

ή για του Τάκη τα παιδιά,

το φόρεμα της Άννας…

Είν’ προτιμότερη ασφαλώς

απ’ την κουβέντα της σιωπής

η σιωπή επίκαιρης κουβέντας.

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s, 2004

Να κριθή... Μίλτος Σαχτούρης

Ιωάννης Στίνης, ξυλογραφία 1996

 

Να κριθή κάθε Άνοιξη από τη χαρά της

από το χρώμα του[] κάθε λουλούδι

από το χάδι του[] κάθε χέρι

απ’ τ’ ανατρίχιασμά του []κάθε φιλί.

Μίλτος Σαχτούρης, Παραλογαίς 

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)