Ίδια τα λόγια... Κώστας Σοφιανός

Isabel Miramontes, sculptor.

 

Ανθρώπους με ρόδες πρωτό ΄δα στο δάσος του Κόρμαν·

κι ανθρώπους με δεκανίκια

κι ανθρώπους με ξυλοπόδαρα

κι ανθρώπους με γάντια για χέρια

κι ανθρώπους χωρίς χέρια

κι ανθρώπους με γυάλινα μάτια

κι ανθρώπους με μάτια καμένα

κι ανθρώπους δίχως μάτια.

Τους έβγαζαν πρωί πρωί στο προαύλιο να πάρουν αέρα.

Το σπίτι παλιό· πέτρινο· δίπατο· καλοχτισμένο.

Μπουκάριζε κάθε τόσο το ασθενοφόρο φορτωμένο σφαγεία:

ούρλιαζ’ η σειρήνα, στρίγγλιζαν τα φρένα,

έχασκαν οι πόρτες, άστραφταν οι πόρπες-

φεύγαν τα κορμιά.

Ίδια τα λόγια

άλλα τα στόματα-

άλλα τα όπλα

ίδια τα πτώματα.

Κώστας Σοφιανός, Το φάντασμα του υποβολέα, εκδ. Πλανόδιον

Υπέρ Πατρίδος... Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Adam Martinakis

 

Η υδρόγειος

και των λαών η ανεξαρτησία

χωρίζονται

σε μεσημβρινούς και παραλλήλους

σκοπιμότητας.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Πιστοποιητικά θνητότητας, εκδ. Σύγχρονη έκφραση

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 41,

http://www.diorthoseis.eu

Ένα άρθρο του Κωνσταντίνου Μ. Μάστρακα γραμμένο το 2016 αλλά πολύ επίκαιρο…

https://diorthoseis.eu/index.php?site/services/#iframe-30

Τ’ αεροπλάνα πολυβολούσαν... Νίκος Καρύδης

Paul Cava

 

Τ’ αεροπλάνα πολυβολούσαν τα σπίτια μας,

οι όλμοι γκρεμίζανε τις πόρτες,

το σκοτάδι έμπαινε στις κάμαρες

απ’ τα σπασμένα τζάμια των παραθυριών...

Στο μπαλκόνι είχαμε κρεμάσει ένα σεντόνι

και ζητούσαμε βοήθεια

σ’ ένα ματωμένο μαξιλάρι πέθαινε

ένας άγνωστος άνθρωπος.

Η ώρα δύο του μεσημεριού

κ’ έβρεχε...

Ανάμεσα στις πιπεριές και τους ευκάλυπτους,

εκεί στο γύρισμα του έρημου δρόμου

στυλώναμε τα μάτια της ελπίδας

και περιμέναμε να φανής

σα σημαία, σαν αγέρας –

έστω σα θάνατος.

Η ώρα δύο του μεσημεριού

κ’ έβρεχε...

Η ώρα δύο του μεσημεριού

και σε σκεφτόμουν...

Νίκος Καρύδης, Η τελευταία θάλασσα, Ίκαρος, Αθήνα, 1945

Έλα... Ιάσων Ιωαννίδης

David Dubnitskiy

 

Ωρίμασαν τα χείλια σου

Σάλεμα της σίκαλης

στον ανοιξιάτικον αγέρα

το βάδισμά σου.

Σε θέλω.

[...]

Ζωντανό τρεμάμενο χώμα

ψηλαφώντας πάνω απ΄ τις ρίζες

σε πλησιάζω.

Όπου μ’ αγγίξεις, ριγώ.

Έλα, σε καρτερά το αίμα μου

σα θάμνος ήλιου.

Ιάσων Ιωαννίδης, Φλέβες ποταμού, 1958

Μαθαίνεται η αγάπη... Γιώργος Θέμελης

William Wegnan

Μαθαίνεται η αγάπη

-μαθαίνεται από μέσα, αποστηθίζεται!..

Τ’ άφωνα ψάρια δεν πηγαίνουν

σχολείο να μάθουν τη σιωπή,

την εκθαμβωτική θαλάσσια αγάπη

μες σε βαθιά κρησφύγετα·

τα ερωτικά πουλιά δε μελετούν μαθήματα αγάπης-

δε γράφουν

τις τέσσερις πράξεις της

στις πλάκες τους οι πεταλούδες!..

Γιώργος Θέμελης, Ποιήματα ’60-’70 (Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

 

Παράθυρα... Δημήτρης Καταλειφός

Wayne Fisher

 

Ήταν εκείνο το παράθυρο

που του πρωτόκανε εντύπωση.

Έπειτα όλα έγιναν αναμονή.

Κι αυτή η γυναίκα

που χόρευε ζεϊμπέκικο

κι ο γέρος άντρας της

χτυπούσε παλαμάκια.

Πρόλαβε να ρίξει

μια κλεφτή ματιά

στην ανθεκτική αγάπη τους,

κι έκτοτε πήρε σβάρνα

τα παράθυρα.

Αγάπησε τα κλειστά

ή τα μισόκλειστα,

για να ‘χει να φαντάζεται

το υπόλοιπο.

Του άρεσαν κι οι κουρτίνες

που λικνίζονταν,

σαν υποσχέσεις

που ψιθυριστά

τον προσκαλούσαν μέσα.

Τόσες ζωές ανεξιχνίαστες

που θα ‘θελε να ψηλαφήσει.

Μορφές που κάναν ένα πέρασμα,

κι άλλοτε σκιές πάνω σε τοίχους,

λάμπες που ανάβανε ή σβήνανε,

τρεμουλιαστά καντήλια ή κεράκια

του κράταγαν συντροφιά γλυκόπικρη

στους σιωπηλούς του περιπάτους.

Ζωές περίκλειστες,

που γλίστραγαν σαν τη δική του,

ρυάκια και ποτάμια

να χυθούν στη θάλασσα.

Πόσο ξένοι ερχόμαστε και φεύγουμε,

ενώ θα μπορούσαμε ίσως να ξανοιχτούμε.

Δημήτρης Καταλειφός, Πίσω από τζάμια θολά, εκδ. Πατάκη

Νωρίς... Κώστας Σοφιανός

Adhi Prayoga

 

Κάποτε

σφύριζα και περπατούσα ανέμελα

νομίζοντας δικούς μου τους μεγάλους δρόμους...

Έκλαιγα βέβαια κιόλας,

όμως γι' ασήμαντες αιτίες,

κ' είχα μητέρα διαρκώς παρούσα

που έκρυβε το κακό:

Σφούγγισε τώρα τα δάκρυα σου

και πήγαινε να παίξεις

- έχεις καιρό για κλάματα,

μου έλεγε στοχαστικά, μα δεν την καταλάβαινα...

(Καλύτερα να μίλαγε ξεκάθαρα.)

Ν ω ρ ί ς  πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά:

Σιδερένια γροθιά κάτω από τρυφερά σαγόνια

ο κόσμος!..

Κώστας Σοφιανός

Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη

Δύσκολος... Μαρία Σερβάκη

Saul Leiter

 

Χρόνια καθυστερεί στο δρόμο η θύμησή της…

Νάταν το χέρι της

που είδες κάποτε να κλείνη ένα παράθυρο;

Να έχεις προσπεράσει τις πλεξούδες της

και την αγάπησες χωρίς να τη γνωρίσεις;..

Τώρα μαζεύει φύκια στ’ ακρογιάλι. Συλλογιέται…

Γιατί είναι τόσο δύσκολος ο έρωτας;..

Μαρία Σερβάκη, Μυστράς

(Ανθ. Η.& Ρ. Αποστολίδη)

Στ’ αντίπερ’ ακρογιάλι... Βασίλης Ρώτας

 

DDiArte

Στ’ αντίπερ’ ακρογιάλι,

στα κρεμαστά νερά,

χορεύει μια νεράιδα

με την αστροφεγγιά!

Χορεύει και στριγγλίζει

και λέει έναν σκοπό-

άγρυπνη ακούει η πλάση

χωρίς ανασασμό!

Ακούν οι νιοί και τρέμουν,

οι νιές και λαχταρούν-

ακούν κ’ οι παντρεμμένες,

τους άντρες τους ξυπνούν!..

Βασίλης Ρώτας, περ. Τα Νέα Ελληνικά, 1952

Λαχταρούν... Γιώργος Σεφέρης

Elliot Erwit

 

…

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο

χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος

μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας. 

Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος 2014

Στου «Ρούλη»… Τάσος Αναστασίου

 

Augusto Cantamessa

Στο καφενείο του «Ρούλη» καθόμουνα τα μεσημέρια·

έρχονταν σε λίγο οι φίλοι με πονεμένα ποιήματα στα χέρια,

όμως οι καρδιές ήταν εκεί γελαστές

σαν αθώα παιδιά που κρατάνε μπαλόνια,

αδιάφορα αν κάνει κρύο ή ζέστη, αν φεύγουν τα χρόνια.

Κάπνα, ημίφως, τοίχοι ξεβαμένοι μεριές μεριές

στο καφενείο αυτό που τα λόγια μας βρίσκαν τον τόνο

του ονείρου. Που δεν είχαμε λέξεις παρα μόνο

για να τις κερνάμε. Και οι διακριτικές σιωπές

μας άφηναν κάποτε μόνους, τον ένα δίπλα στον άλλο:

πίσω από τα τζάμια βλέπαμε, ως συνήθως, τον μεγάλο

φοίνικα, που είναι εκεί, κάτω από ήλιο ή βροχές.

Τάσος Αναστασίου, περ. Πλανόδιον τχ. 17

Επιρρήματα... Κώστας Μόντης

 

Henri Cartier-Bresson, Louvre, Paris 1975

ΓΙΑ ΤΟ «πάντα» ΚΑΙ ΤΟ «ποτέ»

είναι περίεργο πώς δεν βρέθηκε

σ’ όλον τον κόσμο μια γλώσσα

που να μην τα περιλαμβάνη στο λεξιλόγιό της,

που να κατενόησε ότι δεν υπάρχουν,

που να κατενόησε ότι είναι παραπειστικά.

Κώστας Μόντης

Τι θέλουν;.. Κωνσταντίνος M. Μάστρακας

Benoit Courti

 

Τι θέλουν οι άνθρωποι;

Γιατί δεν είναι ειλικρινείς;

Γιατί δεν ζητάνε;

Γιατί δεν δίνουν;

Γιατί δεν συγχωρούν;

Γιατί δεν αγαπάνε;

Κωνσταντίνος M. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ Andy’s

Κάποιες λέξεις... Κύπρος Χρυσάνθης

Pietro Donzelli, Napoli 1949

Μ' αρέσουν κάποιες λέξεις που μυρίζουν γιασεμί

απλές σαν το κυριακάτικο πρωινό

δεν υποφέρουν από σημασίες και ιδέες

αρχάγγελους σοφίας δεν έχουν

σ' ευχαριστούν σαν χάδι παιδικό.

Κύπρος Χρυσάνθης, Λυρικός λόγος β’, εκδ. Ίδρυμα Λεβέντη 1985

Γιατί όχι οι ψευδαισθήσεις;.. Fernando Pessoa

Monica Bellucci by Ellen Von Unwerth

 

Δεν ξέρω αν η αγάπη που προσφέρεις

είναι αγάπη που έχεις ή λες ότι έχεις.

Μου την προσφέρεις. Αυτό αρκεί.

Δεν μπορούν τα χρόνια να με κάνουν νεότερο,

επομένως γιατί όχι οι ψευδαισθήσεις;

Οι Θεοί μας προσφέρουν λίγα,

και τα λίγα που προσφέρουν είναι πλαστά.

Αφού όμως τα προσφέρουν, όσο πλαστά κι αν είναι,

η προσφορά είναι αληθινή.

Την αποδέχομαι, και υποκύπτω στον πειρασμό

να σε πιστέψω.

Fernando Pessoa, Ανθολογία ερωτικής ποίησης, εκδ. Πατάκη, 2013 μετ. Χάρης Βλαβιανός