 |
| Penelope Mitchell and Nicolas Cage in Between Worlds. |
Τυχαία χθες ανοίγοντας κάποια ανθολογία
Έπεσα σ' ένα ωραίο ποίημα του Μπάρα!
Να το απαγγείλω με κυρίευσε λαχτάρα
μόνο κοινό, η φρεσκοξυπνημένη Πελαγία.
"Μωρό μου, έχω δυσανεξία στα ποιήματα.
Αν πεις στους λούμπεν ποιητές, ακόμη πιο πολύ·
ίσως μπορείς να μου θυμίσεις πάλι το φιλί
το βραδινό, να εδώ!, και γάμα τα προσχήματα..."
Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ερωτικά, εκδ. Ενδυμίων
https://skorpieslekseis.blogspot.com/
 |
| Vojtěch V. Sláma |
Βραδιάζει στον κόσμο, τα παράθυρα κλείνουν
ανάβει το φως και το ξένο δωμάτιο γίνεται
ο κόσμος. Τα λίγα βιβλία μου πάνε
κ’ έρχονται τότε, διασχίζουν το χώρο,
σα νάναι πρόσωπα φιλικά που στα χέρια τους
κρατάνε ψωμί, νερό, φρούτα, φάρμακα.
Κ’ ένα απ’ όλα τη νύχτα, ανοιχτό στις σελίδες
που κλείνουν τα μάτια μου, μένει κοντά μου,
στην κουβέρτα μου πάνω – φύλακας άγγελος
που έπεσε μπρούμυτα κι ακούει την καρδιά μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Τα ποιήματα, εκδ. Τα Τρία Φύλλα
 |
| Sebastian Kisworo |
Γηράσκω αεί αναθεωρών
Μανόλης
Αναγνωστάκης, ΥΓ., εκδ. Νεφέλη(1983)
 |
| Platon Yurich |
Όλοι,
επιφανείς και αφανείς
αφανισμένοι την «πάσα γης»
θα επισκεφτούμε κάποτε.
Ας μη μας νοιάξη το «χώμα ελαφρύ»!
Ας είναι και βαρύ!
Το ταξίδι, το ταξίδι ως εκεί
έχει όλη την αξία, όλο το ζουμί.
Να «καλοζήσουμε» μοχθώντας
για τον υπέρτατο στόχο:
Να καλοθανατίσουμε, φίλοι,
να καλοθανατίσουμε.
Δημήτρης Μαρουδάς
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 14 https://diorthoseis.eu/
 |
| Allan Teger |
Μοιάζω με σπίτι που οι μηχανικοί του,
γωνιά με γωνιά, μέτρο με μέτρο,
το χτίσαν με ακρίβεια στις διαστάσεις σου·
τις πόρτες του τις φτάξανε στο ύψος σου,
και τ’ αντικείμενά μου όλα,
τα έπιπλα και τα καθίσματά μου,
στις περιφέρειες του κορμιού και των χεριών σου,
και, τέλος, για ν’ ανοίγω, τ’ όνομά σου-
κλειδί μου!
Αντώνης Δωριάδης, περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ 6,
Ιούνιος 1966
 |
| Cedric Peyravernay |
῾Ωστόσο ἤθελε νὰ ψάξῃ κι ἄλλο!
Εἶναι σὰ γλυκὸ βύσσινο, ποὺ δέν τὸ χορταίνεις -
ἴσαμε π' ἀδειάζεις ὅλο τὸ βάζο,
κι «ἄς πάῃ στὸ διάλο!» λές,
«θὰ βρίσκῃ ἕνα βάζο λιγώτερο ἡ μάνα,
κι ἄς φᾶς καὶ ξύλο!»
(῾Αμαρτία μὲ πεποίθηση! ἔλεγε ὁ πατέρας μου)
῞Ολο ἔτσι τὸ πάθαινα γώ, στὰ ἑφτά μου!
Κ' ἔλεγα: «Μιά κουταλιά μονάχα!»
Μὰ γαργάλαγ' ἔτσι, γλυκό μαζὶ καὶ ξινούτσικο,
ποὺ νὰ μή σὲ λιγώνῃ κιόλας ἡ γλύκα
πέρ' ἀπ' τὸ κατάπιωμα!..
«῎Ας εἶναι!.. ῎Αλλη μία! Δέ θὰ φανῇ!
Οὔτε μισό δάχτυλο δέν κατεβαίνει,
καθὼς σκεπάζει τὸ καπάκι τὴ φύρα!..»
Μὰ ἤ τ α ν ε, τὸ ἄτιμο !.. Μούρλια!
«Κι ἄλλη μιά, καὶ κλείνω! ῎Αλλο δέν ἔχει!..»
῎Ε! Κι ἀκολούθαγε ὄργιο!
Εἶναι νὰ μή νιώσῃ ὁ ἔνοχος πὼς εἶν' ἔ ν ο χ ο ς!
Τ' ἄλλα ποὺ λέν εἶναι κουραφέξαλα:
«Νὰ συνειδητοποιήσῃ ἀκριβῶς!»
῎Ισα-ἴσα ἐ κ ε ῖ, καὶ γ ι' α ὐ τ ό,
ἀρχίζ' ἡ λαγνεία τῆς «ἀμαρτίας»!
Πλακώνεις τὶς κουταλιὲς παράγιομες,
πασαλείβεσαι, στάζει τὸ γλυκὸ αἷμα χάμω..-
κ' ἐσύ «μαχαιρώνεις» ἀκόμα, ξεγυρισμένες,
μέχρι ποὺ πατώνει τὸ βάζο τῆς «ἐνοχῆς»!..
«Χαμένος πιὰ γιὰ χαμένος!»
Τὸ ἴδιο σ' ὅλα!..
Κ' ὕστερα εἶσαι βουτηγμένος στὸ αἷμα -
καὶ λένε, ψέλνουν οἱ ἀνόητοι ἀπ' τὶς «ἔδρες»,
σὲ «κατακεραυνώνουν»!
᾿Αλλὰ δέν ξέρουν τὴν καῦλα καὶ τ' ὄργιο τῆς «ἀμαρτίας»,
τὸν ἔ ρ ω τ α τῆς «ἀμαρτίας»,
τῆς
πιό ἀκαταμάχητης ἐρωμένης
στὸν κόσμο πάντα!
Ρένος Αποστολίδης, Οὐλὰν Μπατόρ, εκδ. Πατάκης 1999
 |
| Ζαχαρίας Στέλλας |
Δάκρι σταλάζει η σιγαλιά στην άφωτη γαλήνη,
σύνεφα πάλι βούρκωσαν βαθιά στον ουρανό,
γύρω νεφώνει η καταχνιά κ’ η πλάση αγάλι σβήνει
και πέφτει φέγγος πένθημο στ’ απόμακρο βουνό.
Το μεσημέρι νύσταξε νοθρό κι αργά θαμπώνει,
στα δέντρα βόγγη σύφυλλη τ’ ανέμου η ταραχή,
το χώμα ανάσανε βαθιά, βαριά η βροντή ζυγώνει,
τα σύνεφα χαμήλωσαν, κ’ έσταξε αργά η βροχή.
Γ. Ριζόπουλος, περ. ΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, τχ.
5, Μάιος 1952
 |
| Alejandro Marcos |
Άλλοι μπερδεύουν
τις σφήκες με τις σφίγγες
και τη σιγή με τη σιωπή
και κάποιοι με μεγάλο κουτάλι ανακατεύουν
την αναταραχή στο πανδαιμόνιο
ταυτίζοντας το απόλυτο χάος
με το δικαίωμα να είσαι ελεύθερος·
αλλά για μας τους ελάχιστους
αίνιγμα άλυτο παραμένει
η άγνωστη κόρη που περπατά
στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Αν είναι τόσο εύγλωττα τα χείλη της
όσο μοιάζουν να είναι
οι ρόγες των μαστών της
όταν κάνει έρωτα και
όταν κάνει αγάπη
στο διαμέρισμα τού έβδομου ορόφου
πριν τον παράδεισο
και αν τρέχοντας
θα την προφτάσουμε λαχανιασμένοι
λίγο πριν χαθεί στην πρώτη στροφή
στα μισά τού ύπνου
σ’ αυτό το όνειρο
που διαβάζετε τώρα περασμένη ώρα σε στίχους.
Ρογήρος Δέξτερ
www.ologramma.art
 |
| Δημήτρης Πατεράκης |
Θύμωνα με τη μάνα μου!..
Τώρα θυμώνω με μένα
κ’ η μάνα μου
είναι η φωτογραφία της μάνας μου!..
Κωνσταντίνος
Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s
 |
| Loving Vincent |
̶ τι άλλο να στείλω εκτός από
γυμνές φωτογραφίες δηλαδή;
σου έστειλα και το τηλέφωνό μου
σου περιέγραψα τον τρόπο που κοιμάμαι
αν θέλω διακοπές τώρα ή αν αντέχω ακόμα
αν βγάζω το σκύλο -που δεν έχω- βόλτα
απάντησα ακόμη και στο βουνό ή θάλασσα
-έχω τσιτάρει Καζαντζίδη για μια πίπα
δε μασάω-
έκανα σκάιπ βάιμπερ γουατσάπ και μέσεντζερ
ζωντανή κάμερα με οδηγίες τύπου σήκω όρθιος και
σήκωσε την μπλούζα
κι ακόμα δεν σου φτάνει
και να οι γυμνές φωτογραφίες
και δώστου γκρο πλάν και πωσταλένε
και μ’ έχεις στημένο σούζα να αναρωτιέμαι
αν με πρόλαβε χρόνος
αν τον πρόλαβα εγώ
κι αν εγώ σε πρόλαβα εν γένει
-new things come around είπες
αυτή η πρώτη σου ζωή μ’ έχει νικήσει αποκρίθηκα-
κι είναι μια λέξη είπες που μου μένει
κι είναι μια λέξη που προλάβαινα να πω
αλλά δεν είπα
Δημήτρης
Αθηνάκης, Φτηνό κρεβάτι, εκδ. Πόλις
