Σχεδόν... Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας

Xenie Zasetskaya

~ 

Κύμα για κείνη.

Γι’ άλλους, περισπώμενη.

Για μένα,

σχεδόν.

Ό,τι κι αν διαλέξεις,

όλα ξεκινούν με μια καμπύλη.

Όταν δεις τα χείλη της,

θα με καταλάβεις.

Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας

Θέλεις δε θέλεις... Αντώνης Τσόκος

Roberto Fernández Ibáñez

Δε μου λείπεις πια.

Θέλεις δε θέλεις

τώρα θα σου λείπω εγώ.

Αντώνης Τσόκος, Απ’την Εμμανουήλ Μπενάκη ως τα μεσάνυχτα

Κανένας δεν έμεινε αμέτοχος... Τάκης Παπατζώνης

Γιάννης Τσαρούχης

…Κανένας δὲν ἔμεινε ἀμέτοχος – κανένας

ἀπόκληρός τῆς εὐλογίας!.. Οὔτε ἐσύ, οὔτε βέβαια κ’ ἐγώ,

ποὺ εἴχαμε τὸ πιὸ πλούσιο μερίδιο… Ἀλλὰ εἶναι ἀχάριστος

ἀπὸ τὴ φύση του ὁ ἄνθρωπος, κ’ ἔχει στιγμὲς ποὺ ἀπ’ ὅ,τι

τοῦ ‘λαχε δὲν ἐπωφελεῖται, δὲν ἐχτιμάει τὴν παντοδυναμία

ποὺ τοῦ δόθηκε – στιγμὲς αὐτὲς χαμένες γιὰ πάντα!.. Παραπονιέται

γιατί γυρεύει πράγματα ἀλλότρια· μὲ τὸ νὰ φοβᾶται

καθὼς λέει, τὴ φθορά, δὲν χαίρεται τὴ ζωντάνια·

μὲ τὸ νὰ τρέμῃ μὴν χάση τοῦτο ἢ ἐκεῖνο τὸ ἄθλιο κατάλοιπο,

δὲν τὰ χαίρεται: τὸν καταρράχτη καὶ τὸ συντάραχο τῆς ἀγάπης·

μὲ τὸ νὰ τρέμῃ θάνατο, χάνει ἀπ’ ἐμπρός του τὸ ἀέναο κῦμα τῆς                                                                                                              ζωῆς!.. 

Τάκης Παπατζώνης, Ἐκλογὴ Β’, 1962

Τι κι αν διαβαίνουν οι καιροί... Ιωάννης Πολέμης

Robert Doisneau

Τι κι αν διαβαίνουν οι καιροί, τι κι αν περνούν οι χρόνοι;

Παλιώνει ο λύχνος, μα ποτέ το φως του δεν παλιώνει. 

Ιωάννης Πολέμης, «Πλεκτά τραγούδια», Το παλιό βιολί, 1909 

Η αθέατη πλευρά του σεξ... Ιάσων Λειδινός

Mukti Echwantono

Κορίτσι μόνο

στο μετρό

γυρνάει

απ’ τη δουλεία του

κι εγώ

το αγαπώ

με όλα τα βαγόνια

του μυαλού μου

Ιάσων Λειδινός, Ο νεκρός ερωδιός χαίρει άκρας υγείας.

Η ζωή είναι ντουλάπα... Τζίμης Πανούσης

Γιώργος Ρόρρης

Ελληνικόν φλέγμα

Η ζωή είναι ντουλάπα.

Λίγοι οι τυχεροί

που θα κρυφτούν μέσα της

ως παράνομοι εραστές.

Τζίμης Πανούσης, Μικροαστική καταστροφή. Εκδ Opera 2005

Τα ξύλινα πατώματα... Μαίρη Γυφτάκη

Χρήστος Παλλαντζάς

Απ' τα πλακάκια σ' όποια σχήματα,

απ' τα φτωχά μωσαϊκά

κι από τα πλούσια μάρμαρα,

τη ζεστασιά, αναζητώ του ξύλου.

Αναπολώ τα ξύλινα πατώματα

στα παλιά σπίτια, με φαρδιά τα σκούρα ξύλα τους,

ανάμεσά τους απ' τον χρόνο χαραμάδες,

κλειστά σαλόνια, μυρωδιά της παρκετίνης.

Μέχρι και το ελαφρό τους τρίξιμο

μεριές-μεριές σε κάθε πάτημα γυρεύω,

παράπονο μικρού παιδιού ή στεναγμός τα βράδια,

φωνούλα ζώου αόρατου, που σου μιλά, σ' ακούει.

Έμψυχο ξύλο. Υλικό που φθείρεται μαζί σου.

Μαίρη Γυφτάκη Ήλιοι νυχτερινοί. 2018

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 45, Σεπτέμβριος 2019 

https://diorthoseis.eu/

Μπατιρημένο κορμί... Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ara Güler

μπατιρημένο κουρείο

Σάββατο βράδυ

χωρίς δουλειά

μπατιρημένο κορμί

Σάββατο βράδυ

χωρίς έρωτα

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Το Κορμί και το Σαράκι

Το βλέμμα σου... Ε. Μύρων

Sherilyn Fenn in Twin Peaks

Σε άλλες εποχες

το βλέμμα σου

θα άλλαζε τη γεωγραφία 

Ε. Μύρων

Η πόρτα... Miroslav Holub

Γιώργος Σαλταφέρος

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Μπορεί απ' έξω εκεί να στέκει

ένα δέντρο, ένα δάσος,

ένας κήπος,

ή μια πόλη μαγική.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.

Μπορεί να δεις κάποια μορφή,

ή ένα μάτι,

ή την εικόνα

μιας εικόνας.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Αν είναι η καταχνιά

θα καθαρίσει.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά

που θορυβεί

κι αν είναι μόνο

κούφιος άνεμος

κι αν

τίποτα

δεν είναι

έξω εκεί,

πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Τουλάχιστο

θα γίνει

κάποιο

ρεύμα.

Miroslav Holub, Επιλογή από το έργο του, εκδ. Μικρή Εγνατία

μετ. Σπ. Τσακνιάς

Να ‘ναι χειμώνας, Κυριακή μεσημέρι... Γιοβάννα Κοντονικολάου

Catherine Deneuve & Yves Montand, Le Sauvage  1975

Να ‘ναι χειμώνας, Κυριακή μεσημέρι.

Να κάνει κρύο, τόσο που να μην μπορώ να ζεσταθώ

κάτω απ’ το πάπλωμα.

Να σε αγγίζω με τα παγωμένα μου πόδια

κι εσύ να μ’ αγαπάς τόσο, που να με αφήνεις

παρ’ όλο που παγώνεις.

Να μπαίνει ελάχιστο φως απ’ τα παράθυρα

που πάντα προτιμάς κλειστά

κι απ’ έξω να ψιθυρίζει η πόλη τα δικά της.

Να ‘ναι χειμώνας, Κυριακή μεσημέρι.

Να είμαι δίπλα σου,

να είσαι εκεί. Να με φιλάς

στο μέτωπο

κι εγώ να λιώνω.

Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος.

Γιοβάννα Κοντονικολάου

Τόσα touch... Γιώργος Κακαές

Nicolas Gavino

Τόσες οθόνες

πόσες ματιές πάν’ στράφι

τόσα touch

πόση αφή ανώφελη. 

Γιώργος Κακαές, Μουτζούρες

Μονάδα μέτρησης... Ιφιγένεια Βήττα

Frank Horvat

Ταξίδι δεν είναι τα χιλιόμετρα,

είναι οι ματιές,

οι παλμοί σου στην τσίτα,

τα μαλλιά της πάνω σου.

Μετά από αυτό,

ακόμα και μερικά εκατοστά

να σας χωρίζουν,

ακόμα και στην διπλανή καρέκλα

να καθεται,

μακριά σου είναι.

Μονάδα μέτρησης απόστασης

ο έρωτας.

Ιφιγένεια Βήττα

Κάτι περισσότερο... Δέσποινα Ντάση

Resa Rot

Περίμενα κάτι περισσότερο:

μια πρόποση μ ένα ποτήρι δίχως πάτο,

δυο τρεις κουβέντες απ’ τα χέρια σου.

Μη με παρεξηγήσεις

σαν ίωση πέρασαν οι γιορτές-

το περισσότερο έλειψε.

Γιατρεύτηκαν εντέλει μόνοι οι ασθενείς.

Δέσποινα Ντάση, Όλα τα Μη του κόσμου, εκδ. Κέδρος

Οι θείες... Αγγελική Σιδηρά

Γιώργος Ρόρρης

Πού πήγανε όλες αυτές οι θείες,

που με φιλεύανε γλυκό του κουταλιού

μ'ένα σιρόπι —κλάμα μακρινό—

που κάποιο πένθος διαρκείας

δεν το άφηνε να δέση.

Ονόματα ρουφήχτρες:

Καλλιόπη, Αγλαϊα, Περσεφόνη

που λες τις εξαφάνισαν

μες στις παρωχημένες έννοιές τους.

Πάντα θαρρείς γριές,

πάντοτε

με μια βεντάλια ανοιχτή

κάποια κρυφή τους θλίψη να λικνίζη.

Πώς φύγαν έτσι, μόνο

μ' ένα σύρσιμο απαλό φρρ...φρ...

μιας γκρίζας φούστας άχαρης, μακριάς!

Και πώς αποζητάω τώρα

τα φιλιά που αποστρεφόμουν!

Τρίχες σκληρές, ενστάσεις μιας ζωής

που ξεφυτρώνανε ανεξέλεγκτες

μεσ απ'τις κρεατοελιές τους

αχινοί, μαύρα μου αγκάθια

που με αγκυλώνουν πάλι.

Αγγελική Σιδηρά, Ο πιο μικρός περίπατος

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 27 

https://diorthoseis.eu/