Περίσσευμα... Νικηφόρος Βρεττάκος

Vincent Van Gogh

 

Το σχέδιο ήτανε μεγαλύτερο, Κύριε.

Αλλά δεν εξετέλεσα παρά μόνο

αυτό που μου επέτρεψαν ο χρόνος

και το ψωμί μου. Δεν ζητιάνευα,

είχα. Γιατί κ' η γυμνότητα, όταν

πιστεύει κανείς στο φως, είναι

ρούχο. Κι απ' το ψίχουλο ακόμα

μπορείς να έχεις περίσσευμα.

Και το τίποτα, δεν είναι τίποτα

Κύριε. Θα ιδείς. Όταν θα 'ρθω

κοντά σου θα σου φέρω λουλούδια.

[...]

Νικηφόρος Βρεττάκος, Εκκρεμής δωρεά, εκδ. Τρία φύλλα 

Πόθους δεν κοροϊδεύουμε... Ανδρέας Εμπειρίκος

Γιώργος Λιζάρδος

 

… Δεκακισχίλιοι αιώνες μας εδίδαξαν.

Εκλεκτοί επιβήτορες μας εγαλούχησαν.

Πόθους δεν κοροϊδεύουμε.

Έχουμε ακόμα καρούλια

που το νήμα τους κατεσκευάσθη από γάλα κι ελπίδες.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψικάμινος, εκδ. Κασταλία,1935.

Το δάνειο... Ηρώ Νικοπούλου

Roger Schall. Paris 1935.

 

Τώρα που έφτασε η ζωή μου

να μετριέται μ’ ένα δάνειο τραπεζικό,

κατάλαβα, πόσο προσεκτικά θα πρέπει

να ξεχρεώνω

το Άλλο.

Ηρώ Νικοπούλου, Το πριν και το μετά την παύλα.

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 45, Σεπτέμβριος 2019, https://diorthoseis.eu/

Φθινοπωρινή θλίψη... Γιάννης Ρίτσος

 

Γιώργος Διγαλάκης

Φεύγουν οι παραθεριστές. Τα παράθυρα κλείνουν.

Ένα πλοίο στο βάθος, μονάχο, κρυώνει.

Κάτω απ’ το πράσινο παγκάκι του κήπου

μένουνε τα σαντάλια σου, σκεβρωμένα απ’ το αλάτι.

Γιάννης Ρίτσος, Θερινό φροντιστήριο, εκδ. Κέδρος

Σε καρτερούσα... Αθανάσιος Κυριαζής

Jose Oliveira

 

Σε καρτερούσα, και είπα: Νάτη!

Μα ήταν η Αυγούλα στις κορφές

κ’ η Αμυγδαλιά στο μονοπάτι-

κ’ οι τρεις σας, ίδιες, αδερφές!

Σε καρτερούσα - μα ήταν βράδυ,

κ’ ήταν πλατειά η μοσκοβολιά,

και το είχα μπλέξει το σκοτάδι

με τα λυτά σου τα μαλλιά…

Σε καρτερούσα κ’ ένα δείλι,

και λέω στεφάνια πως φορείς-

τόσο είχες μοιάσει τον Απρίλη-

μα εσύ στο δρόμο αργοπορείς…

Και τώρα, που άλλο δε ζητούσα

παρά μια ακρούλα, χειμαδιό,

ήρθες χωρίς να καρτερούσα…

Μα ήρθες αργά και για τους δυο.

Αθανάσιος Κυριαζής, Αιγινήτικα ακρογιάλια, 1936

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Καλοσύνες... Κωστής Παλαμάς

Vincenzo Balocchi

 

Κάποιες θρονιάζονται σκληρές κι άγριες μεγαλοσύνες

απάνου απ’ όσα κράζουμε κακίες ή αρετές.

Όμως ψηλότερα κρατιούνται κι από κείνες

τις άγριες και σκληρές μεγαλοσύνες

παρθένες ήμερες καλοσύνες,

απ’ την απαλοσύνη τους μονάχα δυνατές.

Κωστής Παλαμάς, Τα Παράκαιρα

Η μνήμη... Κώστας Μόντης

David Ingraham

 

Τι πονηρὰ που επιλέγει κι αποσιωπά,

τι πονηρὰ που επιλέγει κι ανασύρει!

Κώστας Μόντης, Άπαντα, Ίδρυμα A.Γ. Λεβέντη, Λευκωσία1997.

Τόσο γοργά... Ρένος Αποστολίδης

Κωνσταντίνος Μάνος

 

Έσκυψα να μυρίσω ένα ταψί χαμόμηλο

-πώς μούρθε;-

και μ’ αντιχτύπησε άξαφνα

μες στην καρδιά ένα σπάσιμο

για πάντα:

          —Πώς λησμονήθηκα;

Πώς δίχως να το νιώσω έτσι μου επάρθηκε,

κρυφά, με μπαμπεσιά

μια ηλικία που πια δε θα ξανάρθή;

Έσκυψα να μυρίσω ένα ταψί χαμόμηλο,

κ’ εμύρισε σα βέλος:

           —Αχ!

Πώς έτσι λησμονήθηκα κ’ εχάθηκα;

Πώς ξέχασα και πέθανα

έτσι γοργά;

Ρένος Αποστολίδης, περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ 4, Απρ. 1966

Και μέσα στο ελάχιστο το πολύ... Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Berta Vicente Salas

 

Το σπουργιτάκι δες.

Ευτυχισμένο ακόμη και με τα ψυχία.

Μα ξέρει πόση αγάπη,

πόση θέρμη καρδιάς,

και πόση τρυφερότητα,

φλογίζουνε το χέρι που του τα προσφέρει.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Πλησμονή οστών, εκδ. Μελάνι

Μια χειρονομία... Τάσος Λειβαδίτης

Shuichi Machimoto

 

Μια ζωή, μπορεί να τελειώση στη μέση,

μια άλλη να μην αρχίση ποτέ,

ένας άνθρωπος μπορεί να πεθάνη ξαφνικά,

χωρίς ποτέ να βρη τον εαυτό του πίσω από τόσα γεγονότα

                                                                  και τόσα όνειρα…

Μια χειρονομία που κατέληξε να σκοτώση

μπορεί να ξεκίνησε να χαϊδέψη…

Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση 1965

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)