ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ

JEAN FRANCOIS MILLET

Καμωμένος από πηλούς, από φθαρτές ουσίες

ο άνθρωπος, δεν έχει σταθερή ενατένιση, ούτε ομοιάζει

άνθρωπος προς άνθρωπο· σπουδαίες διαφορές τον κόσμο χωρίζουν.

Γι’ αυτό βλέπεις άλλον ν’ αρκείται στον κόσμο

που μοναχός του δημιουργεί, ενώ άλλος παρέκει

τα περιμένει έξωθεν όλα, είτε από τον πλησίον, είτε από τον ουρανό.

Πικρά λυπούμαι το αδύνατο τούτο μέρος των ανθρώπων.

Καμωμένοι δεν είναι όλοι να θαμπώνονται από κάθε στιγμή

της ημέρας ή της νύχτας, από κάθε δίπλα της δημιουργίας,

από κάθε αποσκίαση του βουνού, από κάθε τροπή του καιρού.

Γράφω για όσους δεν έχουν το κράτος να ξεδιαλύνουν

τα μεγαλεία των μικρών πραγμάτων και τα πολλά των ολίγων.

Γι’ αυτούς απομένει το μέγα θέλγητρο της αναμονής.

Γι’ αυτούς απομένει ο λαμπρός Ήλιος της Επιούσης.

Κάθε νύχτα περιμένουν. Περιμένουν το μέλλον της Ημέρας,

τρέφουν την ελπίδα που θα τους κομίσει το μέγα Απρόοπτο,

την αψηλή φαντασία, τη νέα σπουδή, το βαθύ πάθος,

ό,τι κάνει να σπαράζουνε επί καλού τους ή κακού τους οι ψυχές.

Φθάνει να τους κομίσει κάτι ογκώδες νέο, ας είναι τραγικό,

ας είναι αγαθό, μόνο η φριχτή ηρεμία να μην είναι πια,

η πραϋντική, η ηρεμία της βλακείας και της ανοστιάς.

Τάκης Παπατσώνης