Κάπου αλλού... Δημήτρης Μαρουδάς

GianStefano Fontana

Σε κανένα χάρτη

δεν καταγράφεται

αυτό το «αλλού»

που χρόνια σε καίει.

Και στο ερμάρι με

τα κρυμμένα μυστικά

έχει χαθή το κλειδι,

προ πολλού.

Δημήτρης Μαρουδάς,

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  τχ 14 https://diorthoseis.eu/

Κερνάει... Γιάννης Πατίλης

Βασίλης Γεροντάκος

Kάθομαι στο καφενείον Αιώνιο Σκότος

και κοιτάζω το φώς.

Είναι τζάμπα

κερνάει το τίποτα από μέσα.

Γιάννης Πατίλης, Ζεστό μεσημέρι, εκδ. Ύψιλον

Προστακτική... Αγγελική Σιδερά

Bruno Vekemans

Ἀπ’ ὅλες τὶς Προστακτικές

ἀγάπησα μιὰ λανθασμένη

ἐκείνη τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ

μὲ τὰ σαγηνευτικὰ ἀπανωτὰ τέσσερα ἔψιλον

κάθε καινούργιο νὰ ἐπιτείνει πιὸ πολὺ

τὴν ἱκεσία τοῦ ἄλλου.

Τὸ ἀνεπανάληπτο:

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ

Αγγελική Σιδηρά, περ. Εντευκτήριο, τχ. 106

Σελιδοδείκτες;.. Γιώργος Δομιανός

Αρκάς

σιγά σιγά

οι τοίχοι γεμίζουν στίχους

στο λέω εγώ:

δεν υπάρχει

χώρος

πια

για ποίηση

μονάχα

οι τοίχοι

και

τα σώματα

Γιώργος Δομιανός

Καρπός και νόημα... Ρένος Αποστολίδης

Γιώργος Δεπόλλας

Τώρα ποὺ ἦρθε ὁ Μάης,

κι ὁ τόπος αὐτὸς δὲν ἀφήνει στὴν καρδιὰ οὔτε μιά σκιά,

οὔτε μιά σκοτεινιά·

τώρα ποὺ ἔτσι κάνεις,

μιὰ σταλιά, δυὸ βήματα, κ' ἔκλεισες μιὰ πόρτα πίσω σου,

καὶ σὲ πῆρε τὸ γαλάζιο,

σὲ στροβιλίζει κάτασπρο τὸ χαμομήλι,

καθαρὸ πλυμένο τὸ χαλίκι,

ὁ ἀνθὸς ποὺ γίνεται καρπὸς καὶ νόημα,

μ ό ν ο  νόημα, αἰώνιο σ' αὐτὴ τὴ χώρα,

ἡ θάλασσα ποὺ 'ναι τὸ πιὸ ἁπλό,

τὸ πιὸ ἁπλὸ νὰ γδυθῇς καὶ νὰ βουτήξῃς

-ἆ! τὸ πέλμα ξανὰ

πῶς γνωρίζει τὴν ἄμμο ἀπὸ παιδί!-

τώρα ποιά διάσταση λαβαίνουν,

ποιό δίκιο μπορούν νάχουν ὅλες αὐτὲς

οἱ σκοτεινιὲς κ' οἱ φτώχιες, μές σὲ τέτοια φύση;

Ρένος Αποστολίδης, Σπορὰ ᾿Ελευθερίας,᾿Αθήνα 2019, σ. 281.

Όλα είναι διπλά!.. Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος

Grzegorz Sikorski

Όλα είναι διπλά!.. Τα δολερά

λόγια αντιστοιχούν πάντα με γλυκόλογα,

η αγάπη μια αντιμισθία

ισχύος ή αδυναμίας, και το πάθος

αλόγιστη διάθεση σπατάλης, που

διπλά, διπλά, διπλά την μετανιώνεις!.. 

Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος, Ιδιωτική διάβασις

Προσευχή... Δημήτρης Σταθόπουλος

Stephen Clough

Κάθε μέρα, Κύριε, προσθέτω στην προσευχή μου

καινούργιες παραγράφους.

Οι ανάγκες μου ξεπερνούν το χρόνο της ζωής μου.

Η αδύνατη όμως μνήμη μου ξεχνά πολλά

και δεν τα επαναλαμβάνω.

Έτσι μένουν για πάντα σ’ Εσένα.

Θάμαι ευχαριστημένος αν, απ’ όσα Σου ζητώ,

κάνης μόνο ένα μέχρι να πεθάνω.

Όποιο λες πως, για Σένα, είναι σωστό.

Ας είναι κι από κείνα που έχω ξεχάσει… 

Δημήτρης Σταθόπουλος, (Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)

Τα τσιγάρα σου... Κική Μαυρίδου

Keira Knightley in Atonement (2007)

Σε παρατηρώ όπως ανάβεις το τσιγάρο.

Φιλούν τα χείλη σου το φίλτρο

ρουφούν αχόρταγα τη νικοτίνη.

Ζηλεύω...

Ζηλεύω τα τσιγάρα σου.

Δεν τα καπνίζεις, ερωτοτροπείς

αδιάκοπα μαζί τους

κι ύστερα με μία κίνηση

τα θανατώνεις στο τασάκι

«Κάπνισέ με», θέλω να σου φωνάξω!

Με κοιτάς κρυφά

παίζεις

με τον αναπτήρα.

...

Απλώνεις το χέρι σου

...

και τότε

τα χείλη μου παίρνουν τη θέση

των τσιγάρων σου…

Κική Μαυρίδου, Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο, εκδ. Απόπειρα

Τα βλέμματα... Emily Bronte

Juan Mayo

Ποτέ δεν έκφρασα την αγάπη μου με λόγια,

αλλά αν τα βλέμματα είχαν μια γλώσσα,

ο μεγαλύτερος ηλίθιος θα είχε καταλάβει ότι

είχα χάσει το μυαλό μου.

Emily Brontë, Ανεμοδαρμένα Ύψη, μετ Άρης Μπερλής

Η ντίβα... Χρίστος Α. Αλιπράντης

Mert Alas & Marcus Piggott

Έπαιρνε του νερού το χρώμα

γυρεύοντας την επαφή.

Της αρκούσε

κι η ελάχιστη επιφάνεια

για να βάλει την υπογραφή της.

Ντίβα

όλο δηλητήριο

και χάρη.

Χρίστος Α. Αλιπράντης, Διασκευές ενστίκτων, εκδ. Νησίδες

Το απόγευμα... Ντίνος Χριστιανόπουλος

Pedro Luis Raota

Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη συζήτηση στο                                                                                                          πεζοδρόμιο.

Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ' αυτοκίνητα                                                                                                                    τρέχανε.

Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα

και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.

Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί

και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι

και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-

παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,

παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,

κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,

δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ο αλλήθωρος (1970), Ποιήματα, εκδ. Διαγώνιος

Κίρκη... Ντέμης Κωνσταντινίδης

Miluniel by Stefan 

                            Στους μηρούς σου επάνω

ξημεροβραδιάζομαι.

Αυτοδικάζομαι

πάντοτε εδώ ν’ ακινητώ.

Κι αν σε ποθώ

παραμυθιάζομαι

απ’ τους χυμούς σου

πως θα σωθώ.

Εσύ δεν σώνεις

ούτε και σώνεσαι.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Ερωτικά, εκδ. Ενδυμίων