Αξημέρωτο πρωινό... Νίκος Πολίτης

Άρια Κομιανού, ξυλογραφία σε χαρτί.

 

Αξημέρωτο πρωινό του Γενάρη,

έτσι όπως ο άνδρας δακρυσμένος στο πέλαγος,

έτσι όπως αρραβωνιαστικιά σε θαλασσινό παραθύρι,

ίδιο μ’ αγόρι πάνω στις μαυρομαντηλούσες

ξερολίθιές των Κυκλάδων… Κ’ εμείς δίχως αγάπη

και μ’ ένα ασώπαστο κλάμα βρέφους στις φλέβες μας. 

Νίκος Πολίτης, Το κοιμητήρι της Αγια-Μαρίνας, εκδ. Ίκαρος 1950 

 

Δίχως εσέ... Νικηφόρος Βρεττάκος

Sam Haskins

 

Δίχως εσέ δεν θάβρισκαν

νερό τα περιστέρια·

δίχως εσέ δε θ' άναβε

το φως ο Θεός στις βρύσες του.

Μηλιά σπέρνει στον άνεμο

τ' άνθη της - στην ποδιά σου

φέρνεις νερό απ' τον ουρανό,

φώτα σταχυών, κι απάνω σου

φεγγάρι από σπουργίτες.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βιβλίο της Μαργαρίτας

Νοσταλγία... Κρίτων Πολίτης

Al Pacino by Mark Seliger

 

…Μετά ήρθε ο Αύγουστος,

εκείνο το ξανθό καλοκαίρι·

δε φανταζόμουνα

πως θα υποφέρω τόσο.

…Κυματιστή θηλυκιά νωχέλεια

η κάθε κίνηση,

μια στιγμή μετεωρίστηκε

σαν άπλωσες τα χέρια σου

-θε’ μου, ένας μικρούλης κόμπος δροσιά,

 ένας μικρούλης κόμπος μαβιά συγκίνηση

να ξεψυχίση στα μάτια μου!

…Εκείνο το ξανθό καλοκαίρι

μπερδεύτηκε στα χέρια μου,

ξεχάστηκε

και με βασανίζει…

Κρίτων Πολίτης, 1950

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Μια χαρά φαίνεσαι!.. Αντώνης Ρουπακιώτης

Giorgio de Chirico

 

Ακούω κάποιους να λένε συνεχώς:

Εγώ τα ψωμιά μου τάφαγα

Ή, τελειώνει ο βίος μου.

Τίποτε απ’ αυτά δεν εννοούν.

Ότι είναι, δηλαδή, τόσο στοχαστικοί,

και περιμένουν, ήρεμοι, να λήξη, η θητεία τους.

Τα λένε αυτά, για ν΄ακουστούν λόγια παρηγοριάς,

κι ας είναι υποκριτικά,

όπως εκείνο το φρικώδες:

Μια χαρά φαίνεσαι!

Μ’ αυτό εξεγείρομαι.

Τι φαίνομαι;

Και τ’ αγάλματα στους δρόμους, στις πλατείες και στους                                                                                                  κήπους

μια χαρά φαίνονται!

Αντώνης Ρουπακιώτης, Εγώ δεν είμαι ποιητής.

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 45, Σεπτέμβριος 2019

https://diorthoseis.eu/

Το λιμάνι μας... Μανόλης Αλεξίου

 

Massimo Della Latta

Το λιμάνι το δικό μας ήταν αμμουδιά-

πάνε χρόνια-σαν το κύμα μόνο ετραγουδούσε.

Κουρνιάζαν θαλασσοπούλια γύρω τη βραδιά

και ψαρόβαρκες αράζαν, όταν εφυσούσε.

Σε φτωχή μια ταβερνούλα, μες στην ερημιά,

στους ψαράδες η γαλήνη το κρασί κερνούσε

και παντού ήταν απλωμένη τόση απανεμιά,

που η ψυχή τους με το φλοίσβο, θα `λεγες μεθούσε.

Τώρα πια στα βρωμισμένα και βαθιά νερά

η ζωή τρυκιμιασμένη παραδέρνει.

Μαύροι δράκοι τα καράβια στέκουν στη σειρά

και καθένα δρόμο αφήνει, δρόμο παίρνει.

Λόγχες τα κατάρτια φτάνουν ως τον ουρανό

και ξερνούν οι τσιμινιέρες την καπνιά που κλώθει.

Το λιμάνι το δικό μας είναι πια στενό·

δε χωράνε για ν’ αράξουν όλοι μας οι πόθοι...

Μανόλης Αλεξίου, 1931 

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Μνήμη... Δ. Κ. Παπακωνσταντίνου

Muramasa Kudo

 

Αγαπηθήκαμε ζεστά κείνο το δείλι

μ’ όλοκληρη την ύπαρξη σε βύθος σκοτεινό.

Στα χέρια μας κρατούσαμε τη γη, τον ουρανό

κι άγρυπνο σύμπαν έτρεμε στα δυο μεστά σου χείλη!..

Μια στης αβύσου το χορό, μια στις κορφές επάνω-

κ’ είπα: στην άκρα πλήρωση, μαζί σου να πεθάνω!..

Απομεσήμερο πυρό… Κόκκινο χώμα…

Τα λόγια βγαίνουν και ματώνουνε το στόμα…

Τώρα, βροχή σπαραχτική κι αρρωστημένη.

Σπασμένος ήλιος. Φως θολό…

Νάξερες πόσο τραγικά σ’ αναπολώ.

Α! πάθος φοβερό, πάθος σκοτεινό, πάθος παρθένο.

Μέρα και νύχτα με τη μνήμη σου πεθαίνω.

Δ. Κ. Παπακωνσταντίνου, περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ.6, Ιούνιος 1952

Το άλλο όνομα του παραδείσου... Τόλης Νικηφόρου

 

Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος ), ξυλογραφία 1952

Μοσχοβολούσαν οι πατάτες στο ταψί,

άστραφτε το βαρύ τραπέζι

καλογυαλισμένο,

από τη μια ο μεγάλος μου αδερφός,

αγέρωχος ιππεύοντας

τα είκοσί του χρόνια,

κι από την άλλη η μάγισσά μας η μικρή,

το πρόσωπο της ξέφωτο

στο δάσος των μαλλιών της.

Και η μητέρα να θροΐζει όρθια τριγύρω,

μια φράση εδώ,

σαν χάδι ένα μάλωμα εκεί,

οι λέξεις πινελιές απ’ το χαμόγελο της.

Σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε

η Κυριακή,

με το βαθύ γαλάζιο

ιστιοφόρο των ματιών της.

Τόλης Νικηφόρου, Ο πλοηγός του απείρου

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 25, https://diorthoseis.eu/

Πού πήγες;.. Περικλής Κοροβέσης

Γιώργος Χατζημιχάλης, σημειώσεις ενός καλοκαιριού, 2004, ακρυλικό σε ξύλο.

 

Στη Σίκινο ήμασταν ή στη Βάθεια που μου χάρισες

εκείνη την τούφα του βασιλικού;

Τη βρήκα εχθές σε ένα παλιό βιβλίο.

Και η μυρουδιά του ήλιου στις ξερολιθιές…

Και μετά καθαρά μεσημεριάτικα σεντόνια

με την αρμύρα της θάλασσας στο φιλί.

Ανεξίτηλο καλοκαίρι, που πήγες;

Περικλής Κοροβέσης

Περπατάμε... Αβραάμ Χατζηανέστης

Billy Dinh, N Y C.

 

Είμαστε έξω.

Τα σύννεφα αγκαλιάζουν

την αρχή και το τέλος.

Τα σύννεφα, η ζωή μας, το χώμα.

Βρέχει, χιονίζει.

Κι όμως έμεις περπατάμε.

Περπατάμε ακόμα.

Περίληψις:

Ένω βρέχη,

ενώ χιονίζη,

εμείς περπατάμε!..

Αβραάμ Χατζηανέστης, Πάντο-Γκάμα, 1961 

Όλα τα χάσαμε... Γιάννης Ρίτσος

Σαράντης Καραβούζης, μεταξοτυπία σε χαρτί,1999

Όλα τα χάσαμε, ξεχάσαμε - δεν ξέρουμε πια τίποτες…

Και κείνα που ξέραμε: ανωφέλευτα…

Μόνε το πάρε-δώσε εἰναι γιοφύρι να περνά η ζωή

και ν’ ανεμίζη το χρωματιστό φουστάνι της

σάμπως σημαία στους πέντε αγέρηδες

και να φουσκώνουνε τα καραβόπανα

και ν’ αρμενίζουν όλα τα καράβια!.. 

Συνέχεια είναι - αχ, ναι!-συνέχεια δική μας, και σαν ξένη,

κ’ 

η γλώσσα κολλημένη στη σιωπή..-

κ’ είναι μια πράξη τελειωμένη,

κ’ είναι σαν την ακέρια τη φωνή,

που πια δεν έχει ανάγκη να ειπωθή, και μένει…

Σαν ψέμματα ο χαμός κι ο μισεμός κι ο θάνατος

ως να μην ήρθε, να μην έφυγε ποτέ κανείς και τίποτα…

Σωπαίνεις. Τι να πης;.. Θάμμα το θάμμα ο κόσμος 

-κ’ είναι όλα, και τα ξένα, δικά μας!..

Ευλογημένη νάναι η ζωή - κι ο θάνατος ευλογημένος!.. 

Γιάννης Ρίτσος, Οι γερόντισσες κι η θάλασσα 1959

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

 

Ήρθε ένα όνειρο... Τάκης Χατζηαναγνώστου

Κώστας Γραμματόπουλος, λιθογραφια

 

Σήμερα ήρθε ένα όνειρο απ’ το νησί μου,

και μού ‘φερε ένα φιλί στο στόμα,

χαμόγελα ανθισμένα,

αμυγδαλιές

και χαιρετίσματα.

Το πρωινό ήταν τρυφερό σαν κοριτσάκι·

κατάχλωρα είχε

γαλάζια χρώματα,

κι απάνου στο κατάρτι

ένα φτερό από γλάρο!..

Δεν ξέρω να μιλήσω·

η καρδιά μου έγινε αεράκι μεθυσμένο

και παίζει με τα συννεφάκια·

ο δρόμος έγινε τραγούδι

και δεν ξέρει που πάει!..

Σήμερα ήρθε ένα όνειρο απ’ το νησί μου-θα τρελλαθώ!

Τάκης Χατζηαναγνώστου, ο Α, 1947 

Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη

Καταληκτικό... Μάτση Χατζηλαζάρου

Pablo Picasso, 1959

 

Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή!

Σε περιέχω όπως τ’ αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.

Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάει

μες στα πλεμόνια του, το δειλινό, το μπάτη.

Σ’αγροικώ, με την ίδια διάθεση που ο ερυθρόδερμος

κολλάει το αυτί του χάμω, για ν’ ακούση

τον καλπασμό του αλόγου.

Μάτση Χατζηλαζάρου,  Μάης Ιούνης και Νοέμβρης, 1944

Όλοι χωράνε... Νίκος Βασιλάκης

Νικόλαος Γύζης

 

Όλοι χωράνε στο τραπέζι

αν τραβήξει ο καθένας

την καρέκλα του λίγο πίσω.

Νίκος Βασιλάκης, Τα ποιήματα που γίναν χόβολη 1986-2004, εκδ. Μπιλιέτο

ΑΡΚΑΣ