Πλεούμενο... Γιώργος Σεφέρης

Salvador Dali

 

Η κόρη της σπιτονοικοκυράς μου

κάνει το μπάνιο της· ίσως να νόμισε καλύτερο

(και δεν την αδικώ)

να περάσει σαν πλεούμενο στον καινούριο χρόνο.

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Β', εκδ. Ίκαρος.

Χρονάκια... Κώστας Μόντης

Juan Palomino

 

ΧΡΟΝΑΚΙΑ

Ένα απλό υποκοριστικό

τα λέει όλα για το χρόνο.

Κώστας Μόντης

Τέλειωνε πια... Ezra Pound

Arthur Singer,  flying flamingos

 

Ό,τι πολύ αγάπησες σου μένει

                                    τα υπόλοιπα σαβούρα

Ό,τι πολύ αγάπησες δεν θα το στερηθείς

Ό,τι πολύ αγάπησες το αληθινό σου μέρισμα

κληρονομιά ενός κόσμου, δικού μου και δικού τους

                                  ή μήπως κανενός;

[…]

Τέλειωνε πια μ' αυτήν την ματαιοδοξία, δεν έπλασε ο άνθρωπος

την τόλμη και την δύναμη, δεν έπλασε την τάξη ο άνθρωπος την χάρη,

Τέλειωνε πια μ' αυτήν την ματαιοδοξία, τέλειωνε λέω

Μάθε απ' το πράσινο του κόσμου την θέση σου στην κλίμακα

της δημιουργίας ή της γνήσιας καλλιτεχνίας

[…]

Τέλειωνε πια μ' αυτήν την ματαιοδοξία

Βρώμα φρικτή το μίσος σου

και τρέφεται με ψέμα

Τέλειωνε πια μ' αυτήν την ματαιοδοξία

Άμε, ταχιά και τέλειωνε, τσιγκούνης στην αγάπη, ναι

μα τέλειωνε μ' αυτήν την ματαιοδοξία,

                           τέλειωνε λέω

Να πράξεις, άπρακτος μην μείνεις˙

[…]  

                   μια ζωντανή παράδοση ν' αδράξεις

σε μια ματιά σοφή γριά ματιά την φλόγα την αιώνια

όχι αυτό δεν είναι δα και ματαιοδοξία

     Το λάθος βρίσκεται σ' εκείνο,

που δεν πραγματοποίησες, το λάθος όλο σε μιαν απόφαση που δεν την πήρες

και τρέκλισε η απόφαση...

Ezra Pound, "Canto LXXXI", μτφρ.: Γιώργος Μπλάνας

Τ' αχνάρι... Διονύσιος Σολωμός

Alberto Clapis

 

Χρυσή ’ν’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι

πέφτω στο χώμα και φιλώ τ’ αλόγου σου τ’ αχνάρι. 

Διονύσιος Σολωμός

Χριστούγεννα... Αθανάσιος Κυριαζής

Oamul (Lu Mao)

 

Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα,

τώρα Χριστός γεννιέται-

κι οπόχει μάνα κίνησε

κι όλον τον κόσμο αρνιέται!

Στο παραγώνι του τζακιού

μια θέση που ήταν άδεια,

ευκές και γέλοια γέμισε

και στρώθηκε με χάδια!

Κ’ η Παναγιά, απ’ το κόνισμα,

σα σπιτικιά χαιρόταν,

σα μάνα καλοσώριζε-

σαν στον καιρό της, όταν…

Αθανάσιος Κυριαζής, Τα ρουμελιώτικα, εκδ. Ερμής 1928

Το ταξίδι των μάγων... Thomas S. Eliot

Caravaggio

 

Κρύο ταξίδι κάναμε...

Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι.

Και τι μακρύ ταξίδι...

Οι δρόμοι αδιάβατοι, ο καιρός αψύς,

στην καρδιά του χειμώνα.

Και οι γκαμήλες ταλαίπωρες, κουτσές, δύστροπες,

έπεφταν κάτω στο λιωμένο χιόνι.

Ήταν φορές που νοσταλγήσαμε

τα καλοκαιρινά παλάτια στις πλαγιές,

τα περιβόλια, τα μεταξένια κορίτσια

που μας έφερναν δροσιστικά.

Και οι αγωγιάτες έβριζαν, γκρίνιαζαν

και φεύγανε κρυφά για το κρασί και για το γλέντι.

Και οι φωτιές σβηστές, κι ούτε μια σκέπη.

Οι πόλεις εχθρικές και τα

χωριά αφιλόξενα, τα σπίτια βρώμικα, μας έκλεβαν στο νοίκι.

Σκληρό ταξίδι κάναμε...

Στο τέλος προτιμούσαμε να ταξιδεύουμε όλη νύχτα

και να κοιμόμαστε κλεφτά.

Και οι φωνές στ’ αυτιά μας τραγουδούσαν

κι έλεγαν πως όλα αυτά ήταν τρέλες.

Το ξημέρωμα φτάσαμε σε μια ήμερη πεδιάδα,

χλωρή, βρεμμένη, παρακάτω από τα χιόνια,

μ’ ένα ρυάκι που έτρεχε κι έναν νερόμυλο

που χτυπούσε στο σκοτάδι

και τρία δέντρα στον χαμηλωμένον ουρανό

κι ένα άσπρο, γέρικο άλογο που κάλπαζε μες στο λειβάδι.

Ύστερα φτάσαμε σε μια ταβέρνα

που την ίσκιωνε κληματαριά.

Έξι χέρια σε μια ανοιχτή πόρτα που γύρευε ασήμι

και πόδια που κλωτσούσαν τ’ άδεια ασκιά.

Μα κανένας δεν ήξερε τίποτα...

Έτσι τραβήξαμε και φτάσαμε νύχτα,

την τελευταία ώρα βρήκαμε τον τόπο,

και ήταν, θα `λεγε κανείς, επιτυχία.

Αυτά είναι όλα παλαιές ιστορίες,

παλαιές αναμνήσεις

και θα πήγαινα ξανά.

Μα ένα δεν ξέρω, ένα δεν ξέρω...

Κάναμε τόσον δρόμο για γέννα ή θάνατο;

Βρήκαμε μια γέννα, αυτό είναι σίγουρο,

άλλωστε ήξερα να ξεχωρίζω.

Μα πίστευα πως ήτανε άλλο πράμα.

Ήταν η γέννηση τούτη σκληρή, πικρή αγωνία σαν θάνατος.

Σαν το δικό μας θάνατο.

Γυρίσαμε στα παλάτια μας,

σε τούτα τα βασίλεια,

όχι πια βολεμένοι στα παλιά προνόμια.

Μ’ έναν ξένο λαό που λάτρευε τα είδωλά του.

Θα προτιμούσα άλλον έναν τέτοιο θάνατο.

Thomas S. Eliot, Ποιήματα του Άριελ

Ευλόγησον την παρουσία σου... Κική Δημουλά

Jeanloup Sieff, Κωνσταντινούπολις 1959

 

                                                                Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον

Κύριε συγχώρεσέ μας, αλλάξαμε γνώμη:

Όχι σήμερον

καλύτερα δος ημίν αύριο,

πέρασε κιόλας η σημερινή μέρα,

άλλωστε το κάθε σήμερον

είναι τόσο πολυάσχολα θνητό.

Κική Δημουλά, Τα εύρετρα

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 21

https://diorthoseis.eu/

Μίλησέ μου... Νίκος Σπάνιας

 

Noemie Merlant in Portrait Of A Lady On Fire

                           Μίλησέ μου για βοριάδες

λαίλαπες κι άγριες σπηλιάδες

σιμά στο τζάκι.

Πες μου με χίλια στόματα

των φίλων μας τα ονόματα

σιμά στο τζάκι.

Πλήθος οι σκιές κι οι φλόγες

πως γλιστρούνε σαν πιρόγες

σιμά στο τζάκι.

Νίκος Σπάνιας, Το μαύρο γάλα της αυγής, εκδ. Οδός Πανός 1987

Πουλήστε το... Ντέμης Κωνσταντινίδης

Τάσος Κουτσιάφτης

Το πήραν απόφαση.

Κι αποφάσισαν να το πουλήσουν.

Γκρέμιζε λέει έτσι απεριποίητο.

Ύστερα ήταν και το δάνειο.

Κι εγώ θυμόμουν

που τάιζα τη Μπλάκυ στο στόμα.

Και που έβαζα τις κοτούλες δυο δυο

λιπόθυμες κάτω απ’ τη βρύση

όταν έπιασε εκείνος ο λίβας.

Και θυμόμουν τις λεμονιές

με τις πράσινές τους βελόνες

και τις αμυγδαλιές

με τα άγουρα ακόμη αμύγδαλα.

Τις Πασχαλιές τις Κυριακάτικες εκδρομές

το γόνατό μου ανοιγμένο

και τη γιαγιά να το πασπαλίζει σουλφαμιδόσκονη.

Και θυμόμουν τον παππού

να πίνει το ουζάκι του στον ίσκιο

και να του φέρνω δροσερό νερό.

Και μας θυμόμουν όλους

μαζεμένους στη βεράντα

τη μέρα των γενεθλίων μου.

Κι είπα: «πουλήστε το»

Ντέμης Κωνσταντινίδης 

https://skorpieslekseis.blogspot.com/

Οριστική ματαίωση... Τίτος Πατρίκιος

Craig Tuffin

 

Κάτι ήθελε να πει ο άνθρωπος εκείνος

κάτι τραύλιζε.

Μα εγώ βιαζόμουν.

Κάτι τραύλιζε ως την πόρτα.

Ένας άνθρωπος ήθελε να μου μιλήσει

κι εγώ βιαζόμουν.

Τίτος Πατρίκιος, Αντιδικίες, εκδ. Ύψιλόν

Όπως πετούσε και το τελευταίο ρούχο... Τάσος Λειβαδίτης

Monica Bellucci in Malena

 

Όπως πετούσε και το τελευταίο ρούχο

στην καρέκλα κι έμενε γυμνή,

θέ’ μου, πόσο ήταν όμορφη!

Σαν ένα φωτισμένο δέντρο

μιά παλιά νύχτα των Χριστουγέννων – θυμάσαι;..

Άλλαζε μονομιάς και γίνονταν

μιά ηλιόλουστη αστραφτερή κληματαριά,

που τυλιγόταν και σφιγγόταν πάνω σου,

γιατί φυσούσε δυνατά στην κάμαρα

και παράσερνε τα σεντόνια και τη μνήμη,

ώσπου μιά καταιγίδα από κραυγές,

άστρα, παπαρούνες και φιλιά

ξέσπαγε ασυγκράτητη σαρώνοντας το χρόνο!..

Ύστερα θύμιζε τις χαμηλές

λαχανιασμένες φωτιές, τη νύχτα τ’ άι – Γιαννιού,

που σβήνουν σιγά,

μ’ ένα λόξυγγα από μικρές αναλαμπές,

αφήνοντας λίγη στάχτη στη γεύση

και μιά παράξενη θέρμη στα βλέφαρα,

και λίγη κούραση απ’ τα τόσα τραγούδια

και τα καρδιοχτύπια και τα προγνωστικά

που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ τους...

Τάσος Λειβαδίτης, Συμφωνία αρ. 1, Κέδρος, 1957

Πάντα εσύ... Οδυσσέας Ελύτης

Ferdinando Scianna

 

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό     

              πλεούμενο.

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά.

[...]

Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.

[...]

Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει 

Οδυσσέας Ελύτης, Μονόγραμμα, Ίκαρος 1972

Μη προσυνεννοημένη συνέργεια... Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Wynn Bullock

 

Κάθεται στην άκρη του κάβου.

Ρίχνει, κατά διαστήματα, στη θάλασσα

συλλαβές σιωπής.

Τα ψάρια τις διεκδικούν,

τις γεύονται.

Κανένα τους δεν αγκιστρώνεται.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 43 https://diorthoseis.eu/

Σκιές στο φως... Αλέξανδρος Φωσταίνης

Saul Leiter, 1948

 

Αν προσέξεις

πάει μπροστά αγέρωχο το εγώ,

σαν σκιά πιο πίσω του ο φόβος.

Στο μεταξύ ο άνθρωπος παραπατάει.

Αλέξανδρος Φωσταίνης, Ναυάγιο φως,  εκδ. Διάττων

Τι απόμεινε από αυτό το καλοκαίρι;.. Λεωνίδας Κακάρογλου

Ute Scherhag

 

Τι απόμεινε από αυτό το καλοκαίρι;

Τώρα κλειδώνεσαι από νωρίς στο σπίτι

και φυτρώνεις πίσω από το δρύινο τραπέζι

διαβάζοντας τ’ αγαπημένα σου βιβλία.

Πώς θα σου εξηγήσω

γιατί δε φύλαξα ακόμα τη πετσέτα με την άμμο

που κρύφτηκε απάνω της

σε κείνο το τελευταίο μπάνιο μας.

Δε θέλω να την πλύνω

να μη χαθεί η άμμος

κι ύστερα δεν θα μπορώ να μυρίζω το φως

που σύρθηκε σ’ αυτους τους κόκκους

που τώρα έχεις ξεχάσει

κι ανάβεις το φως από νωρίς

τάχα πως μίκρυναν οι μέρες.

Τι απόμεινε από αυτό το καλοκαίρι;

Λεωνίδας Κακάρογλου, περ. Πλανόδιον, τχ. 12

Μικρά ανταλλάγματα... Κώστας Στεργιόπουλος

Άνθιμος Ντάγκας

 

Χτίστηκα για μικρά ανταλλάγματα

-και τώρα  δ ε ν  ξεχτίζομαι!..

Κώστας Στεργιόπουλος, Τα τοπεία του ήλιου 

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Η πιο καλή εποχή... Γιάννης Ρίτσος

The Lighthouse (2019) Dir. Robert Eggers

 

Πέρασαν πια τα τρομερά καλοκαίρια. Όπου να ’ναι

θα μας αφήσει και το φθινόπωρο.

Φτάνει ο χειμώνας. Μη φοβάσαι.

Η πιο καλή εποχή του χρόνου είναι ο χειμώνας 

-τί καλά-

μια γενική συστολή,

μια επιστροφή στο κέντρο του εαυτού μας,

συγκέντρωση, πύκνωση και σμίκρυνση

ώς την πλήρη εξαφάνιση του σπόρου

μες στη μοίρα του ψύχους,

… 

Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, Τέταρτη διάσταση (1956–1972), έκδ. Κέδρος.