 |
| Adhi Prayoga |
Κάποτε
σφύριζα και περπατούσα ανέμελα
νομίζοντας δικούς μου τους μεγάλους δρόμους...
Έκλαιγα βέβαια κιόλας,
όμως γι' ασήμαντες αιτίες,
κ' είχα μητέρα διαρκώς παρούσα
που έκρυβε το κακό:
Σφούγγισε τώρα τα δάκρυα σου
και πήγαινε να παίξεις
- έχεις καιρό για κλάματα,
μου έλεγε στοχαστικά, μα δεν την καταλάβαινα...
(Καλύτερα να μίλαγε ξεκάθαρα.)
Ν ω ρ ί ς πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά:
Σιδερένια γροθιά κάτω από τρυφερά σαγόνια
ο κόσμος!..
Κώστας Σοφιανός
Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη
