Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα... Οδυσσέας Ελύτης

Deborah Kerr and Burt Lancaster in From Here to Eternity (1953)

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού,

[…]

κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

[…]

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα

Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"

Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

[…]

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα

Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Οδυσσέας. Ελύτης, Το Μονόγραμμα, Ίκαρος Αθήνα, 2008

Kακοτοπιές... Φώτος Πολίτης

GianStefano Fontana

Μελέτα, λέει, τον εμαυτό σου!

Άσε με ήσυχο!

Καλύτερα να λείπη αυτή η σκοτούρα!

Ο καπάτσος ο άνθρωπος φυλάγεται από τις κακοτοπιές! 

Φώτος Πολίτης, Καραγκιόζης ο Μέγας

Και 'γώ... Κική Μαυρίδου

Jorg Karg

Οι άνθρωποι γύρω μου κυνηγούν καριέρες,

γκόμενους, κοινωνικά πρότυπα, δίαιτες, τίτλους.

Και 'γώ...

εγώ,

θέλω ένα τετραγωνικό γης

να φυτέψω τα τριαντάφυλλα που σου αρέσουν...

Κική Μαυρίδου, Εξάρτηση, εκδ. Απόπειρα

Εκείνες οι χειμωνιάτικες Κυριακές... Robert Hayden

Carlo Pautasso 

Και τις Κυριακές ακόμη ο πατέρας μου ξυπνούσε νωρίς

και φορούσε τα ρούχα του μέσα στο γαλάζιο ψύχος,

έπειτα με χέρια ξερά, καταπονημένα

απ' τον μόχθο υπό τον καιρό της κάθε εργάσιμης μέρας                                                                                                    έκανε

τη χαμηλή φωτιά να φλογίζει. Κανείς ποτέ δεν του είπε                                                                                          ευχαριστώ.

Ξυπνούσα κι άκουγα το κρύο να ραγίζει, να θρυμματίζεται.

Όταν τα δωμάτια θερμαίνονταν, με φώναζε,

κι αργά σηκωνόμουν και ντυνόμουν,

φοβούμενος τους χρόνιους θυμούς εκείνου του σπιτιού.

Kαι του μιλούσα αδιάφορα, σ' εκείνον

που είχε αποδιώξει το κρύο,

κι είχε ακόμα στιλβώσει τα καλά μου παπούτσια.

Τι ήξερα, τι ήξερα

για τα αυστηρά και μοναχικά καθήκοντα της αγάπης;

Robert Hayden, μετ: Γιάννης Παλαβός

Άλλο ένα καλοκαίρι... Τίτος Πατρίκιος

Κατερίνα Θεοχαρίδου

Για σκέψου να μην πρόφταινα

κι αυτό το καλοκαίρι

να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό

να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου

να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές

να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις

ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας

να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ

να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν

να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω

να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά

ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου

να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές

ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά

ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους

ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.

Έτσι καθώς το πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι

λέω να ελπίζω για προσεχή Χριστούγεννα

για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά

άσε να δούμε και για παραπέρα.

Τίτος Πατρίκιος, Η νέα χάραξη, εκδ. Κέδρος, 2007.

Θα επιστρέψει... Άλκης Παπαντωνίου

Gregory Colbert

Θα επιστρέψει κι η ποίηση

όπως επιστρέφουν οι αιώνιες ερωμένες

ανήσυχες μην σου αφήσουν ποτέ

έναν ήσυχο θάνατο

ν’ αγιάσεις.

Άλκης Παπαντωνίου, Ωμέγα Άλφα, εκδ. Ιωλκός

Αύγουστος... Μαρία Πυρουνάκη- Λιωνή

Ανδρέας Εμπειρίκος, Γαύριο Άνδρου

Κάθε χρόνο αναρωτιέμαι,

πώς μπορεί ο Αύγουστος

νάναι τόσο μεγάλος,

τόσο αργός, τόσο νωχελικός

και μαζι τόσο δυνατός·

να μπορεί να κόβη

τον κόσμο στα δύο

όσο δε μπορούν

Πρωτοχρονιά και Πάσχα,

Χριστούγεννα και γενέθλια.

Παρ’ όλα τα μελτέμια,

με την Ανατολή πατρίδα του,

μ’ αρώματα, σερμπέτια και οντάδες,

φρενάρει τη Δύση μέσα μου

και μ’ ένα μαστιχωμένο

λουκούμι του Λιβάνου,

μου σιγοντάρει τα Μερομήνια

Μαρία Πυρουνάκη- Λιωνή, Καλοκαίρι στις ρίζες.

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  τχ 42 https://diorthoseis.eu/

Καταιγίδες... Raquel Angel-Nagler,

Alfonso Di Vincenzo

Υπάρχουν τόσα ουράνια τόξα

όσες και οι καταιγίδες μας.

Raquel Angel-Nagler,

Το ημερολόγιο ενός νησιού, εκδ. Σμίλη, μετ Μαρία Δ. Ευθυμίου

Μνήμες... Γιάννης Καλπούζος

Charles Spencelayh

Καθόταν ο πάππος στο κατώφλι με το κομπολόι στο χέρι

κι άφηνε να πέσουν αργά αργά οι χάντρες.

Καθεμιά τον έστελνε και σ’ άλλη σελίδα της ζωής του.

Ο εγγονός άκουγε τον μονότονο ήχο

κι ούτε φανταζόταν πόσα gigabytes χωρούν σε μια                                                                                          χάντρα.  

Γιάννης Καλπούζος, Ποίηση 2000-2017, εκδ. Ψυχογιός

Καλοκαιριάτικο μελτέμι... Ρήγας Γκόλφης

Μαρία Λαμπριάδου, Χώρα Άνδρου

Καλοκαιριάτικο μελτέμι

σου αναστατώνει τα μαλλιά.

Το φόρεμά σου γοργοτρέμει

καθώς στα χείλη σου η λαλιά.

Και κάτι να μου πεις γυρεύεις

κ’ ενώ το θέλεις, δε μπορείς,

μαζί δειλιάζεις και θαρρεύεις

κι ασάλευτη μ' αντιθωρρείς.

Την αναπνοή σου κόμπος πνίγει,

το γέλιο σβει σ' ένα βυθό.

Μα φως, της όψης σου, ξανοίγει

το μαραμένο ως τώρα ανθό.

Κ’ ενώ της μοίρας σου η ανέμη

γυρνώντας δένει τη θηλειά,

καλοκαιριάτικο μελτέμι

σου αναστατώνει τα μαλλιά...

Ρήγας Γκόλφης, Η χαμηλή φωνή, εκδ. Νεφέλη

Γαύδος... Μέμη Αναστασοπούλου

Στέλιος Κλεάνθους

Κάθε πρωί,την ίδια ώρα,

τραβούσε τις πράσινες κουρτίνες,

άνοιγε τα ξύλινα παράθυρα που έτριζαν,..

ακουμπούσε τα χέρια του στο περβάζι,

έστριβε τσιγάρο κι έκανε δαχτυλίδια…

Περίμενα υπομονετικά να κάνει την επόμενη κίνηση

πριν κάνω εγώ τη δική μου.

Συνήθιζε να κατεβαίνει στη θάλασσα πολύ πρωί,

την ώρα που γύριζαν τα καΐκια με τα δίχτυα βαριά…

Τον ακολούθησα.

Κοίταξε πίσω του. Μου φάνηκε πως χαμογέλασε,

πως μου έγνεψε· μου φάνηκε.

Με προκαλούσε, το ένιωθα…

Λαχταρούσα τη θάλασσα.

Εκείνος άφησε το ρούχο του να κυλήσει στην άμμο.

Άκουσα το βογγητό της θάλασσας

καθώς έμπαινε μέσα της – 

«να ‘μουν θάλασσα!», σκέφτηκα.

Περπάτησα κατά μήκος της αμμουδιάς,

ξυπόλητη.

Μάζευα κοχύλια και μικρά λευκά βότσαλα.

Γονάτισα στο κύμα που έσκαγε,έφτιαξα ένα πανί…

Μια σκιά μαύρισε το πανάκι μου.

Ένιωσα έντονα την ανάσα του πάνω στο δέρμα μου…

Μου χάρισε χυμούς: σταφύλι του Αυγούστου και αλάτι.

Ήπια -με απληστία- γεύτηκα

και την τελευταία σταγόνα

ξεδίψασα.

Ο ήλιος μόλις που ανέβαινε.

Με πήρε εκεί, γονατιστή στα τέσσερα,

χωρίς ήχους: βουβά

μονάχα παφλασμοί.

Σηκωθήκαμε

τόλμησα για λίγο να τον κοιτάξω στα μάτια,

όσο κρατάει μια ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο.

Εκείνος βούτηξε ξανά.

Δεν έμαθα ποτέ τ’ όνομά του

μόνο του φώναξα: «Μαρία!».

Το ίδιο βράδυ,

στο μετόχι της «Ευτυχίας», όταν τα κεριά τρεμόπαιζαν,

εκείνος χάιδευε έναν άγγελο ξανθό·

κι εγώ τον σκύλο μου.

Μέμη Αναστασοπούλου

https://exitirion.wordpress.com/

Μαντένια... Χρίστος Λάσκαρης

Jack Nicholson by Carlos Serrao. gif by blogger

Ένα κρεβάτι

και να είναι Αύγουστος,

και ξέρω εγώ να ξαναζήσω.

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδη