Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

Όλο πιο λίγα... Κώστας Κουλουφάκος

Rala Choi


Όλο πιο λίγα πράμματα θέλω…
Μια-μια οι επιθυμίες ξεραίνονται·
πρώτα οι φτηνότερες,σιγά-σιγά κ’ οι πιο ακριβές
-ξεραίνονται
κ’ εύκολα πια τις παρασέρνουν ξαφνικές νεροποντές.
Μήτε τους ρίχνω μια ματιά που χάνονται…
Τις νύχτες μέσα στο σκοτάδι
αφουγκράζομαι το Χρόνο όπως γλυστράει σαν κάμπια
και θρέφεται απ’ τους χυμούς τους.
Τις νιώθω όποιες κουφιαίνουν
-απ’ το τρίξιμο,
το μόνο που με νοιάζει, είναι να δω
ποιες τελικά θ’ αντέξουν…
Καμμιά φορά αναπάντεχα,
μέσα στον ήλιο του καλοκαιριάτικου μεσημεριού
αύραι φέρουσι τας παλαιάς ελπίδας…
Για μια στιγμή τρέμει αλαφρά το γόνατο-
σα ν’ αντικρύζω τις γυναίκες που oμόρφηναν τη ζωή μου.
Έπειτα, ψυχρός, τις προσπερνώ-
σαν τις γυναίκες πούχουν φύγει απ’ τη ζωή μου.
Κι όσο κυλά ο καιρός,
τόσο πιο λίγα γίνονται τα πράμματα που θέλω…
Όσο κυλά ο καιρός, τόσο ανεβαίνει
ο πυρετός για ό,τι μ’ απόμεινε να θέλω.
Κώστας Κουλουφάκος 
(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)




Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Συναντήσεις... Ελένη Αλεξίου

gif by Isabel Chiara


Ερχότανε νωρίτερα.

Ανυπόμονος σαν άνοιξη
πάμφωτος σαν κινητή γιορτή.
Μα αυτή σαν τα Χριστούγεννα
προβλέψιμη.

Έφευγε πάντα στην ώρα της.
Ελένη Αλεξίου, Ποιήματα που γράψαμε μαζί




Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

Η φωτογραφία της... Χρήστος Βασματζίδης

Robin Cracknell


Είχα μαζί μου τη φωτογραφία της. Ναι, στο πορτοφόλι
Ήταν φθαρμένη και παλιά
Είχε βγάλει ρίζες και άνθη
Τα μάτια άλλων γυναικών, μυρίζουν αυτήν επάνω μου.  

Χρήστος Βασματζίδης



Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019

Εφτά μικρές ροδιές... Ευγένιος Τριβιζάς

John Duncan


Θα φυτέψω στον κήπο σου
εφτά μικρές ροδιές
για να γεύεσαι τους χυμούς
απ’τα πικρά τους ρόδια
και να μη λαχταράς τα δάκρυά μου.

Θα φυτέψω στον κήπο σου
δώδεκα κόκκινα αμπέλια
για να μεθάς απ’ το χρώμα τους
και να μην ματώνεις με φιλιά
τα χείλη τα δικά μου.

Θα στολίσω τον κήπο σου
με σαράντα συντριβάνια
για να ξεγελάς την δίψα σου
και να μην με αφανίζεις
όταν πίνεις από μένα.

Και μετά
επειδή θα μισώ τον κήπο σου…

Θα ξεριζώσω τις μικρές ροδιές
για να γεύεσαι πάλι
τα δάκρυά τα δικά μου.

Θα κάψω τ’ αμπέλια
για να ματώνεις τα χείλη μου
με τα φιλιά σου.

Συντρίμμια θα κάνω
τα σαράντα συντριβάνια
για να με πίνεις ξανά και ξανά
εμένα να πίνεις μόνο
χωρίς ποτέ να μπορείς
να ξεδιψάσεις.
Ευγένιος Τριβιζάς

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

Το τελευταίο καλοκαίρι... Γιάννης Ρίτσος

Γιώργος Δεπόλλας, Γαύριον Άνδρου. GIF by blogger


Αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών.
Καιρός να ετοιμάσεις
τις τρεις βαλίτσες — τα βιβλία, τα χαρτιά, τα πουκάμισα —
και μην ξεχάσεις εκείνο το ρόδινο φόρεμα
που τόσο σου πήγαινε
παρ’ ότι το χειμώνα δε θα το φορέσεις. Εγώ,
τις λίγες μέρες που μας μένουν ακόμη, θα ξανακοιτάξω
τούς στίχους που έγραψα Ιούλιο κι Αύγουστο
αν και φοβάμαι πως τίποτα δεν πρόσθεσα, μάλλον
πως έχω αφαιρέσει πολλά, καθώς ανάμεσα τους διαφαίνεται
η σκοτεινή υποψία πως αυτό το καλοκαίρι
με τα τζιτζίκια του, τα δέντρα του, τη θάλασσά του,
με τα σφυρίγματα των πλοίων του στα ένδοξα λιογέρματα,
με τις βαρκάδες του στο φεγγαρόφωτο κάτω απ’ τα μπαλκονάκια
και με την υποκριτική ευσπλαχνία του, θα ‘ναι το τελευταίο.
Γιάννης Ρίτσος, Καρλόβασι, 3.IX.89, Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2019

Η διαφορά... Στέλιος Αντωνιάδης

Grace Kelly by Elliott Erwitt

Όταν φεύγουν
οι άλλες
φεύγουν
όταν φεύγεις
εσύ
μένεις.
Στέλιος Αντωνιάδης, Στιγμογραφήματα ΙΙΙ

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2019

Όπως η θάλασσα... Τίτος Πατρίκιος

Mona Kuhn


Ήταν κι εκείνη όπως η θάλασσα
δεν παραδόθηκε ποτέ στον ήλιο
ούτε νοιαζόταν να τον σαγηνεύσει.
Ωραία γινόταν λίγο πριν απ' την ανατολή
ή λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.
Τίτος Πατρίκιος, Λυσιμελής Πόθος

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

Ο φεγγάρης... Άλεκ Σχινάς

Andrew Caldwell, New Zealand


Τάχαμε όλα…
          Κατά τρόπον ακραιφνώς νεοελληνικό
σε πολυκάρεκλο αριδοξάπλωμα αναπαυτικό
μπαϊλντίσαμε τα τσιγάρα και τη ρετσίνα.
Στες εκλεκτικά αγγιγμένες πιατέλες
περίσσευαν πολλοί οι μεζέδες·
και στες τσέπες ασφυκτιούσαν τα νομίσματα.
Οι τελευταίες μας φράσεις αιωρούντο από πολλού
            στην ατμόσφαιρα
ημιθανείς σχεδόν από τη διάχυτη ευωδία του                                                                                αγιοκλήματος.
Δεν είχαμε να πούμε τίποτα πια…
          Τάχαμε όλα…
Αν έμενε ακόμη κάτι,
         το πολύ-πολύ,
ήταν να βγει ο φεγγάρης!..
Πρόβαλε πάνω απ’ το βουνό,
προχώρησε αργά στον ουρανό,
πίσω από κάποιο σύννεφο τον χάσαμε για μια στιγμή,
ύστερα ξαναφάνηκε,
και εν τέλει κρύφτηκε οριστικά
πίσω από την απέναντι οικοδομή…

Ε! σιγά-σιγά τραβήξαμε δια ύπνον…
Έναν ύπνον βαθύτατον-χωρίς όνειρα…
       Όλα τάχαμε…
Άλεκ Σχινάς 
(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019

Κελάιδισμα... Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς

Karen Hollingsworth


Εγώ που δεν έχω πουλιά φυλακισμένα σε κλουβιά
(ένα κλουβί της μάνας μου σαπίζει στην αποθήκη)
ξυπνάω καμμιά φορά από 'να σιγανό κελάϊδισμα.
Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς, Η κρύπτη




Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019

Είσαι... Ελένη Σαμπάνη

Sam Haskins


Είσαι
καμιά φορά σαν το μέλι που κολλάει στα δάχτυλα και
θέλω να το γλείψω
και
άλλοτε εκείνο
έξω από το βαζάκι που
θέλω να το πλύνω.
Ελένη Σαμπάνη, Η σκόνη που βαραίνει τα ράφια μας




Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

Προσμονή... Σπύρος Κατσίμης

Gemma Arterton and Niels Schneider in Gemma Bovery (2014)


Θαρθής
όχι σαν κάτι που δεν έχασα,
δεν έπιασα,
δεν είδα…
Σ’ είχα γνωρίσει
όταν ήμουν παιδί…

Έχτιζα ένα σπίτι στο βουνό,
και σε περίμενα·
τόχτισα στην ακρογιαλιά,
και σε περίμενα·
στο δρόμο το μακρύ,
και σε προσμένω.
Δεν μπορεί
να μην υπάρχης άλλο...

Έχω βγη
στο περιγιάλι,
στο δρόμο,
στο βουνό,
να δω μην έρχεσαι,
-να δω μη σ’ έφερε
το κύμα,
τ’ αγέρι,
το φως!..
Σπύρος Κατσίμης




Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2019

Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού... Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Rembrandt


Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο
που σε φωτάει λυχνάρι,
νάτανε, λέει, φεγγάρι,
και συ είκοσι χρονώ!

Nάτανε, τάχα, η γνώση σου
με τον αγέρα αμάχη,
για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό!

Nάτανε, τάχα, η σκέψη σου
συρτού χορού τραγούδια,
μιαν αγκαλιά λουλούδια,
μιαν ιστορία τρελλή!..

Tα μύρια που δε γνώρισες
νερό θαν τα είχες μάθει,
με δάσκαλο τα πάθη,
μ’ ένα κλεφτό φιλί!..

Πολύ την καταφρόνεσες
τη ζωή, πανάθεμά τη-
και τώρα είναι φευγάτη
σαν όνειρο πρωινό.

Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά,
γαρούφαλα στη γλάστρα,
και συ διαβάζεις τ’ άστρα
και το βαθύ ουρανό!..
Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Τα θεία δώρα