Ηλίθιος... Carlo M. Cipolia

... Και σύμφωνα με τον τρίτο βασικό νόμο της ηλιθιότητας «ηλίθιος» ονομάζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλουν ζημιές σε ένα άλλο άτομο ή μια ομάδα ατόμων χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδος ή πιθανά να υφίσταται ακόμα και ζημιές

Carlo M. Cipolia (Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας. Εκδ.ΚΕΔΡΟΣ)

Με ευπρέπεια... Gevgkeni Geftousenko

Καραβάτζιο

Με ευπρέπεια. Το κυριότερο, να δέχεσαι

με ευπρέπεια όποιους καιρούς και να 'ρθουν,

όταν λιμνάζουν οι εποχές

ή συνταράζονται μέχρι το βάθος.

Με ευπρέπεια, το κυριότερο, με ευπρέπεια

έτσι ώστε 'κείνοι που μοιράζουνε τις χάρες

να μη σε οδηγήσουνε στο σταύλο

και σου βουλώσουν με άχυρα το στόμα.

Ο φόβος των καιρών φέρνει την πτώση.

Σε δειλία μη ξοδεύεις την ψυχή σου

παρά για το χαμό προετοιμάσου

του κάθε τι που τρέμεις μη το χάσεις.

Αν γύρω σου η καταστροφή ακραία

τόσο ακραία που δεν μπορούσες να προβλέψεις

θυμήσου εκείνο που μουρμούρισες μια μέρα:

"Κι αυτό ακόμα πρέπει να τ' αντέξω".

Gevgkeni Geftousenko

μετάφραση, Λεία Χατζοπούλου-Καραβία

Οι Τρεις Ιεράρχες.

«Η αιτία της σημερινής εορτής είναι αυτή: Επί της βασιλείας του Αλεξίου Κομνηνού, ο οποίος πήρε τα σκήπτρα της βασιλείας μετά τον Βοτανειάτη, υπήρξε διαφωνία στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ των λογίων και εναρέτων ανδρών.  Άλλοι εκθείαζαν τον μέγα Βασίλειο, λέγοντας ότι είναι μεγαλοπρεπής στον λόγο, αφού ερεύνησε με αυτόν  τη φύση των όντων και συναγωνιζόταν ως προς τις αρετές σχεδόν και τους αγγέλους, κι επίσης ότι δεν συγχωρούσε τις αμαρτίες των ανθρώπων με πρόχειρο τρόπο, κι ήταν σπουδαίος στο ήθος του, χωρίς να έχει κάτι το γήινο, από την άλλη δε υποβίβαζαν τον θείο Χρυσόστομο, διότι τάχα ήταν αντίθετος προς τον Βασίλειο λόγω της προχειρότητάς του να συγχωρεί εύκολα και να γίνεται ευχάριστος στους ανθρώπους.

 Άλλοι πάλι υπερύψωναν τον θεϊκό Χρυσόστομο και έλεγαν ότι προηγείται του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου του Θεολόγου, διότι στεκόταν πιο κοντά στον άνθρωπο με τις διδασκαλίες του, καθοδηγώντας και προσκαλώντας όλους με την πιο απλή γλώσσα του στη μετάνοια, όπως και με το πλήθος των γλυκών σαν μέλι λόγων του και την ερμηνευτική του δεινότητα.

 Άλλοι τέλος έπαιρναν το μέρος του Θεολόγου Γρηγορίου, λόγω της κομψότητας και της φροντισμένης φράσης του, της διεισδυτικότητας των λόγων του και της ζωντάνιας των λέξεων, ο οποίος υπερέβαινε όλους τους φημισμένους για την ελληνική παιδεία τους, αλλά και τους δικούς μας της Εκκλησίας, και έδιναν σ’ αυτόν την ψήφο της νίκης και βεβαίως τον έθεταν υπεράνω των άλλων. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να διαιρεθούν τα πλήθη και άλλοι να ονομάζονται Ιωαννίτες, άλλοι Βασιλείτες και οι υπόλοιποι Γρηγορίτες.

Επειδή λοιπόν διαφωνούσαν έντονα και ήταν χωρισμένοι οι λόγιοι, λίγα χρόνια αργότερα φανερώνονται σε όραμα οι μέγιστοι αυτοί Πατέρες, ο καθένας χωριστά κι έπειτα όλοι μαζί, όχι σε όνειρο αλλά όταν ήταν ξύπνιος, στον Επίσκοπο Ιωάννη τον μεγάλο, τον δάσκαλο των ιερών γραμμάτων της πόλεως των Ευχαΐτων, άνδρα λόγιο μεν κατά τα άλλα, με παιδεία ελληνική όχι ευκαταφρόνητη (όπως δείχνουν τα κείμενά του), ενάρετο δε σε μέγιστο βαθμό. Και με μια γλώσσα λένε προς αυτόν: Εμείς είμαστε ένα, όπως βλέπεις, ενώπιον του Θεού, και δεν υπάρχει τίποτε ενάντιο και εχθρικό μεταξύ μας, αλλά ο καθένας μας στον δικό του καιρό, με φωτισμό του θείου Πνεύματος, συγγράψαμε τις διδασκαλίες που οδηγούν στη σωτηρία των ανθρώπων, και τους δώσαμε όσα είχαμε μυηθεί από τον Θεό. Πρώτος μεταξύ μας δεν υπάρχει, γι’ αυτό βεβαίως και ούτε δεύτερος. Αλλά αν θα πεις για τον ένα, είναι σαν να λες και για τους άλλους. Γι’ αυτό σήκω και διάταξε αυτούς που μαλώνουν να μη χωρίζονται εξ αιτίας μας. Διότι η έγνοια και η φροντίδα μας, και όσο ζούσαμε και τώρα στη μετάστασή μας στους ουρανούς, ήταν και είναι να ειρηνεύουν οι πάντες και να είναι μονοιασμένοι μεταξύ τους. Κι ακόμη: σε μία ημέρα βάλε τη μνήμη μας και, όπως εσύ ξέρεις, φτιάξε τα σχετικά με την εορτή μας και κάνε το τούτο παράδοση για τους μεταγενεστέρους, διότι εμείς είμαστε ένα στον Θεό. Οπωσδήποτε δε και εμείς θα βοηθήσουμε στη σωτηρία αυτών που θα εκτελούν τη μνήμη μας, αφού νομίζουμε ότι έχουμε κάποια δύναμη μπροστά στον Θεό. Αυτά είπαν και φάνηκαν πάλι να ανεβαίνουν προς τον ουρανό, μέσα σε άπειρο φως λάμψης, προσφωνώντας ο ένας τον άλλον με τα ονόματά τους.

Ο δε θεϊκός εκείνος άνδρας σηκώθηκε, ο Ιωάννης Ευχαΐτων δηλαδή, και έκανε όπως τον προέτρεψαν οι άγιοι: και το πλήθος και τους διαφωνούντες ησύχασε (διότι ο άνδρας θεωρείτο φημισμένος για την αρετή του), και την εορτή αυτή παρέδωσε στην Εκκλησία, ώστε να την εορτάζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και πρόσεξε το φρόνημα του άνδρα: Επειδή βρήκε τον μήνα Ιανουάριο να έχει και τους τρεις αυτούς, δηλαδή κατά την πρώτη του μηνός, τον μέγα Βασίλειο, κατά την εικοστή Πέμπτη, τον θείο Γρηγόριο, και κατά την εικοστή έβδομη, τον θείο Χρυσόστομο, τους μάζεψε πάλι κατά την τριακοστή, στέφοντάς τους με κανόνες και τροπάρια και εγκώμια, όπως τους αρμόζει. Κι όλα αυτά -που έγιναν, όπως νομίζω, και με τη σύμφωνη γνώμη τους - δεν υπολείπονται διόλου από τίποτε που είναι άξιο επαίνου, ώστε να ξεπερνούν και όλα όσα από εκείνον και έγιναν και θα γίνουν».

ΠΗΓΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Τὸ θεμέλιο... Κ. Μάστρακας

Tiziano, Η αρπαγή της Ευρώπης

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ

Τῶν κυβερνητῶν τὰ ἔργα πληρώνοντας ἡ χτίσις, θὰ φρίξῃ.

Τὴν ἁμαρτία τὴν εἴπανε ἀρετή καὶ τὴν εὐλόγησαν

ἔθνη ἀλαζονικά, παραδομένα στὴ σφῆκα καὶ στὸ ξινόχορτο.

Καταιγίδα θὰ γεννήσῃ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου·

<οἱ κυβερνῆτες> κρυφὰ θὰ μετρήσουν τὴν ἀνθρώπινη πραμάτεια τους 

ἀφήνοντας τὸ χρυσάφι στοὺς ἀφανεῖς

νὰ εἰσπράξουν αὐτοὶ τὸ μιστὸ τῆς ὕβρης καὶ τοῦ μαρτυρίου.

Μεγάλα πλοῖα θ’ ἀνεβάσουν σημαῖες,

ἐμβατήρια θὰ πάρουν τοὺς δρόμους, οἱ ἐξῶστες νὰ ράνουν μὲ ἄνθη τὸ νικητή.

Ποὺ θὰ ζῇ στὴν ὀσμὴ τῶν πτωμάτων.

Καὶ τοῦ λάκκου σιμά του τὸ στόμα, τὸ σκοτάδι θ’ ἀνοίγῃ στὰ μέτρα του. 

Ταραχὴ θὰ πέσῃ στὸν Ἅδη καὶ τὸ σανίδωμα θὰ ὑποχωρήσῃ

ἀπὸ τὴν πίεση τὴ μεγάλη τοῦ ἥλιου.

Ἀλλὰ πρίν, ἰδού θὰ στενάξουν οἱ νέοι καὶ τὸ αἷμα τους ἀναίτια θὰ γεράσῃ.

Ἐργοστάσια <θὰ> βγάλουνε ὄνειρα συντηρημένα σὲ κουτιὰ μυριάδες,

καὶ χιλιάδων λογιῶν ἐμφιαλωμένη φύση. 

Θάρθουνε χρόνια χλομά και ἀδύναμα μέσα στὴ γάζα.

Καὶ θάχῃ καθένας τὰ λίγα γραμμάρια τῆς εὐτυχίας.

Καὶ θάναι τὰ πράγματα μέσα του κιόλας ὡραῖα ἐρείπια. 

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ἀνθολογία Η.Ρ.Η.Σ. Ἀποστολίδη, Ἀθ. 2010, Τὰ Νέα Ἑλληνικά, 12η ἔκδ., σελ. 353­354.

Τὸ θεμέλιο

Ἡ πιὸ σύντομη καὶ μικροῦ οἰκονομικοῦ μεγέθους συναλλαγὴ εἶναι ἡ ἀγορὰ μιᾶς ἐφημερίδας. Πολλὲς φορές, ἔχοντας τὸ ἀντίτιμο ἀνὰ χείρας τὸ ἀκουμπᾶμε στὴν ὑποδοχὴ τοῦ περιπτέρου καὶ τὴν ζητᾶμε κι ἄλλοτε τὴν παίρνουμε, καὶ μετὰ ψάχνουμε τὰ ψιλά μας. Ὁπωσδήποτε μεσολαβεῖ ἕνα, μικρότατο ἔστω, χρονικὸ διάστημα  π ί σ τ ε ω ς  τοῦ περιπτερᾶ, ὅτι θὰ τὸν πληρώσουμε καὶ δὲν θὰ φύγουμε παριστάνοντες ὅτι τὸν ἔχουμε πληρώσει, καὶ δική μας ὅτι θὰ μᾶς δώσῃ τὸ φύλλο καὶ δὲν θὰ τσεπώσῃ τὰ χρήματα.

Βέβαια σὲ μεγαλύτερες συναλλαγές, στὰ πολυκαταστήματα, ὑπάρχουν ταμεῖα στὴν ἔξοδο καὶ μπάρες ἠλεκτρονικές·στὶς ἀκόμα πιὸ μεγάλες παραστατικὰ ἔγγραφα, τιμολόγια, δελτία ἀποστολῆς, ἐπιταγές, καὶ τέλος χρηματιστηριακὲς συμβάσεις μὲ πολλοὺς ἐξασφαλιστικοὺς κανόνες. Ὡστόσο, ἂν κανεὶς παρατηρήσῃ προσεκτικά, ὑπάρχουν πάντα, ἐλάχιστα ἴσως, π ε ρ ι θ ώ ρ ι α, χρονικὰ ὅμως, κατὰ τὰ ὁποῖα δύναταί τις τῶν συναλλασσομένων νὰ μὴν εἶναι συνεπὴς στὰ συμφωνηθέντα. Δηλαδὴ ὑπάρχει ἕνα, ἐλάχιστο ἔστω, ρίσκο ἄρα καὶ ἀντίστοιχη  π ί σ τ η  στὴν ὅποια συναλλαγή.

 Ἀκόμα καὶ στὶς ἀστυνομικὲς ταινίες, ὅπου συναλλάσσονται πάνοπλοι ἐγκληματίες, παραδίδοντες­παραλαμβάνοντες ὁποιοδήποτε ἀπηγορευμένο «ἐμπόρευμα» καὶ χρήματα, μεσολαβεῖ μιὰ «μεταξὺ κατεργαραίων εἰλικρίνεια», ἕνα «μπέσα γιὰ μπέσα» τῶν κακοποιῶν, ποὺ ὅταν καταστρατηγῆται, γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἔργου, αὐτό ἀκριβῶς τὸ κλάσμα τοῦ χρόνου ἐκμεταλλεύεται ὁ σκηνοθέτης γιὰ νὰ στηρίξῃ τήν, κατὰ τὸ σενάριο, κακοποιΐα.

Χωρὶς αὐτὴ τὴν ἐλάχιστη  ἐ μ π ι σ τ ο σ ύ ν η καμμία συναλλαγὴ δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ, καμμία ἀγορά, ὅποιας μορφῆς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ. Κι αὐτὸ γιατὶ ἔτσι εἶναι ἡ φύση τῶν πραγμάτων. Ἀκόμα καὶ στὶς πλέον προηγμένες κοινωνίες, ὅπου ἡ κρατικὴ ὀργάνωση ἔχει τεράστιες δυνατότητες ἀσφαλείας τῶν συναλλαγῶν ἀνευρίσκονται  φ ῦ ρ ε ς  πού, εἴτε καλύπτονται ἀπὸ πίστη, εἴτε χρησιμοποιοῦνται γιὰ «ὑψηλή» καὶ «ραφιναρισμένη» ἐγκληματικότητα.

Ἂν μποροῦσε μιὰ κοινωνία νὰ διευρύνῃ αὐτὸ τὸ ἐλάχιστο χρονικὸ ὅριο, τὰ μέλη της θὰ ζοῦσαν παραδείσια.

Πέραν ὅμως αὐτοῦ ὑπάρχει μιὰ ἄλλη τρέχουσα ἐμπιστοσύνη. Ἤ, ἂν θέλετε, ἀξιοπιστία. Αὐτὴ ποὺ ἀφορᾶ τὶς κοινωνίες τῆς Ἐλεύθερης Οἰκονομίας, ὅπου εἶναι ἀναγκαία ἡ ὕπαρξη καὶ ὁμαλὴ λειτουργία τραπεζῶν. Γι αὐτὸ καὶ ἰδιαίτερα προσεκτικὲς ἦσαν πάντα οἱ νομοθετικὲς ρυθμίσεις ὅλων τῶν κρατικῶν ὑποστάσεων μέχρι σήμερα.

Δυστυχῶς ὑπῆρξαν περίοδοι κατάρρευσης καὶ γενικῆς πτώχευσης ὁπότε, συνακόλουθα καί οἱ τράπεζες συμπεριέπεσαν στὶς κακὲς αὐτὲς συνθῆκες. Ἡ Ἀμερικὴ μὲ τὸ γνωστὸ κράχ, ἡ Ἑλλάδα μὲ τὶς πτωχεύσεις, ἡ Ἀργεντινὴ κι ἄλλες χῶρες πέρασαν, κατὰ καιρούς, ἀπὸ μιὰ τραγικὴ οἰκονομικὴ πραγματικότητα. Οἱ πολῖτες ἔχασαν τὰ χρήματά τους κι ἀνέμεναν μάταια ἢ διαμαρτύρονταν ἀλυσιτελῶς μπροστὰ στὰ κτήρια.

Κανεὶς ὅμως ποτέ, ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζω, δὲν διανοήθηκε τήν ...θεσμικὴ ἀνατίναξη τῶν τραπεζῶν, μὲ μιὰν ἀπολύτως ταλιμπανικὴ «λογική» καὶ πρακτική, ἡ ὁποία, σοβαρά, κιόλας «συζητεῖται» κι «ἀντιμετωπίζεται» στὴ θεωρούμενη πολιτικὴ κορυφὴ τῆς Εὐρώπης!

Ὅσο κι ἂν προσπαθοῦν νὰ διασκεδάσουν τὶς ἐντυπώσεις, τὸ θέμα πλέον δὲ μένει ἁπλᾶ πολιτικὸ καὶ οἰκονομικό, ἀλλὰ γίνεται καθαρὰ ψυχιατρικό! Ὅπως ἦταν ἡ«τελικὴ λύση» τῶν χιτλερικῶν φούρνων ἢ οἱ ταλιμπανικὲς ἀνατινάξεις πανάρχαιων πολιτιστικῶν μνημείων κ’ οἱ ἐκτελέσεις ἀνηλίκων κορασίδων ποὺ ἀπετόλμησαν νὰ πᾶνε σχολεῖο!.. Μάλιστα ὅσο βλέπει κανεὶς τὴν βαθύτατη ἱκανοποίηση τῶν μεθοδευτῶν καὶ τὶς ξεκαπίστρωτες θριαμβολογικὲς δηλώσεις τους, κυρίως ὅμως τὸ ὕφος τους, τὶς ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικὲς συσπάσεις τῶν μυῶν τοῦ προσώπου τους, βεβαιώνεται γιὰ τὴν ἰατρικὴ ὑπόσταση τοῦ φαινομένου!..

Βέβαια ὑπάρχει καὶ ἡ ἄποψη πὼς οἱ ρωσικὲς καταθέσεις στὴν Κύπρο ἦταν ἰδιαίτερα μεγάλες, τὰ χρήματα αὐτὰ ἀρκετὰ ὕποπτα καὶ πὼς δὲν ἦταν δίκαιο νὰ ἐπιβαρυνθοῦν τελικὰ οἱ Γερμανοὶ φορολογούμενοι, ὡς τελικοὶ καὶ οὐσιαστικοὶ «διασῶστες», τὸ κόστος μιᾶς διεθνοῦς οἰκονομικῆς­ἠθικῆς ἀπρεπείας, κατὰ τὴν ἐπιεικέστερη ἔκφραση.

Τὸ θέμα ὅμως εἶναι σοβαρὸ καὶ χρειάζεται προσεκτικώτερη, σὲ βάθος ἀνάλυση, ἀπ’ τὴν συνήθη, ἐπιφανειακή, τῆς βαρύγδουπης διεθνοῦς Δημοσιογραφίας:

Τί συνέβη στὴ Ρωσία;:

Τὴ σπίθα τοῦ Λένιν καὶ τὴ φλόγα τῆς Μπολσεβικικῆς Ἐπανάστασης κληρονόμησε ὁ πανίσχυρος Στάλιν, ποὺ μὲ κόστος τὶς δολοφονικὲς ἐκκαθαρίσεις παντὸς ἀντιφρονοῦντος, ἐκβιομηχάνησε τὴ χώρα τῶν μουζίκων καὶ τὴν ἀνέδειξε, ὡς παγκόσμια ὑπερδύναμη, καὶ μάλιστα, μόλις μιὰ πενταετία μετὰ τὸ θάνατό του: Πρωτοπόρο στὸ Διάστημα!

Τὴν κατέφαγε ὅμως ἐν συνεχείᾳ ἡ διαχειριστικὴ ἀνικανότητα τῶν διαδόχων κ’ ἐπιγόνων, ἡ, σὰν τὴ μορφή του, σταλινικώτερα δῆθεν «ἀντισταλινική» μονολιθικότητα τοῦ Μπρέζνιεφ, ἡ συνακόλουθη γραφειοκρατεία, παρακμὴ καὶ ἀναπόφευκτη διαφθορὰ τῆς πολυπληθοῦς κομματικῆς νομενκλατούρας.

Τὸ «Σιδηροῦν Παραπέτασμα» μετεβλήθη σὲ χάρτινο ἢ πάνινο μπερντὲ καὶ ἔκειτο οἰκονομικὰ νεκρὸ πρὸ πάσης κατάρρευσης. Ὁ νοήμων ἀλλ’ ἀνίσχυρος κι ἄτυχος Γκορμπατσώφ, προσπάθησε νὰ περιορίσῃ τοὺς πολεμικοὺς ἐξοπλισμοὺς καὶ τὶς δαπανηρότατες βόλτες στὸ Διάστημα, ἀλλ’ ἦταν ἤδη ἀργά. Περιφέροντας περεστρόικες καὶ γκλάστνοστ ἐκζητοῦσε νὰ συνεννοηθῇ μὲ τὴ Δύση (κυρίως τὶς Η. Π. Α.), ποὺ κοιμόταν τὸν ἀξύπνητο!

Στὴν Ἀγγλία μὲ τὴ Σιδηρᾶ Κυρία (γιὰ τοὺς Δυτικοὺς προφανῶς δὲν ἔχει παρέλθει ἡ ἐποχὴ τοῦ Σιδήρου!) νὰ ἐκστρατεύῃ γιὰ νὰ ἀνακαταλάβῃ τὰ Φώκλαντ στὸ ἄλλο ἡμισφαίριο καὶ στὴν ’Αμερική, μὲ τὸν δευτεροκλασσᾶτο ἠθοποιὸ νὰ παίζῃ τὸν τελευταῖο, πρωταγωνιστικὸ ρόλο τῆς καριέρας του, κυνηγῶντας κομμουνιστὲς στὸ Διάστημα (Πόλεμος τῶν Ἄστρων), χτίζοντας δίδυμους πύργους, ἐκπαιδεύοντας, ὀργανώνοντας, ἐξοπλίζοντας καὶ πλουτίζοντας τὸν Μπὶν Λάντεν καὶ τὴν Ἀλ Κάιντα, γιὰ νὰ ἐνοχλήσῃ τὴ Σοβιετία στὸ Ἀφγανιστάν, ἐκτρέφοντας ἕναν πρωτοφανῆ ταλιμπανισμό!

Ἀλήθεια θάπρεπε νὰ θυμηθοῦμε ὅλους ἐκείνους τοὺς τρομεροὺς φωστῆρες ἀρχηγοὺς τῶν περιβόητων C.I.A. καὶ K.G.B. ἀντίστοιχα, τὰ think tank, τοὺς δοκησίσοφους προεδρικοὺς συμβούλους (μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μερικοὶ Ἕλληνες, ἢ ἔστω ἑλληνικῆς καταγωγῆς) ποὺ δὲ βλέπαν ὄχι πέρα, ἀλλ’ οὔτε τὴ μύτη τους καὶ ὑπηρετοῦσαν μόνο τὰ ἐξουσιαστικά τους συμπλέγματα καὶ τὴν τρυφηλὴ ζωή τους!..

Κατέρρευσε, λοιπόν, χωρὶς τὴ χρήση τῶν χρυσοπληρωμένων πυρηνικῶν καὶ συμβατικῶν πυραύλων τῆς ἠλιθίας Δυτικῆς ἡγεσίας, ἐν μιᾷ νυκτί, ἡ Σοβιετία καὶ κατεδείχθη ἡ ἀπόλυτη πενία καὶ ἀνεπάρκεια τοῦ συγκεντρωτικοῦ καὶ γραφειοκρατικοῦ Ἀνατολικοῦ τέρατος.

Ἀλλὰ μήπως ξύπνησε ἡ Δύση; Φρόντισε μόνο νὰ ἀποσύρῃ, γιὰ λόγους μικρονοϊκῆς οἰκονομίας τὰ στρατεύματά της ἀπὸ τὴ μὴ κινδυνεύουσα ἀπ’ τοὺς κομμουνιστὲς Γερμανία, στὴν ὁποία ἐπέτρεψε ν’ ἀγοράσῃ τὸ ἀνατολικό της οἰκόπεδο ἀπ’ τοὺς νέους πειναλέους ἡγέτες τῆς Ρωσίας. Ἀντὶ ἰσχυρῶν μάρκων, ποὺ ἐνίσχυσαν τὸ νέο, «δυτικόφιλο» πλέον, καθεστώς.

Τὰ μάρκα ἔρρευσαν στὴν πελιδνὴ χώρα καὶ μαζὶ μὲ τὰ ὅπλα, τὰ πρώην κρατικὰ ἐργοστάσια ποὺ πέρασαν στὰ χέρια τῆς ἄλλοτε κομμουνιστικῆς νομενκλατούρας δημιούργησαν, ἐν μιᾷ νυκτὶ καὶ πάλι, τοὺς νεόκοπους ἀνατολικοὺς μεγιστάνες τοῦ πλούτου!..

Τὸ ἀμερικάνικο ὄνειρο στὴν ἀνατολική του ἐκδοχή!.. Ποὺ δὲν διέφερε διόλου σὲ τίποτα ἀπὸ κεῖνο. Οὔτε στὴν ἄμεση δράση κι ἁρπαγὴ τῆς εὐκαιρίας γιὰ γρήγορο κ’ εὔκολο παμπλουτισμό, οὔτε στὴν ἔλλειψη ὁποιασδήποτε ἠθικῆς ἢ πολιτικῆς ἀναστολῆς καὶ τὴν συνακόλουθη ἀδιαφορία, οὔτε στὴν κυνικὴ ἐξόντωση παντὸς ἀντιπάλου, οὔτε στὴν ἐπίδειξη, οὔτε στὸ αἷμα, οὔτε στὶς εὐρύτερες συνέπειες σ’ ἕνα τεράστιο πλῆθος ἀνθρώπων καὶ χωρῶν.

Ἡ Γερμανία ἀγκομάχησε νὰ ἐνσωματώσῃ τὸ κακομαθημένο πλέον ἀνατολικὸ κομμάτι της, ἐπὶ μιὰ δεκαετία, ἀλλὰ μόλις βρῆκε εὐκαιρία ἅρπαξε τὴν κεντρική, ἐκδοτικὴ τοῦ εὐρωνομίσματος Τράπεζα, καὶ σήκωσε κεφάλι, πιστεύοντας καὶ καταφέρνοντας, μέχρι σήμερα, νὰ κερδίσῃ ὅ,τι ἔχασε στοὺς δύο πολέμους τοῦ περασμένου αἰώνα μὲ τὰ ὅπλα, ἔχοντας μάλιστα κατὰ κορυφήν της ὄχι πλέον ἕναν μπογιατζὴ ἀλλὰ μιὰ κομμουνιστομαθημένη κομσομόλα ἀνατολικογερμανικῆς κοπῆς, νεοφώτιστη τῆς Ἐλεύθερης Ἀγορᾶς καὶ πολιτικὸ δῆθεν χαμηλοῦ προφίλ, ποὺ ὅμως ὁμιλεῖ διὰ τοῦ ἐποχούμενου ὑπουργοῦ της στοὺς Ἀμερικανοὺς μὲ θράσος ἐμφανῶς μεγαλύτερο τοῦ πολεμικοῦ προκατόχου της, ἔχοντας ὑποδουλώσεi σχεδὸν τὴν συνόλη Δυτικὴ καὶ πρώην Ἀνατολικὴ Εὐρώπη!..

Καὶ πάλι χρησιμοποιεῖται μιὰ ἐπὶ μέρους ἀλήθεια ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ γερμανικοῦ ὀνείρου τῆς παγκυριαρχίας: Ἡ δημοσιονομικὴ πειθαρχία! Οἱ Γερμανοὶ φορολογούμενοι ἐκφοβιζόμενοι ἐπιστρατεύονται ν’ ἀντιδράσουν στὴν ἀπειλούμενη οἰκονομική διαρροή, ὥστε νὰ ἐπιβληθῇ ὁ μὴ ἀποκρυπτόμενος πλέον γερμανικὸς ἡγεμονισμός!

Ἀλλὰ διεπράχθη ἤδη τὸ κρίσιμο στρατηγικὸ λάθος! Ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς Γερμανίας γιὰ τρίτη φορά! Στὴν Κύπρο δὲν ἐπτώχευσαν μιὰ ἢ δύο τράπεζες. Δὲν δεσμεύτηκε τὸ 10% πάσης κατάθεσης ἢ τὸ 60% τῶν πάνω ἀπὸ 100.000,00 ₠ καταθέσεων. Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν πρόκειται περὶ μοναδικῆς ἢ εἰδικῆς τάχα περιπτώσεως ἢ θ’ ἀποτελέσῃ μοντέλο καὶ γι’ ἄλλες χῶρες. Ἡ ἐμμονὴ σὲ «λεπτομέρειες» τέτοιες ἢ παρόμοιες θολώνει τὴν ἀλήθεια κ’ ὑπηρετεῖ σκοπούμενα. Μὲ τὴν κυπριακὴ ἐπιχείρηση κλονίστηκε παγκόσμια ἡ, οὕτως ἢ ἄλλως πάσχουσα, τραπεζικὴ πίστη: τὸ  θ ε μ έ λ ι ο τῆς Ἐλεύθερης Ἀγορᾶς! Τι ἄλλο θάκανε μιὰ πρώην κομμουνίστρια ἄλλωστε!..

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ Κύπρος, δηλαδὴ 600.000 ἄνθρωποι, εἶχαν συγκεντρώσει ὅλα τὰ ρούβλια καὶ τὰ πρώην δυτικογερμανικὰ μάρκα, σ’ ἕνα ἰδιαζόντως ὕποπτο ἀλισιβερίσι. Τὸ ὁποῖο ὅμως ὄχι μόνο δὲν ἦταν μοναδικὸ στὸν πλανήτη, ἀλλὰ γινόταν μὲ πλήρη γνώση κι ἀνοχὴ ἢ συνενοχὴ τῶν πάντων. Καὶ μαζὶ μὲ τὰ ρωσικὰ καὶ μὴ λαμόγια, καταθέτες στὴν Κύπρο ἦσαν καὶ νοικοκυραῖοι ἀλλὰ κ’ ἐπιχειρηματίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ὁ ὁποῖος τώρα ζῇ τὴν θ ε σ μ ι κ ὴ ἀνατροπὴ τοῦ θεμελίου του! Καὶ καμμιὰ ψευδεπίγραφη δημοσιονομικὴ πειθαρχία δὲν μπορεῖ ν’ ἀποτελέσῃ ἐμπνευστικό, σωτήριο ὄνειρο καὶ νὰ τὸν σώσῃ!

Πανηγύρισαν θορυβωδῶς τὴν ἐπιβολὴ τῶν ἀπόψεών τους στὸ ...Οὔρογκρουπ, κ’ ἐν συνεχείᾳ στὸ πολύπαθο νησί!.. Κρυφοχαίρονται γιατὶ δὲν ὑπῆρξε πανικὸς καὶ καταλάγιασαν σύντομα οἱ παγκόσμιες ἀντιδράσεις, παρὰ τὸ κλείσιμο ἐπὶ πολλὲς ἡμέρες, τῶν τραπεζῶν. Καὶ συνεχίζουν ἐγκατασπείροντες ἀντιφατικὲς δηλώσεις γιὰ ἀφελέστατους ἢ ἐγκάθετους πληρωμένους δημοσιογράφους, ἐπιχειροῦντες μιὰ «νεόκοπη», γνωστὴ ὅμως, γκαιμπελικὴ προπαγάνδα ἀπειλῶν καὶ τρόμου.

Ἔτσι προήλαυναν πανευτυχεῖς κι ἀνενόχλητοι στὸ καμένο σοβιετικὸ ἔδαφος πλησιάζοντας ἀπειλητικὰ τὴ Μόσχα! Πρὶν τοὺς προλάβη ὁ ἀδυσώπητος ρωσικὸς χειμώνας, ποὺ σάρωσε κάθε ἐπιχειρησιακὴ πρόβλεψη τῆς δῆθεν ἀπολύτως ὀρθολογικὰ ὠργανωμένης ἀήττητης πολεμικῆς μηχανῆς. Ὅσο δύσκολα ἀφυπνίζεται ἢ βλέπει ἡ παγκόσμια συντηρητικούρα, ὅσο δὲν κινεῖται ὁ βάτραχος τοῦ Γαλβάνη, τόσο τὸ τραγικὸ τρίο Στοῦτζες ἢ κουαρτέτο τῆς Γερμανίας θὰ χαίρεται καὶ θὰ χαμογελάῃ…

Τὰ νέφη ὡστόσο ἐγείρονται. Σιγά, ἀλλὰ σταθερά. Μιὰ παγκόσμια καταιγίδα, τῆς Ἀγορᾶς ὅμως, σὰ Φύσης ποὺ τόσο βάναυσα ἐπλήγη καὶ συνεκλονίσθη συθέμελα, θὰ σαρώσῃ ἀπροσδόκητα, ἐντελῶς ἀδυσώπητα κι ἀπολύτως ὁλοκληρωτικά, τὴν ἰδεοληπτικὴ ἐμμονὴ στὴν ὕβρι.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ

Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, τχ. Μαρτιος 2013

Ένδεια φέρον... Χάρης Μελιτάς

Anita Palceska

Eνδιαφέρον

τo πρόγραμμα σύγκλισης.

Ένδεια φέρον.

Χάρης Μελιτάς, Γλώσσα λανθάνουσα

Θα τα υποστείς... Gustav Flaubert

Toulouse-Lautrec

Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλίσε πάσσαλο

και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ

και να το σκάσω,

αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα

μια ώρα αρχύτερα

να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου,

αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει»

μπρος στους τρίτους.

Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα

με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου.

Θέλω να σε απολαύσω αργά.

Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός.

Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί,

για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή.

Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη.

Θα σε ποδοπατάω.

Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό.

Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο.

Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί

η λύσσα του έρωτά μου.

Gustav Flaubert, Γράμματα στη Louise Collet, εκδ. Ύψιλον

Κομματικός καθοδηγητής... Μάρω Δούκα

Αλέκος Φασιανός

Ήταν λέει μια φορά ένας κομματικός καθοδηγητής. Κι όταν λέμε καθοδηγητής εννοούμε κομμουνιστής κάργα. Πάει λοιπόν ο καθοδηγητής, σ’ ένα χωριό να ελέγξει τα πράγματα πώς έχουν, τι κάνουν. Τον υποδέχεται ο υπεύθυνος της ομάδας του χωριού. Το και το, όλα καλά. Βλέπει ο καθοδηγητής πως όλα πράγματι πήγαιναν ρολόι. Εργατικοί οι σύντροφοι, μαχητικοί και ορεξάτοι. Καταχάρηκε ο καθοδηγητής, αλλά βεβαίως δεν το ’δειξε. Γιατί οι καθοδηγητές έχουν κομματικό καθήκον να είναι φειδωλοί στους επαίνους, ο κομματικός καθοδηγητής σπανίως χαμογελά. Ανακεφαλαίωσε τη γραμμή του κόμματος, ανάφερε τα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ. Εκεί, σύντροφοι, προσοχή, εδώ πειθαρχία και λοιπά και λοιπά. Κι όταν έφαγαν κι όταν ήπιαν, έμεινε να ρυθμίσουν πώς θα κοιμίσουν τον καθοδηγητή. Δυστυχώς φτωχοί άνθρωποι, κανείς δεν μπορούσε να τον βολέψει κάπου. Όλοι τους μ’ ένα τσούρμο παιδιά, κοιμόνταν ο ένας πάνω στον άλλο. Και αναγκάζεται ο υπεύθυνος του χωριού να τον πάρει ο ίδιος στο σπίτι του, ως άτεκνος. Έστρωσαν τα κιλίμια, όπως όπως βολεύτηκαν κι οι τρεις κατάχαμα, γιατί δεν είχε ούτε ένα κρεβάτι στο καλύβι του ο υπεύθυνος, φτωχός άνθρωπος, είπαμε. Ένα βράδυ ήταν αυτό, πέρασε. Τ’ άλλο πρωί, την ώρα του αποχαιρετισμού, στο έβγα του χωριού, όπως τον κατευόδωναν, τραβά παράμερα τον υπεύθυνο και του ψιθυρίζει συντροφικά: Σύντροφε, βασική αρετή είναι η ηθικότης. Σου συνιστώ λοιπόν να προσέχεις τη γυναίκα σου. Γυνή, πυρ, θάλασσα. Όλη νύχτα ξέρεις τι μου ’κανε; Όλη νύχτα μου κρατούσε το πέος. Τότε ο υπεύθυνος γέλασε και του απάντησε: Σύντροφε καθοδηγητή, πάνω από την ηθική, πρώτη κομματική αρετή είναι η επαγρύπνηση. Εγώ, άφεριμ, σου βαστούσα όλη νύχτα τον πούτσο.

Μάρω Δούκα  Η Αρχαία Σκουριά (απόσπασμα)

Ένα δαγκανιάρικο σκυλί!.. Νῖκος Σπάνιας

Δ. Μυταράς

Προσευχὴ

Κύριε,

ἄν ὑπάρχῃς

συγχώρα με μὰ δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω σὲ σένα!

Τι ζητᾶς, Κύριε, ἀπὸ μᾶς;

Ἄνθρωποι ἁπλοῖ ζοῦμε κάτω ἀπ’ τὸ βάρος τῆς ἀπουσίας σου.

Σώματα ἑτοιμόροπα ἀπ’ τὸ μόχθο.

Ἐνύσταξε ἡ ψυχή μας,

ἀπὸ τὴν ἀρχολογία,

ἀπὸ τὴν ἀδολεσχία.

Κύριε, Κύριε,

σβῆσε τὰ πυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ

κατάπαυσε τὰ πολύηχα κύματα πιά,

κατάστειλε τὴν ἐπανάσταση τῆς σάρκας…

Γιατί αὐτὴ ἡ Σιβηρία τῆς Θλίψης;

Τόσοι λαοί ἀπεγνωσμένοι και ἀχθοφόροι.

Τρισεκατομμύρια δάκρυα

χωρὶς ποτὲ νὰ μπῇ κανεὶς στὸν νυμφῶνα τῆς δόξας σου

καὶ πάντοτε σὲ κάθε βῆμα νὰ συναντοῦμε

τὴν πολικὴν ἀρκούδα τοῦ κέρδους

τὸ γουρλωμένο μάτι τοῦ πλούτου

τὶς κυνοθρασύτατες ἀρχές

τοὺς κόλαφους τῆς Ἐξουσίας στὰ μάγουλα τῶν ταπεινῶν…

Ὦ

Παντοδυναμώτατε,

φορές­φορές

θαρρῶ

δεν εἶσαι τίποτα

ἄλλο παρὰ ἕνα

δαγκανιάρικο

σκυλί!..

Νῖκος Σπάνιας