Τα καράβια... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Βασίλης Αρτίκος

 Τὰ σκέφτομαι καθὼς διαβαίνουν,

ἀδιάφορα σχεδόν,

πάνω στὴ ρότα τους,

χωρὶς διόλου νὰ σταθοῦν,

καθὼς διασταυρώνονται...

Πάνω στὴ ρότα μόνο,

ποὔχουν ἀπ' τὴν ἀρχὴ χαράξει,

ἄτεγκτα,

ἐπιμένουν καὶ προσπερνιοῦνται ἔτσι

καὶ χάνονται στὸ μούχρωμα,

τό 'να γιὰ τὸ λιμάνι

καὶ τ' ἄλλο γιὰ τὸ πέλαγο,

μακρυὰ ἀπ' τὶς στεριὲς

μὲ τὰ ριζωμένα δέντρα

καὶ τοὺς ἀνθρώπους,

μακρυὰ ἀπ' τὴ χλαλοὴ τοῦ κόσμου

μὲ μόνο τὸ θόρυβο τῆς μηχανῆς,

μὲ μόνη συντροφιὰ τὸν ἄνεμο

ποὺ παράφορα τ' ἀγαπᾶ

καὶ τ' ἀγκαλιάζει...

Μόνο στὰ λιμάνια στέκουν τὰ καράβια

τό 'να δίπλα στ' ἄλλο,

σὰ νὰ κρυφομιλοῦν,

γιὰ τὰ ἴδια πάντα ἁπλὰ πράγματα,

τὰ ταξίδια,

τὰ κύματα,

τὸν ἄνεμο...

Εἶναι ἁπλό:

ἔχουν μιὰ ρότα.

Φεύγουν ἀπ' τὸ λιμάνι

ἀνοίγονται στὸ πέλαγο,

καὶ μποροῦν ν' ἀδιαφοροῦν καθὼς διασταυρώνονται... 

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s 2004

--------------

Σφυρίζει ένα βαπόρι μακρυνό που χάνεται…

Οδυσσέας Ελύτης,  Ήλιος ο πρώτος 

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις, Αθήνα 2024