 |
| Λάμπρος Ορφανός, 1957 |
«Θέλω να με πας στα πανηγύρια».
Σ’ αυτά τα τριήμερα που τραγουδάει η Ξανθή Περράκη
ακόμη κι όταν δεν τραγουδάει,
με χάρτινα τραπεζομάντιλα μες στη λίγδα,
να καθίσουμε κάτω απ’ τα ηχεία,
να μην ακούς αυτά που σου λέω
και να μην καταλαβαίνω αυτά που μου λες.
Να είναι της Παναγιάς ανήμερα και να ’χει κλάψει η εικόνα
και να ’χουν βγει τα φιδάκια να γλείψουν τα δάκρυα
και να ’χουν μοσχοβολήσει τα κρινάκια.
Όλα να ’ναι νάι νάι νάι κι εσύ ο πιο Παναγιώτης,
γιατί θα σ’ έχω ξεματιάσει αποβραδίς με λάδι και αλάτι
και θ’ αστράφτεις σαν πάλκο.
Κι όλο θα φέρνεις μπίρες κουτάκια με το εύκολο άνοιγμα
και θα με ταΐζεις λουκάνικα με πράσο
μέχρι ν’ ανοίξει το στομάχι απ’ την τόση ευτυχία
και να πεταχτούν οι λέξεις
που έκρυβα πρόχειρα στους πεπτικούς σωλήνες
και σ’ άλλες θαλάσσιες σπηλιές.
Και μπίρα την μπίρα,
ηχείο το ηχείο,
γαρίφαλο το γαρίφαλο,
τίποτε δεν θα ’ναι ακριβώς το ίδιο.
Θα λέμε ότι έχουμε ονομαστική
και μας λένε Μαρία Μοντεσσόρι και Γιούλα Παναγιούλα
και Παναΐτ Ιστράτι και Ξανθή Περράκη
και ό,τι γιορτάζει και δεν γιορτάζει ανήμερα.
Θα λέμε, θα τρώμε και θα δεχόμαστε ευχές.
Γιατί έτσι είναι τα πανηγύρια που δεν πήγαμε,
αλλά θα πάμε.
Τρεις ημέρες μέγα θάμα είναι
και μετά μαζεύει η ορχήστρα.
Γλυκερία Μπασδέκη, Κλάματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου