 |
| Yvonne C. Krystovsky |
«Χαρτομάντηλο έχεις;»
με ρωτούσε κάθε μέρα η μητέρα στην εξώπορτα
πριν βγω έξω.
Δεν είχα. Και επειδή δεν είχα, ξαναπήγαινα στο δωμάτιο
για να μου δώσει χαρτομάντηλο.
Κάθε πρωί ήμουν χωρίς χαρτομάντηλο,
γιατί κάθε πρωί περίμενα την ίδια ερώτηση.
Το χαρτομάντηλο ήταν κάθε πρωί η απόδειξη
της μητρικής στοργής.
Αργότερα μέσα στη μέρα έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου.
Η ερώτηση «χαρτομάντηλο έχεις;» ήταν μια έμμεση τρυφερότητα.
Η απροκάλυπτη τρυφερότητα
θα μας έφερνε σε δύσκολη θέση.
Τέτοια πράγματα, οι αγρότες δεν τα γνώριζαν.
Η αγάπη μεταμφιεζόταν σε ερώτηση.
Μόνο έτσι μπορούσες να την εκφέρεις, στεγνά, σαν διαταγή.
Σαν να ήσουν στη δουλειά.
Ο απότομος τόνος υπογράμμιζε την τρυφερότητα.
Κάθε φορά στεκόμουν χωρίς χαρτομάντηλο στην πόρτα,
και αμέσως μετά βρισκόμουν με χαρτομάντηλο.
Μόνο έτσι έβγαινα στον δρόμο, λες και μαζί με το χαρτομάντηλο
ήταν και η μητέρα μου μαζί.
Herta Muller, Απόσπασμα από την ομιλία της κατά την απονομή του Νόμπελ
Λογοτεχνίας το 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου