 |
| Andreas Paehge, Mykonos |
Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω,
κάλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί.
Ποιoς ξέρει, τώρα θάτανε γραφτό να σ’αγαπήσω,
και τόσο που καμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθεί.
Κι aν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
ως για πουλί που πέταξε μ’άλλα μαζί πουλιά,
περσότερο από μια άνοιξη τον έρωτα μου ανάφτει
του χινοπώρου τάγγιγμα στα ωραία σου μαλλιά.
Κι ακόμη φτάνω ν’αγαπώ σ’εσέ μιaν άλλη εικόνα,
τορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ,
τον ήρεμο κι ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,
που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.
Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέμβρη,
και τις φεγγαροσκέπαστες του Γενναριού ομορφιές,
μήτε στις τρέλλες του Απριλιού κανένας θα τις εύρει
και μήτε στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές.
Μιλτιάδης Μαλακάσης, Η
Χαμηλή Φωνή,εκδ. Νεφέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου