 |
| John T. Biggers |
Το βράδυ, σαν θα κλείσωμε, γλυκαίνει πιο το σπίτι,
όλες απέξω μένουνε του κόσμου οι συμφορές,
κ’ η φλογα του έρωτα απαλή, σαν φως του αποσπερίτη,
χυμένη γύρω μας πετά μικρές αναλαμπές.
Χαρούμενο και πιο θερμό το φτωχικό σπιτάκι-
σαν κλείσωμε την πόρτα μας την ευτυχία τρυγώ.
Το ξύλο ακούμε το χλωρό, που τραγουδάει στο τζάκι,
κ’ είσαι δικός μου πιότερο κ’ είμαι δικιά σου εγώ.
Χτυπά η καρδιά και λαχταρά-σάμπως τα πρώτα νιάτα
την κρυφοπλημμυρίζουνε και θέλει να το πη.
(Και τα πρωτόβγαλτα παιδιά, σα σμίξουνε στη στράτα,
θένε να ξεμυστηρευτούν, μα τα κρατά η ντροπή.)
Κι απλώνω τα δυο χέρια μου σιγά, και συ τα παίρνεις,
μες στις φωλίτσες-χούφτες σου, σα δυο μικρά πουλιά,
κ’ ύστερα το κεφάλι σου στα γόνατά μου γέρνεις
και σκύβω εγώ και σου φιλώ τα ωραία σου τα μαλλιά.
Τα περασμένα μας πλανούν, τα τώρα μας τρελλαίνουν,
και για να μην ξυπνά ηχώ μιλούμε σιγανά.
Γύρω η γαλήνη κ’ η χαρά μαγνάδι μας υφαίνουν
και ντύνομε παρθενικά τον έρωτα ξανά.
Διαλεχτή Ζευγώλη-Γλέζου
(Ανθ. Η. & Ρ. Αποστολίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου