 |
| Claude Lemaire |
Μια
φορά και έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη λίμνη με κρυστάλλινα και καθαρά νερά που
μέσα της κολυμπούσαν τα ομορφότερα ψάρια με τα περισσότερα χρώματα.
Σ
εκείνη λοιπόν τη λίμνη ήρθαν να κάνουν μπάνιο η ΘΛΙΨΗ και η ΟΡΓΗ.
Εβγαλαν
τα ρούχα τους οι κοπέλες και μπήκαν γυμνές να κολυμπήσουν στη λίμνη.
Η
ΟΡΓΗ ως συνήθως βιαστική χωρίς να ξέρει το γιατί,έκανε μπάνιο στα γρήγορα και
βγήκε γρήγορα απο το νερό...Αλλά η ΟΡΓΗ είναι τυφλή ή τελος πάντων δεν βλέπει
ξεκάθαρα την πραγματικότητα.
Ετσι
γυμνή και καθαρή,μόλις βγήκε απο τη λίμνη φόρεσε οποιο φόρεμα βρήκε.Συνέβη όμως
εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της ΘΛΙΨΗΣ.Και έτσι ντυμένη σαν
θλιψη έφυγε η ΟΡΓΗ.
Σε
λίγο,πολύ ήρεμα και γαλήνια,η ΘΛΙΨΗ τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμία
βιασύνη,και χωρίς τη συναίσθηση του χρόνου που κυλούσε βγήκε απο τη λίμνη.Στην
όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της έλλειπαν.
Οπως
όμως όλοι ξέρουμε στην ΘΛΙΨΗ δεν αρέσει να είναι γυμνή.Ετσι φόρεσε το μοναδικό
ρούχο που υπήρχε στην ακτή.Αυτό φυσικά ήταν της οργής.
Από
τότε λοιπόν,λένε ότι συναντάμε την ΟΡΓΗ τυφλή,σκληρή,τρομερή και θυμωμένη.
Αν
όμως κοιτάξουμε καλύτερα,καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μια
μεταμφίεση και πίσω απο τη σκληρή της όψη της στην πραγματικότητα κρύβεται η
θλίψη.
Jorge Bucay
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου