Ευτυχία... Andrés Neuman

Pablo Picasso

Εὐτυχία

(La felicidad)

ΜΕ ΛΕΝΕ Μάρκος. Πάντα ἤθελα νὰ εἶμαι ὁ Κριστόμπαλ.

        Καὶ δὲν ἐννοῶ νὰ μὲ λένε Κριστόμπαλ. Ὁ Κριστόμπαλ εἶναι φίλος μου· θὰ ἔλεγα ὁ καλύτερος, ἀλλὰ θὰ πῶ ὁ μοναδικός.

       Ἡ Γκαμπριέλα εἶναι ἡ γυναίκα μου. Μὲ ἀγαπάει πολὺ καὶ κοιμᾶται μὲ τὸν Κριστόμπαλ. Ἐκεῖνος εἶναι ἔξυπνος, σίγουρος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ δεινὸς χορευ­τής. Κάνει καὶ ἱππασία. Κατέχει τὴ γραμματικὴ τῶν λατινικῶν. Μαγειρεύει γιὰ τὶς γυναῖκες. Ἔπειτα τὶς γεύεται. Θὰ ἔλεγα ὅτι ἡ Γκαμπριέλα εἶναι τὸ ἀγαπημένο του πιάτο.

      Κάποιος ἀνίδεος θὰ μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ ὅτι ἡ γυναίκα μου μὲ ἀπατᾶ· κάθε ἄλλο! Πάντα ἤθελα νὰ εἶμαι ὁ Κριστόμπαλ, ἀλλὰ δὲν μένω μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια. Προσπαθῶ νὰ μὴν εἶμαι ὁ Μάρκος. Κάνω μαθήματα χοροῦ καὶ ξαναδιαβάζω τὰ φοιτητικά μου συγγράμματα. Ξέρω καλὰ ὅτι ἡ γυναίκα μου μὲ λατρεύει. Καὶ εἶναι τόση ἡ λατρεία της, μὰ τόση, ποὺ ἡ καημένη κοιμᾶται μαζί του, μὲ τὸν ἄντρα ποὺ θὰ ἤθελα νὰ εἶμαι. Ἀνάμεσα στὰ μυώδη στήθη τοῦ Κριστόμπαλ, ἡ Γκαμπριέλα μου μὲ περιμένει ἀνυπό­μονα μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλες.

       Ἐμενα μὲ γεμίζει χαρὰ αὐτὴ ἡ ὑπομονή της. Μακάρι ἡ ἐπίμονη προσπάθειά μου νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν προσδοκιῶν της καὶ κάποια μέρα, σύντομα, νὰ ἔρθει ἡ στιγμή μας. Ἡ στιγμὴ τῆς ἀκλόνητης ἀγάπης ποὺ ἐκείνη τόσο ἔχει προετοιμάσει, ξεγελώντας τὸν Κριστόμπαλ, συνηθίζοντας τὸ κορμί του, τὸ χαρακτήρα του καὶ τὰ γοῦστα του, γιὰ νὰ εἶναι ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἄνετη κι εὐτυχισμένη, ὅταν γίνω σὰν αὐτὸν καὶ τὸν ἀφήσουμε μόνο.

Andrés Neuman