 |
| Perocan Bal |
Σιγά-σιγά ένας ξ έ ν ο ς εγκαθίσταται στη ζωή σου…
Εντελώς αθόρυβα έχει έρθη
ανεπαίσθητα έχει μπη κ’ έχει κάτσει-
σ ε π ε ρ ι μ έ ν ε ι…
Εσύ αγκαλιάζεις πάντα τους δικούς σου,
τους αγαπημένους
-αυτός σ ε π ε ρ ι μ έ ν ε ι…
Όλο και τον νιώθεις περσότερο
-τις νύχτες μόνος,
ή μες από τραγούδια
που σου μιλούν παράξενα,
πέρα απ’ τα λόγια τους,
κάτω απ’ τα λόγια τους τα συγκεκριμένα-
κ’ εκείνος: ό λ ο έ ν α α ι σ θ η τ ό τ ε ρ ο ς…
Στο τέλος
δε χωρεί συζήτηση πια:
Ε ί ν’ ε δ ώ
κ α ι σ ε π ε ρ ι μ έ ν ε ι.
Εσύ αγκαλιάζεις πάντα τους δικούς σου,
σ’ αγκαλιάζουν, σε φιλάνε,
είσαι δικός τους
-όλα σε βεβαιώνουν πως δικός τους!
τίποτα δε σ’ αποσπά,
τίποτα δε σπάει τη ζωή σας-
κι όμως αυτός
ε ί ν’ ο μ ό ν ι μ ο ς σ ύ ν τ ρ ο φ ό ς σ ο υ
ο π ι ο π ι σ τ ό ς-
και σε περιμένει…
Μάταιο να τ’ αμφισβητήσης
-δεν τ’ αμφισβητείς πια…
Τις νύχτες τώρα
ο ι δ υ ο σ α ς!
Όλες τις νύχτες
-οι δικοί σου κοιμούνται,
και στα όνειρά τους ακόμα σ’ αγαπούνε,
δε σ’ απόχωρίζονται,
είσαι δικός τους, ναι!-
μα ό λ ε ς πια τις νύχτες
ά λ λ ο ς ο σ ύ ν τ ρ ο φ ό ς σ ο υ.
---
Θάρθη νύχτα
που θα του πης
-κρυφά κι απ’ τους πιο δικούς σου-
π ά μ ε!
Δε θα φέρη αντίρρηση - τ ι αντίρρηση;-
αφού ε σ ύ δεν έφερες,
αφού ε σ ύ το παραδέχτηκες…
Ξέρει αυτός τ ι περίμενε…
Και συ τ ο ή ξ ε ρ ε ς
-μην κοιτάς που αγκάλιαζες,
που φιλούσες,
που γέλαγες.
Α υ τ ό ς ήταν ο σύντροφός σου
από χρόνια πίσω
- και σε περίμενε…
Ρένος
Αποστολίδης, περ. Τετράμηνα τχ 18, Μάρτης 1979
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου