Φωτεινό διάλειμμα... Τάκης Παυλοστάθης

Γιάννης Μόραλης, από τον στρατό, Άρτα 1940, μελάνι σε χαρτί.

 

Στο ‘χω ξαναπεί

εμείς τι είμαστε εμείς

θεατές ακόμα νήπια

που η «προώθηση» κι η «υποψία» μας

φοβάμαι μήπως μας τρελλάνη.

Δεν είμαστε ακόμα –

Όμως εγώ σκέφτομαι εκείνους

τους εργατικούς, μικροαστούς, τους λίγο γερασμένους

που εμφανίζονται τα Σάββατα τις Κυριακές

σε κάποιο συνοικιακό κινηματογράφο

ή σε κανένα «αποκεντρωμένο θέατρο ποιότητας»

και νοιώθοντας λιγάκι ξένοι εκεί,

όταν σημάνει η ώρα του διαλείμματος

ρωτούν την αμίλητη συμβία τους

πρόθυμα, φιλότιμα, θλιμμένα τη ρωτούν

κ’ ένα παλιό αντρίκιο αίσθημα κρατάει τη φωνή τους:

«να σου πάρω μια πορτοκαλάδα, θέλεις;»

έπειτα γυρίζουν πάλι το κεφάλι

με κάποια ικανοποίηση

με μια στεναχώρια ανεξήγητη,

στεριώνονται στο προδομένο μπόι τους

και λάμπει εκ του αφανούς

στις χαρακιές τ’ αληθινού προσώπου τους

εκείνη η φλέβα της γερής τους νιότης

το μέγα άστρο της Αλβανίας του ‘40

Κι όλα μωρέ σύννεφο τα πήρε από τότε…

Τάκης Παυλοστάθης, Ποιήματα και Πεζά 1964-1999, εκδ. Νεφέλη, 2006