Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού... Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Rembrandt

Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο

που σε φωτάει λυχνάρι,

νάτανε, λέει, φεγγάρι,

και συ είκοσι χρονώ!

Nάτανε, τάχα, η γνώση σου

με τον αγέρα αμάχη,

για δασωμένη ράχη

ξεκίνημα πρωινό!

Nάτανε, τάχα, η σκέψη σου

συρτού χορού τραγούδια,

μιαν αγκαλιά λουλούδια,

μιαν ιστορία τρελλή!..

Tα μύρια που δε γνώρισες

νερό θαν τα είχες μάθει,

με δάσκαλο τα πάθη,

μ’ ένα κλεφτό φιλί!..

Πολύ την καταφρόνεσες

τη ζωή, πανάθεμά τη-

και τώρα είναι φευγάτη

σαν όνειρο πρωινό.

Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά,

γαρούφαλα στη γλάστρα,

και συ διαβάζεις τ’ άστρα

και το βαθύ ουρανό!..

Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Τα θεία δώρα