Όλο πιο λίγα... Κώστας Κουλουφάκος

Rala Choi

Όλο πιο λίγα πράμματα θέλω…

Μια-μια οι επιθυμίες ξεραίνονται·

πρώτα οι φτηνότερες,σιγά-σιγά κ’ οι πιο ακριβές

-ξεραίνονται

κ’ εύκολα πια τις παρασέρνουν ξαφνικές νεροποντές.

Μήτε τους ρίχνω μια ματιά που χάνονται…

Τις νύχτες μέσα στο σκοτάδι

αφουγκράζομαι το Χρόνο όπως γλυστράει σαν κάμπια

και θρέφεται απ’ τους χυμούς τους.

Τις νιώθω όποιες κουφιαίνουν

-απ’ το τρίξιμο,

το μόνο που με νοιάζει, είναι να δω

ποιες τελικά θ’ αντέξουν…

Καμμιά φορά αναπάντεχα,

μέσα στον ήλιο του καλοκαιριάτικου μεσημεριού

αύραι φέρουσι τας παλαιάς ελπίδας…

Για μια στιγμή τρέμει αλαφρά το γόνατο-

σα ν’ αντικρύζω τις γυναίκες που oμόρφηναν τη ζωή μου.

Έπειτα, ψυχρός, τις προσπερνώ-

σαν τις γυναίκες πούχουν φύγει απ’ τη ζωή μου.

Κι όσο κυλά ο καιρός,

τόσο πιο λίγα γίνονται τα πράμματα που θέλω…

Όσο κυλά ο καιρός, τόσο ανεβαίνει

ο πυρετός για ό,τι μ’ απόμεινε να θέλω.

Κώστας Κουλουφάκος 

(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)