Η αιτία και η επαιτεία... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Willey Reveley

Ἀπὸ τὴ ζωή ποὺ ξέραμε, τελειωτικά

ξοφλήσαμε!..

Κ’ ἐξ ὀνόματος ὅλων τὸ ὑπογράφω:

Τ. Κ. Παπατζώνης, Ἀνθολογία Η.Ρ.Η.Σ. Ἀποστολίδη, Ἀθ. 2010, Τὰ Νέα Ἑλληνικά, 12^η ἔκδ., σελ. 1040.

Altra causa

Μικρὸς ἐνθουσιάστηκα μὲ Σένα,

μετά, μικρή μου, ἐνθουσιάστηκα μ' ἐσένα,

γιὰ νὰ ἐνθουσιαστῶ ἀργότερα μ' ἐμένα,

καὶ τοῦ Καβάφη τὴν Ἰθάκη,

μὲ τοῦ Γιαννόπουλου τὸ ἄσπρο ἄτι,

μὲ τὴν κραυγὴ τοῦ Καρυωτάκη,

τὸ Ἄξιον ἐστί, Ἐλύτη, Θεοδωράκη.

Μετὰ μᾶς πλάκωσε ὅλους ἡ Χούντα

– τὰ χρόνια πέρασαν καὶ λέω: ποῦν'τα; –

ἦρθ' ἡ Μαρία στὸ Πολυτεχνεῖο

(καλύτερα νὰ σπούδαζα τότε σ' ᾠδεῖο)·

μὲς στὴ ζωή μου ἔκανα λάθη,

μὲ ταλαιπώρησαν ψεύτικα πάθη,

ἔψαξα νάβρω ἄλλην αἰτία,

τόριξα λίγο στὴν ἀλητεία,

δὲν φταίω, εἶπα, γιὰ ὅ,τι εἶμαι

καὶ νάμαι τώρα: ἐνθάδε κεῖμαι!

Κ. Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ἀσφαλείας, ἔκδ. Andy’s Publischers, Ἀθ. 2004, σελ. 259.

Ἡ αἰτία καὶ ἡ ἐπαιτεία

  Ἀντιλαμβάνονται, ἄραγε, οἱ ἐπαγγελόμενοι θυσίες γιὰ τὸ καλό μας, ἀνακάμψεις, ἀναπτύξεις, στάσεις πληρωμῶν, ἀπειθαρχίες, ἀνυπακοές, ἐπαναστάσεις καὶ λοιπὰ κουραφέξαλα, σὲ τί ἀκριβῶς ὁμοιάζουν ἀπολύτως μεταξύ τους; Ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς πρώην τους;: Στὸ ὅτι, ἔχοντας μιὰ μικρὴ «ἀληθειούλα» στὴν τσέπη τους, τὴ χρησιμοποιοῦν ὡς ὀχύρωμα τῆς πολιτικῆς τους ὕπαρξης καὶ διακηρύσσουν ἐνεπιγνώστως ἀναλήθειες. Ὅσο νάναι θὰ ξεγελάσουν, πιστεύουν, καὶ πάλι ἕνα ἐκλογικὸ κοινό, προσπαθῶντας ν' αὐξήσουν τὴν κομματική τους δύναμη-ἐργαλεῖο τῆς παντοειδοὺς ματαιοδοξίας-πλουτισμοῦ τους καὶ τῆς πάσης πενίας μας. Ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς τὰ πιστεύουν, μὲ τὰ σωστά τους, κιόλας αὐτὰ τὰ ψέμματα, τόσο τὸ χειρότερο.

  Μετὰ τὸν Πόλεμο καὶ τὸν Ἐμφύλιο ἡ ἐπικρατήσασα συντηρητικὴ κλίκα, μὲ τὴν ὁποία συνετάγησαν ἀμέσως καὶ ἀσμένως ὄχι μόνο οἱ ἐγκλωβισθέντες ἀπελπισμένοι νοικοκυραῖοι, ἐργάτες κι ἀγρότες ἀλλὰ καὶ οἱ πάσης φύσεως λύκοι τῆς πολεμικῆς καὶ ἐμφυλιακῆς ἀναμπουμπούλας, κατάφερε νὰ ξεγελάσῃ καὶ τούς «συμμάχους», ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως καὶ ὁπωσδήποτε ἀνοήτως, λίγο τοὺς ἐνδιέφερε ἡ ἐσωτερικὴ οὐσιαστικὴ πραγματικότητά μας, καὶ να «παγιωθῇ» σὰν αἰώνιο, τάχα, «κάθεστώς», μὲ τὸ ἀνεπαρκὲς τέχνασμα τῆς διαρκοῦς ἀλλαγῆς ὀνομάτων, ἢ τὸ πρόσχημα μιᾶς σύντομης, ἀκίνδυνης λάιτ ἐναλλαγῆς, ὁπωσδήποτε «ἐθνικοφρόνων», κ’ ἐν τέλει ἀπροσχημάτιστα ἐντελῶς, μὲ τὴ δικτατορία, στὴν ἐξουσία, ἐπὶ μία τριακονταετία.

  Ἔρευσε καὶ ξένο χρῆμα ἐδῶ, στὸν πάμφτωχο αὐτὸ βράχο, χαρισμένο κι ἀνεπίστροφο, μὲ Σχέδια Μάρσαλ, γιὰ τὴν ἀνασυγκρότηση μιᾶς «ἰθύνουσας» ψευδοεπιχειρηματικῆς, ψευδοαστικῆς «πλουτοκρατίας» τῶν καταφερτζήδων, κ’ ἦρθαν πολλὲς «ἀποστολές», ἐμπορικὲς κατ’ ὄνομα καὶ «μορφωτικές»,Βρεταννικὰ Συμβούλια, Γαλλικὰ καὶ Γκαῖτε Ἰνστιτοῦτα,Ἑλληνοαμερικανικὲς Ἑνώσεις, δόθηκαν ὑποτροφίες σὲ νέους, ἐνῷ παράλληλα, μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ Παραπετάσματος, ἀλώνιζαν πάσης φύσεως πράκτορες τὴ χώρα, συντηρῶντας ἐν τέλει ἕνα δυτικόφρον καὶ δυτικόστροφο ντοβλέτι.

  Στὸ μεταξὺ ἄλλαζε ὁ κόσμος: Ἡ Ἀσία, μὲ Κορέα, Ἰνδία, Πακιστάν, Μπάγκλα-Ντὲς, Καμπότζη, Βιετνάμ, Θιβέτ. Ἄρχισε νὰ κλονίζεται ἡ Ἀνατολή: Μὲ Γιουγκοσλαβία, Κίνα, Ἀλβανία, Οὐγγαρία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, ἀλλὰ καὶ ἡ Δύση: Μὲ Κούβα, Ἰρλανδία, Καναδά, Γαλλία, Ἀργεντινή, Χιλή. Ἡ Ἀφρική: μὲ Αἴγυπτο, Ἀλγέρι, Λιβύη, Κονγκό, Νοτιοαφρικανικὴ Ἕνωση καὶ ὅλα τὰ νεόκοπα κράτη της, κι ἄλλαξε καὶ τὸ ὕφος ἔναντι τοῦ καθεστῶτος τοῦ ἐδῶ ἀγγλοαμερικανικοῦ προτεκτοράτου, μ’ ἕνα εἶδος «περεστρόικας» δυτικοῦ τύπου, ποὺ «ἐπέτρεψε» τὴ νομιμοποίηση ἑνός, καλὰ «διδαχθέντος» ἀπ’ τὸν Ἐμφύλιο, ἀπολιθώματος πλέον τοῦ ἄλλοτε φοβήτρου, καθὼς ἐξέπνεε, ὁσονούπω, καὶ ἡ διαβόητη Γιάλτα.

  Ὁ δυστυχισμένος λαὸς τοῦ Σολωμοῦ, ὁ πάντοτ’ εὐκολοπίστευτος καὶ πάντα προδομένος, ὅσοι ἐπέζησαν, δηλαδή, ἀπὸ τὴν πολλαπλᾶ θανατηφόρα δεκαετία τοῦ ’40, ποὺ ἦταν ὅλα σιωπηλά, / γιατὶ τάσκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά, / πού, καρτερῶντας φιλελεύθερη λαλιά – / ἕνα ἐκτύπαε τ’ ἄλλο χέρι του ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά, τὴν ἀξεπέραστη φτώχεια καὶ μιζέρια τῆς δεκαετίας τοῦ ’50, τοῦ ’60, τοῦ ’70, ἡ φτωχολογιά, ποὺ ἔπλεκε τοὺς καημούς της ψιλοβελονιά κ’ ἔκανε ὑπομονὴ μὲ τὴ λεμονιά, τοῦ Ξαρχάκου, περιμένοντας νὰ γίνῃ πιὸ γαλανὸς ὁ οὐρανός, ζῶντας στὰ χαμηλά,σὰν ἔρημους στρατῶνες, σπίτια, μὲ τὰ μικρά της καλοκαίρια καὶ τοὺς ἀτέλειωτους πραγματικούς, πραγματικότατους κρύους χειμῶνες, μέθυσε μὲ τὴ Μεταπολίτευση, τὴν Εὐρώπη καί, ρίχνοντας ὅλα τ’ ἀναθέματα μόνο στὴν Ἀμερική, ξεχνῶντας τὰ Καλάβρυτα, τὴ Νορμανδία, τὰ Σχέδια Μάρσαλ καὶ τοὺς μετανάστες μας δεύτερης καὶ τρίτης γενιᾶς, ποὺ ἐξακολουθοῦσαν νὰ στέλνουν, παντοιοτρόπως, δολλάρια, πίστεψαν σὲ μιάν, ἀτυχῶς, ψευδεπίγραφη καὶ ὑπονομευμένη ἀλλαγή, ἕναν εὐρωπαϊκοῦ τύπου κοινωνισμό, μιὰ σκανδιναβικὴ πρόνοια, ἕνα εὐρωπαϊκό, πιὸ «δικό» μας, ἐπίπεδο, κ’ ἐπιτέλους ἀνθρώπινο πολιτισμό, ὄχι τοῦ σερίφη, τοῦ γελαδάρη καὶ τοῦ πιστολέρο!..

  Ἡ τριαντάχρονη παγιωμένη τάξη ἔπρεπε νὰ ξηλωθῇ ἐντελῶς. Ἀπὸ τὸ φόβο πισωγυρισμάτων. Καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴν κι ὅ,τι τόσα χρόνια καπηλεύθηκε, ὡς τάχα ἰδιοκτησία της! Λέξεις κ’ ἔννοιες ἐξωστρακίστηκαν καὶ θεωρήθηκαν, αὐτές οἱ ἴδιες, ὡς οἱ μόνες αἰτίες καθήλωσης, μιζέριας, ἀντίδρασης. Ἡ ἱεραρχία τῆς, ὅποιας, Διοίκησης ἔπρεπε νὰ καταλυθῇ ἐντελῶς, ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν ν’ ἀποσυρθοῦν ὅλοι οἱ ἀνώτατοι κι ἀνώτεροι δημόσιοι ὑπάλληλοι πού, «ἀξιωματικά» θὰ ἐμπόδιζαν ἢ καὶ θ’ ἀνέτρεπαν ματαιώνοντας τὴν ἀλλαγή. Ἡ κομματικὴ ἰδιότητα, ποὺ θύμιζε τὴν εὐρύτατη κινεζικὴνομενκλατούρα τῆς ἐποχῆς, ἐπικράτησε καὶ θεωρήθηκε ἐπιτακτικὸ καὶ πρωτεῦον νὰ δημιουργηθοῦν «νέα τζάκια», πλούτου ὁπωσδήποτε, κι ἂν τὰ παλιὰ δὲν κιοτέψουν πρὸς τοὺς καινούργιους ἀφέντες νὰ λοιδωρηθοῦν κ’ ἐξοντωθοῦν.

  Τὸ ἀχαλίνωτο ἐπετράπη ὅπως ἐπιτρέπεται τὸ πλιάτσικο σὲ νικητὲς πεινασμένους στρατιῶτες ἀπὸ πολέμαρχους ποὺ θέλουν νὰ τοὺς καλοπιάσουν γιὰ νὰ τοὺς ξαναχρησιμοποιήσουν· ὅπως ἐπιβραβεύονται τὰ ζῶα τοῦ τσίρκου σὲ κάθε ἐπιτυχῆ καὶ πειθήνια ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τοῦ ἐκπαιδευτή τους.

  Ἀλλὰ στὴ νέα ἀναμπουμπούλα, ἑπόμενο ἦταν νὰ χαρῇ καὶ πάλι ὁ, ἄνευ οὐδενὸς ἐνδοιασμοῦ, λύκος! – Εἴπατε, ὅμως, κ’ ἐσεῖς, κάποια ψέμματα, κύριε Πρωθυπουργέ! – Ἦταν δυνατὸ νὰ πέσῃ χωρὶς ψέμματα ἡ δεξιά;.. Ἔ, λοιπόν, αὐτὰ τὰ ψέμματα, καὶ τὴν ἀχαλίνωτη κλοπὴ μιμήθηκε καὶ ἡ ἡττηθεῖσα παράταξη, μόλις βρῆκε εὐκαιρία ἐπανόδου! Καὶ οὕτω καθεξῆς. Δανείζονταν ὅλοι, ἔκλεβαν, μοίραζαν ξένα κόλλυβα κι ἀνέβαλαν γιὰ τὸ μέλλον κάθε λογικὴ ἀντιμετώπιση, φοβούμενοι το «πολιτικό κόστος», ὅπως βάφτισαν τὴν ἀντίδραση τῶν πελατῶν-κλεπταποδόχων τους!..

  Καὶ τὸ μὲν παρελθόν …παρῆλθε καὶ δὲν ἀλλάζει μὲ καμμία παρέμβασή μας ποὺ εἶναι, βέβαια, ἀδύνατη -ἄρα δὲν κινδυνεύει. Τὸ παρὸν ὅμως καὶ τὸ μέλλον;: Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ συμπεράσματα γιὰ τὸ παρελθόν, κι αὐτά ἀπ’ τὸ σημεῖο ποὺ θεωροῦμε τομή!..

  Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ κατέρρευσε ἡ πρώτη ἀμερικανικὴ τράπεζα-φούσκα (2008), ζοῦμε σ’ ἕνα κλῖμα ἀπόλυτα ἀρνητικὸ καὶ διαρκῶς χειρότερο, ποὺ πάντοτε δὲν ἔχει περαιτέρω, ἀλλὰ διαρκῶς ἐντείνεται κ’ ἐπεκτείνεται!.. Πῶς, ὅμως, πότε καὶ ἀπὸ ποῦ ξεκίνησε ὅ,τι σήμερα, σὰν ἀποτέλεσμα-συνέπεια, μᾶς τυραννάει;

  Πολλοὶ μιλοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῆς Μεταπολίτευσης καὶ τοῦ «πολιτικοῦ κόσμου», ἀποδίδοντας, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνωνται, σημασία ποὺ δὲν ἔχει στήν, σχετικά, πρόσφατη Δικτατορία. Τελευταῖο γεγονός, γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, εἶναι ὁ δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ἡ κρίσιμη τροπὴ τοῦ ὁποίου ξεκίνησε ἀπὸ μᾶς ἐδῶ καὶ πάλι, γιὰ τοὺς γνωστοὺς λόγους. Καὶ στὸ ἐσωτερικὸ παρατάθηκε ἡ αἱματοχυσία, μὲ τὸν Ἐμφύλιο, γι’ ἄλλα δυόμισυ χρόνια καὶ βάλε. Ἀλλ’ ἀπ’ τὸ 1945 γεννιοῦνται παιδιά, μὲς στὴ φτώχεια καὶ τὴν ἀνέχεια μέν, καὶ τῶν πιὸ πλουσίων ἀκόμη, ποὺ ὅμως δὲν ἄκουσαν σφαῖρες νὰ σφυρίζουν, δὲν εἶδαν νεκροὺς στὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ στοὺς δρόμους, ἀπὸ πεῖνα. Διηγήσεις μόνο ἄκουσαν ἀπ’ τοὺς γονεῖς τους. Αὐτὰ τὰ παιδιά, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς προσμονῆς ἑνὸς καλύτερου κόσμου, γύρω στὰ 60-65 σήμερα, κυβερνοῦν, ἡγοῦνται, λίγο πρὶν παρέλθουν βιολογικά.

  Στὰ 35-40 τους ὅμως ἔγιναν γονεῖς καὶ μεγάλωσαν τὴ νέα γενιὰ μὲς σὲ μιὰ ἀχαλίνωτη ἀσυδοσία κι αὐτονόητη -δανεικὴ ὅμως καὶ γι’ αὐτὸ δῆθεν εὐμάρεια. Αὐτὴν ἐπιθυμοῦμε: δηλαδή, νὰ γυρίσουμε ἀμέσως στὸ ἴδιο λάθος, ἀμετανόητοι!.. Καὶ τὸ χειρότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι πὼς καλλιτέχνες, τεχνοκράτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ἐπιχειρηματίες, ἐπαγγελματίες, ὑπάλληλοι, θεωροῦμε αὐτονόητο τό, ἀκριβῶς, ἀδιανόητο!..

  Ἐδῶ βρισκόμαστε: Παριστάνουμε τοὺς Εὐρωπαίους καὶ πεισματικὰ ἀρνούμεθα νὰ εἴμαστε. Χρησιμοποιοῦμε νόμισμα μὲ ἀξία τὴν ὁποία διαρκῶς καὶ ἀπεριόριστα φαλκιδεύουμε. Ἐπαιτοῦμε κ’ ἐκβιάζουμε, κατὰ τὸ συντεχνιακὸ συνήθειο μας, πλοῦτο δανεικὸ κι ἀγύριστο. Ἐξακολουθοῦμε νὰ ἐμμένουμε στὴν κεκτημένη καὶ θεσμοθετημένη ἀπάτη, κλοπὴ καὶ ραστώνη, καὶ παραμένουμε ἀμετακίνητοι, μὲ ὁποιαδήποτε κυβέρνηση καὶ Βουλή, σὲ λόγια μόνο, «νόμους» μόνο, ὀνόματι «ἀπελευθερώσεις», ποὺ …ἀδυνατοῦν νὰ ἐφαρμοσθοῦν, γιατὶ συντάχθηκαν ἀπὸ πανικόβλητους κ’ εἶναι πρόχειροι, χωρὶς καμμία πρόσκεψη ἢ προμελέτη. Καὶ δὲν θέλουμε νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸ παραμικρὸ ἄθλιο κι ἄδικο προνόμιό μας, γνωρίζοντες βαθύτατα, ὅτι οὐδέποτε πλέον θὰ τὸ ἐπανακτήσουμε!..

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ

Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, τχ.7, Ιανουάριος 2012

http://www.diorthoseis.eu