Οι ντελβέδες... Δημήτρης Γ.

Benoit Courti

Σέβομαι τους ανθρώπους

που κάνουν φιλότιμη προσπάθεια

να μην καταρρεύσουν στο πραγματικό

και πιάνονται από οπουδήποτε.

Ακόμα κι από μένα που είμαι εγγύηση γκρεμών.

Γ. Μίχος

Οι ντελβέδες

Μετά την, κατά Βαρουφάκην, ασάφεια, την ανάδειξη της «θεάς» σε πρόεδρο, την μετονομασία-βάπτιση της τρόικας και του μνημονίου, το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», την «επιτροπή αληθείας», τους χιτλερικούς αριστείς, το Κούγκι και το Αρκάδι, φτάσαμε επιτέλους στην «όρθια» και περήφανη διαπραγμάτευση και στο τέλος της λιτότητας. Φτάσαμε στην «κυβέρνηση που αντιστέκεται» (Ζωή Κωνσταντοπούλου)και στο «ούτε μια στιγμή δεν σκεφτήκαμε να υποκύψουμε.» (Αλ. Τσίπρας), καταθέτοντας στους «τοκογλύφους-δανειστές» πρόταση για μέτρα 8 δις, 8 δις φόρους, μέτρα που τρόμαξαν και τους ίδιους, τους «τοκογλύφους-εκβιαστές». («Μερικές φορές αναρωτιέμαι μας κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά;». Mark Twain)

Και τις προτάσεις αυτές (πάνω-κάτω), μας καλεί τώρα η κυβέρνηση, να τις καταψηφίσουμε!!! (... ζητάει από το λαό να ψηφίσει ΟΧΙ, προσδοκώντας ότι θα ψηφίσει ΝΑΙ, ώστε να αναγκάσει τους βουλευτές του να ψηφίσουν τα μέτρα).  Προτάσεις που έχουν ήδη αποσυρθεί από το «τραπέζι», επιχειρώντας έτσι να αναβαπτισθεί και να συσπειρώσει το ποίμνιο, εν μέσω των όσων έρχονται, γνωρίζοντας πολύ καλά πως απευθύνεται σε αυτούς, που μη έχοντας εγκαταλείψει ακόμα το «άσυλο ανιάτων», σηκώνουν το πανό της «ΑΛΛΑΓΗΣ» και του «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ». («Προφάσεως δείται μόνον η πονηρία». Αριστοτέλης)

Και τελικά, πέρα από το δίλλημα ευρώ ή δραχμή, το θέμα είναι πόσο μπορεί ο τόπος να αντέξει ακόμα, τους πάσης φύσεως και χρωματισμού, αργόσχολους της μεταπολίτευσης -κηφήνες της εύφορης κοιλάδας -  και τις διάφορες «σέχτες» πολιτικών απατεώνων που αυτοχαρακτηρίζονται αξιοπρεπείς και εθνικά υπερήφανοι; («Την αλήθεια τη "φτιάχνει" κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα». Οδυσσέας Ελύτης)

Για πόσο ακόμα θα αποθεώνουμε τους, γεμάτους απωθημένα, ευτελείς φελλούς, που το μόνο που προτάσσουν, ελλείψει άλλων χαρισμάτων, είναι η ατημέλητη αμφίεση και που μας θυμίζουν, κάθε στιγμή, ότι στη χώρα αυτή έσονται πρώτοι οι τελευταίοι; («Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν από την εξωτερική εμφάνιση. Το πραγματικό μυστήριο του κόσμου είναι το ορατό, όχι το μη ορατό». Oscar Wilde )

Για πόσο ακόμα θα αναγορεύουμε σε «γάτες» και «ευφυΐες», ανθρώπους χαμηλών πνευματικών δυνατοτήτων και κυρίως ελλιπούς μορφώσεως και παιδείας, ανθρώπους που στερούνται της ικανότητος να αρθρώσουν έναν κατανοητό συλλογισμό; ( «Άδειος άνθρωπος, παρηγοριά της χώρας», παροιμία.)

Για πόσο καιρό ακόμα οι ντελβέδες, αντί να «προβλέπουν» τη μοίρα μας, θα μας την υποσκάπτουν;

Δημήτρης Γ.