Πολυτέλεια... Ηλίας Μπαζίνας

Γιώργος Μανουσάκης

Κάτι για το καλοκαιράκι που μας αφήνει σιγά-σιγά.

Πότε σκουλήκι της λάσπης… (ελληνικό καλοκαίρι)

Το ελληνικό καλοκαίρι,  αντιπροσωπεύει τον ανώτατο, ποιοτικά και ποσοτικά, βαθμό ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ, που μπορεί να αξιωθή να γευθή ένας θνητός πάνω σε τούτη τη γη

 Όχι, ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ εννοώ την πολυτέλεια, που προσφέρουν τα σκάφη αναψυχής και τα ακριβά ξενοδοχεία. Χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ να την απορρίπτω. Έχει τη θέση της και αυτή η πολυτέλεια και μακάρι να την χαίρεται όποιος την έχει. Σε τούτο τον τόπο, όμως, τα μεγάλα και τα σπουδαία είναι ΑΛΛΑ. Είναι αυτά, που χάρισαν απλόχερα οι θεοί στο βροτό άνθρωπο, που κάποια αγαθή μοίρα τον έσπειρε σε τούτο τον τόπο. Είναι το ρίγος της πληρότητας, που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη ΖΩΗ και στην απλή ΥΠΑΡΞΗ. Εμάς μας χαρίσθηκε το δώρο της ζωής, μας αποκαλύφθηκε η αθανασία του ήλιου και της θάλασσας, μας μίλησαν στη γλώσσα της ψυχής, στη γλώσσα της Ελλάδας, εκατομμύρια πνεύματα, που σεργιανάνε πάνω στις ράχες των δελφινιών του Ιονίου και ανασαίνουν μέσα στη δροσιά των μελτεμιών του Αιγαίου και ψήνονται στην κάψα των γαρμπήδων του Λιβυκού μέχρι να ανέβουν, θυμιατό ατίμητο και πανάρχαιο, στα ουράνια. Και κοντά σε εμάς απολαμβάνουν και οι ξένοι, όσοι έχουν γεννηθή με την ποιότητα να μπορούν να μυηθούν. Και μας μακαρίζουν για τα δώρα, που αξιωθήκαμε και για το καλοκαίρι μας, που είναι η ποίηση της ύπαρξης μας και αυτό, που κάνει το δικό μας τρόπο ζωής τόσο πολύ διαφορετικό από άλλων λαών. Χάρη στις ευλογίες, που αξιώθηκε η Ελλάδα, γλυτώσαμε κι εμείς σαν λαός από την πικρή γεύση της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, που είναι η μοίρα άλλων, λιγώτερο τυχερών λαών. Γνώρισα Έλληνες πολύ φτωχούς, ιδίως εκείνα τα πικρά χρόνια μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Εξαθλιωμένους «παρίες» Έλληνες, όμως, δεν γνώρισα. Ακόμα και ο πιο φτωχός είχε περιουσία του τον ήλιο και τον αέρα της Ελλάδας, το μοναδικό αυτό φως, που όλα τα ξεπλένει, τα απολυμαίνει, τα εξαγνίζει. Έβγαζε ο πένητας την καρέκλα του στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς του και ένα μερίδιο από τα δώρα, που συνεπάγεται το να είσαι Ελληνας, ήταν δικό του. Φτωχός άνθρωπος, ναι. Σκουλήκι της λάσπης, ποτέ!
Ειδικά το καλοκαίρι, για το μέσο Έλληνα, εδώ και πολλά χρόνια είναι μια βαθειά ανάγκη και ένα απαραβίαστο προνόμιο. Από τις πιο μεγάλες κατάρες είναι να μην κάνης καλοκαίρι, να μη γευθής για μια ολόκληρη χρονιά αυτή την καταπληκτική πολυτέλεια, που όπως έλεγα παραπάνω δεν έχει άμεση σχέση με το πολύ χρήμα. Γιατί από τη στιγμή, που κάνεις ό,τι κάνουν όλοι, από τη στιγμή, που αράζεις δίπλα στη θάλασσα και ξεροψήνεσαι και μετά σβήνεις την κάψα σου στο κύμα ή ξεδιψάς με ένα ταπεινό αναψυκτικό και μετά αράζεις το μεσημέρι σου με ένα βιβλίο να περάση η ζέστη της μέρας για να βγης το βραδάκι για καφέδες, ουζάκια και κάνα θερινό σινεμαδάκι ή τίποτα μπύρες με καλαμαράκια και μετά καμπόσο χαζοξενύχτι στο παγωτατζήδικο, ΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ. Και απολαμβάνεις μια ΠΟΙΟΤΗΤΑ ζωής, που όλα τα κότερα του κόσμου δεν μπορούν να της προσθέσουν παραπάνω από ένα μονοψήφιο ποσοστό απόλαυσης.

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 11-7-1997