Ανεξίτηλο σκοτάδι... Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Phoebe Unwin

 

Τι ήταν τελικά ο παππούς μου;

Ένας αυθεντικός καρβουνιάρης,

να κυνηγάη τον πελάτη με το τουφέκι:

«Κάρβουνο πιο μαύρο κι απ’ τη νύχτα – έλα»!..

Κι αυτές με τα τσεμπέρια και τις ποδιές,

οι όμορφες γειτόνισσες οι στρίγκλες – πόσο και πόσο

κι αν έβαζε καμιά φορά το χέρι του

κάτω απ’ τα φουστάνια τους ήταν σοφός,

κι ας έβρισκαν στο σπίτι μαύρα τα μπούτια τους·

ήταν σοφός αυτός. Μες τη μαυρίλα του

ήξερε τι κάνει και πού το πάει.

Έλεγε: το κάρβουνο θέλει κόλπα, θέλει γαλιφιές,

να το πασάρης στον άλλο

πρέπει να το πουλήσης όσο –όσο

ή να το μοιραστής πάση θυσία,

να φύγη από πάνω σου αυτή η μαυρίλα,

αυτό το ανεξίτηλο σκοτάδι.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα (1965-1995)

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 17, Νοεμ. 2012

https://diorthoseis.eu/