 |
| Max Ernst |
…Είχαμε βάλει τον ήλιο στο τραπέζι,
κόκκινο και ζεστό,
σα βασιλόπιττα…
Πρώτα τ’ ανθρώπου
—να, αυτού που περνάει μπρος μας!—,
του φτωχού…
Έπειτα του σπιτιού…
Του σπιτιού…
Δε δόθηκε ποτέ το κομμάτι αυτό… Δε φτιάξαμε ποτέ μια σκεπή,
ένα παράθυρο ν’ αγναντεύουμε
δε φτιάξαμε τ’ όνειρο ενός σπιτιού
με τρία ξεχασμένα κλωνιά βασιλικό
στο πρεβάζι…
Μόνο ένα παλιό αδιάβροχο στρώναμε
και καθόμαστε, κι άκουγα το κλάμα σου,
κοιτώντας πέρα,
ακολουθώντας την άδεια ποταμιά του γαλαξία…
Δεν ήμουν ακόμα αρκετά παλληκάρι
να μπορώ να κλαίω…[]
Τίτος Πατρίκιος, Χωματόδρομος, 1954
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου