 |
| Παναγιώτης Τέτσης, πλύστρα 1956 |
…Κρουστάλλιασε στη βρύση το νερό,
γραθήκανε τα ξύλ’ από την πάχνη-
τρίζουνε, καπνίζουνε και δεν ανάφτουν…
Πλύνω τ’ άσπρα και τα σκούρα..-και δε σώνονται·
παγωσαν τα χέρια μου να τα ξεβγάζω·
στ’ άπλωμα ξυλιάσαν, απ’ τ’ αγιάζι-δεν τα ορίζω·
μου πονάει η καρδιά απ’ την παγωνιά-
και σε θυμάμαι…
Βικτωρία Θεοδώρου, Ποιήματα, 1957
(Ανθ.
Η.&Ρ. Αποστολίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου