Σε γνώριζα όπως ο τυφλός την πόρτα... Τάκης Σινόπουλος

 

Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος), ξυλογραφία 1963

Σε γνώριζα όπως ο τυφλός την πόρτα,

όπως η πόρτα τη βροχή, []

όπως ο τυφλός που πάει με τη βροχή στο πρόσωπο!..

Έφερνες πάντα φως απέξω, κ’ έμαθα ξανά το φως![]

Τα μαλλιά σου φέγγανε-

σε τι νερά, σε τι ποτάμια τάχες πλύνει

από την ερημιά της γης;..[]

Δέκα του Σεπτεμβρίου, απόγευμα:

ο ξερός αέρας ήσουν στη χαράδρα, στην κατηφοριά.

Αργότερα στη σκάλα ήσουν το αγκάλιασμα

το ταραγμένο, το τυφλό.

Έλα να φύγουμε- κι ήσουν το στόμα

και το σώμα και το χώμα το κλειστό!..

Ήσουν το θηλυκό σκοτάδι ως την αυγή-και πάλευα

να σε κρατήσω όπως ήσουν!

Μα ήσουν το αθόρυβο, το λαμπερό, το γρήγορο,

το ανείδωτο-το γρήγορο, το λαμπερό, το αθόρυβο!..

Έτσι με καίγανε κάθε εποχή τα χέρια σου…[]

Ήσουν ακόμα η πόρτα!

Όπως την άνοιγες εμύριζε πρωί το ξύλο της!

Γύρω απ’ το σπίτι ήσουν η ζώνη του μεσημεριού.[]

- κ’ ήσουν όλη τη μέρα η σκιά κάτω απ’ την πέτρα,

όλη τη νύχτα ήσουν ο ήλιος κάτω απ’ την πέτρα!..

Τάκης Σινόπουλος, Εν,1966

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)