Η μεγάλη θάλασσα... Κώστας Μ. Μάστρακας

Τόνια Νικολαίδου-Δενδρινού, αρμενίζοντας για μακριά.
Έγχρωμο λινόλεουμ και μεταξοτυπία σε χαρτί.

 

Τη μέρα που είπαμε να ξεπλύνουμε

τον ιδρώτα και τη σκόνη της πόλης–

κόντευε Δεκαπενταύγουστος–

κάποιος,

λίγο απὸ υπολογισμὸ και λίγο απὸ ειλικρίνεια,

είπε να πάρουμε σκηνές, να τραβήξουμε στο νότο,

στη μεγάλη θάλασσα!

Τότε άλλοι έμειναν να το σκέφτωνται,

χαυνωμένοι στη ζέστη,

κι άλλοι–

καθὼς νωρὶς είχαν διαλέξει–

βάλαν οριστικὰ πλώρη για κει.

Άν ρωτάτε νεα τους:

Χρόνια πέρασαν και ταξιδεύουν.

Τους δέρνει ακόμα ο βοριὰς και το χιόνι.

Και πέρα, στον ορίζοντα,

μακρινὴ όπως πάντα,

σειρήνα,

αργοσαλεύει ειρωνικὴ

η μεγάλη θάλασσα.

Κώστας Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s 2004

Η ελληνική σημαία... Κώστας Μόντης

Γιώργος Λιζάρδος

 

Την έφτιαξαν έτσι γαλανὴ

για ν' αντισταθμίζη τους τυχὸν μουντοὺς ουρανούς μας,

την έφτιαξαν έτσι γαλανὴ

για να επαναχρωματίζη τους τυχὸν μουντοὺς ουρανούς                                                                                              μας.

Είν' όμορφη, ρε παιδιά, πως να το κάνουμε;

Κώστας Μόντης, Άπαντα, Λευκωσία 2001 

Φωτεινό διάλειμμα... Τάκης Παυλοστάθης

Γιάννης Μόραλης, από τον στρατό, Άρτα 1940, μελάνι σε χαρτί.

 

Στο ‘χω ξαναπεί

εμείς τι είμαστε εμείς

θεατές ακόμα νήπια

που η «προώθηση» κι η «υποψία» μας

φοβάμαι μήπως μας τρελλάνη.

Δεν είμαστε ακόμα –

Όμως εγώ σκέφτομαι εκείνους

τους εργατικούς, μικροαστούς, τους λίγο γερασμένους

που εμφανίζονται τα Σάββατα τις Κυριακές

σε κάποιο συνοικιακό κινηματογράφο

ή σε κανένα «αποκεντρωμένο θέατρο ποιότητας»

και νοιώθοντας λιγάκι ξένοι εκεί,

όταν σημάνει η ώρα του διαλείμματος

ρωτούν την αμίλητη συμβία τους

πρόθυμα, φιλότιμα, θλιμμένα τη ρωτούν

κ’ ένα παλιό αντρίκιο αίσθημα κρατάει τη φωνή τους:

«να σου πάρω μια πορτοκαλάδα, θέλεις;»

έπειτα γυρίζουν πάλι το κεφάλι

με κάποια ικανοποίηση

με μια στεναχώρια ανεξήγητη,

στεριώνονται στο προδομένο μπόι τους

και λάμπει εκ του αφανούς

στις χαρακιές τ’ αληθινού προσώπου τους

εκείνη η φλέβα της γερής τους νιότης

το μέγα άστρο της Αλβανίας του ‘40

Κι όλα μωρέ σύννεφο τα πήρε από τότε…

Τάκης Παυλοστάθης, Ποιήματα και Πεζά 1964-1999, εκδ. Νεφέλη, 2006

Τούτη η ευωδιά... Αγγελική Γάττου

Chen Ting-Shih, μέρα και νύχτα.

 

Τούτη η ευωδιά άνθισε

για να σε υποδεχθεί

όταν θα νικήσεις.

Κι αν δε νικήσεις,

θ’ ανθίσει πάντα κατά το βράδυ-

πάντα κάποια ευωδιά κατά το βράδυ

θα περιμένει.

Αγγελική Γάττου, περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ. 5, Μάιος 1952

Ψυχής ιατρείον... Στέφανος Δάφνης

Beniamino Pisati, Lombardy (Italy)

 

Γυναίκα, λέω να βάλουμε κ' ένα βαρέλι με κρασί,

που το χειμώνα θάρχωνται κ' οι φίλοι μας να πιούνε!

Στο υπόγειο ναν το βάλουμε, με τη δροσιά τη περισσή,

νάναι από κέδρο οι ντούγιες του και να μοσκοβολούνε!

Απ' τη Νεμέα θα φέρουμε μούστο θυμώδη και ξανθό,

σαν το λιοντάρι του Ηρακλή, που θάχη την ορμή του!

Ανήμερα τ' άι Δημητρίου - και με τον άγιο βοηθό - 

θ' ανοίξουμε τον πείρο του να πιούμε την ψυχή του!

Τη νύχτα - που τα κούτσουρα θα καιν στο παραγώνι,

τα κάστανα θα ψήνωνται στη θράκα - από τη χώρα,

με ρούχα οργά, που θα μυρίζουν άνεμο και χιόνι,

θάρχωνται οι φίλοι μας πιστοί, καλόβολοι όπως τώρα.

Μέσα στο σπίτι το ζεστό θα λάμπουν τα ποτήρια,

τα λόγια θάναι της καρδιάς και της φιλίας σπονδές,

και γύρω, πίσω απ' τα κλειστά του κήπου παραθύρια,

βόμβοι οι θεοί μας θ' αγρυπνούν με τις σκιές...

Γι' αυτό σου λέω να βάλουμε κ' ένα βαρέλι με κρασί,

γλυκόπιοτο, αρετσίνωτο, φερμένο απ' τη Νεμέα,

για το χειμώνα το σκληρό, πούρχεται φέρνοντας μαζί

την πίκρα, την ανάμνηση και την κακήν ιδέα.

Στέφανος Δάφνης

Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη

Μεθώ... Λιλή Ιακωβίδη

Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, 1961

 Μεθώ

με τις ανέφελες αυγές και με τα δειλινά

τα χρυσονεφωμένα,

με των παιδιών μου τη γλυκειά φωνή που με ξυπνά,

με δυο ματάκια στ’ όνειρο που βλέπω γαλανά,

με δυο λογάκια στοργικά στον ξύπνο μου ακούστα-

με ό,τι προσμένω κ’ έρχεται, μ’ ό,τι άδικα ποθώ,

μεθώ!

Λιλή Ιακωβίδη, Φωτεινές ώρες, 1932

O δρυοκολάπτης... Νίκος Βασιλάκης

Loree Johnson

 

Απ' τα πουλιά

μόνον ο δρυοκολάπτης

επισκέπτεται τα γέρικα δέντρα

κάθε πρωί

χτυπά την πόρτα τους.

Νίκος Βασιλάκης, Δρυοκολάπτης, εκδ. Σφεντάμι

Εξέγερση... Δημήτρης Μαρουδάς

Έλλη Σεραϊδάρη-Σουγιουλτζόγλου (Nelly’s), Σαντορίνη 1925-1930

 

Πάνω στους ασβεστωμένους

τοίχους του πρωινού

κυκλαδίτικου νησιού,

μαΐστροι με άγριο μάτι

και γένι μαύρο αναρχικό

γράφουν μυστικά συνθήματα

καλώντας τα σπίτια να σπάσουν

τα δεσμά που τα κρατούν αιώνια

δεμένα στη θάλασσα του Αιγέα.

Κι αυτά σηκώνοντας παντιέρα

πειρατική στα κεφαλόπορτα

φουσκώνουν τα πανιά τους

μ’ όνειρα γι’ άλλα λιμάνια

αλγερινά, μαροκινά, σπανιόλικα

ποθώντας το ταξίδι.

Μα η άγκυρα είναι βαριά

και χρόνια η καδένα της θαμμένη

στη λάβα των αρχαίων ηφαιστείων.

Τα μανουάλια της Αγίας Πελαγινής

ασήκωτα και στα ξωκκλήσια

του Άι Νικόλα, αγέλαστοι καπετάνιοι,

δεν επιτρέπουν το ξεστράτισμα

της ασάλευτης ρότας

ούτε για μία μοίρα.

Δημήτρης Μαρουδάς

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ.15, Σεπτέμβριος 2012

https://diorthoseis.eu/

Αν... Γιάννης Πανούσης

Diego Rivera, 1924.

 Αν αρκούμασταν στους αριθμούς

θα μας κυβερνούσαν τα computers.

Αν αρκούμασταν στα ωραία λόγια

θα μας κυβερνούσαν οι τροβαδούροι.

Αν αρκούμασταν στα όνειρα

θα μας κυβερνούσαν οι ποιητές.

Αν αρκούμασταν στο χρυσάφι

θα μας κυβερνούσαν οι πλούσιοι.

Αν αρκούμασταν στους νόμους

θα μας κυβερνούσαν οι δικαστές και οι δικηγόροι.

Αν αρκούμασταν στους αγώνες

θα μας κυβερνούσαν οι ήρωες.

Αν αρκούμασταν στην παρηγορία

θα μας κυβερνούσαν οι γιατροί και οι παπάδες.

Εμείς όμως θέλουμε να μας κυβερνούν

άλλοτε έμποροι πραματευτάδες,

για να τους διώχνουμε κακήν κακώς,

κι άλλοτε θεατρίνοι υποκριτές,

για να τους γιουχαΐζουμε απ' τον εξώστη,

κάθε φορά που αλλάζουν μέσα μας

οι συσχετισμοί και οι ισορροπίες

αριθμών, λόγων, ονείρων, χρυσαφιού, νόμων,

αγώνων και παρηγορίας.

Γιάννης Πανούσης, Μοιρόγραφτο, εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθ. 2018  

Στους δικούς μου... Άγγελος Δούρος

Ιάκωβος Ρίζος, 1885

 

Στους δικούς μου

Όσο μ’ αγαπάτε,

τόσο πιο πολύ προσπαθώ

ν α  μ η  σ α ς  λ ε ί ψ ω…

Άγγελος Δούρος, Τετράμηνα 6-7, Άμφισσα 1975

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 22, Απρίλιος 2013, https://diorthoseis.eu/

Έρση... Κώστας Μόντης

Pablo Picasso

 

ΕΡΣΗ

Είσαι το Σαββατόβραδό μου κ' η Κυριακή μου,

είσαι το σχολικό μου διάλειμμα των 10.

Κώστας Μόντης, Άπαντα, Λευκωσία, Ίδρυμα A.Γ. Λεβέντη

(Ο Κώστας Μόντης για τη συζυγό του Έρση)

Καταμεσήμερο... Γιάννης Ρίτσος

Robert McCabe, Πύλος 1955

Γδύθηκαν κ’ έπεσαν στη θάλασσα· τρεις η ώρα μεσημέρι·

το δροσερό νερό καθόλου δεν εμπόδισε την επαφή

τους. Έλαμπε ως πέρα τ’ ακρογιάλι

νεκρό, μοναχικό, γυμνό. Τα μακρινά σπίτια κλεισμένα.

Άχνιζε στίλβοντας ο κόσμος.

Στο βάθος του δρόμου

χάνονταν ένα κάρο. Στην ταράτσα του λιμεναρχείου

κρεμόταν μια μεσίστια σημαία. Ποιος είχε πεθάνει;

Γιάννης Ρίτσος, Μαρτυρίες, εκδ. Κέδρος

 

Ομολογία... Πάρις Τακόπουλος

Oscar Palomares Solves

 

Την όμορφη τη δεσποινίδα

που τη θυμόμαστε

και ας μας ξέχασε αυτή,

της συγχωρούμε την παράλειψή της.

Και δεν θα γίνουμε τόσο κακοί

να κάνουμε μια σύγκριση πιο γενική.

Μόνο θα πούμε,

την όμορφη τη δεσποινίδα, εμείς,

δεν τη ξεχνούμε…

Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά 2010-1950, εκδ. Ποταμός