Monica Bellucci and Vincent Cassel in L'appartement (1996) |
Ερωτεύτηκα τα μάτια της.
Τον τρόπο που κοιτά,
σαν ν’ ανακαλύπτει ξανά, με κάθε βλέμμα, τα ήδη γνωστά.
Ερωτεύτηκα τον τρόπο με τον οποίο προφέρει τις λέξεις:
πως χτυπάνε ένρινα τα σύμφωνα,
πως αναπνέουν σαν αναστεναγμός τα φωνήεντά της.
Μα πιο πολύ, τον τρόπο που σωπαίνει.
Εκείνη την αμήχανη παύση που σημαίνει περισσότερα
απ’ όσα λέει.
Τον τρόπο που κλείνει τη χούφτα της.
Τον τρόπο που περπατά
σαν να είναι έτοιμη να πετάξει.
Τον τρόπο που συνοφρυώνεται.
Που επιστρέφει, που διαφωνεί.
Τον τρόπο που στο δέρμα της νυχτώνει.
Ερωτεύτηκα το χαμόγελο.
Την απορία.
Τη διεκδίκηση.
Τη συγκατάβαση.
Εκείνο το μεγάλωμα στα μάτια.
Την κίνηση στ’ αριστερά.
Το ρίξιμο του κεφαλιού στα χέρια.
Τη στιγμιαία ενοχή.
Τη διαρκή ανασφάλεια.
Ερωτεύτηκα τον τρόπο που υπάρχει.
Γιάννης Ευσταθιάδης, Άνθρωποι από λέξεις, εκδ. Μελάνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου