Τοπίο... Γιώργος Καραντώνης

Πέτρος Μπρούσαλης, 1950

 

Θάλασσα! Δεν ξεχωρίζεις πού σταματά το λίκνισμά της

και πού αρχίζει η απεραντοσύνη τ’ ουρανού.

Ένα κορίτσι έσχισε το φως,

ένα κορίτσι έπαιξε τον ήλιο,

μια μακρινή φωνή απλώνει στο γαλάζιο

ένα χαμόγελο έρωτα στο πρόσωπο της μέρας.

Πήρε ένα δρόμο σάρκας η θύμηση,

μια μυρουδιά πεύκου μες στον σταματημένο αγέρα,

με κείνο το λυγισμένο δέντρο να ζωγραφίζη τον ορίζοντα·

η εποποιία του φωτός στ’ ακίνητα φυλλώματα,

καθώς τα χέρια σου απλώνονταν μες στον καιρό,

καθώς τα χέρια σου απλώνονταν μες στα δικά μου χέρια.

Η μέρα είναι τόσο διάφανη,

που φοβάμαι ότι θα σπάση! 

Γιώργος Καραντώνης, Πεπραγμένα, εκδ. Ποιήματα των φίλων.

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 33

https://diorthoseis.eu/