 |
| Wayne Fisher |
Ήταν εκείνο το παράθυρο
που του πρωτόκανε εντύπωση.
Έπειτα όλα έγιναν αναμονή.
Κι αυτή η γυναίκα
που χόρευε ζεϊμπέκικο
κι ο γέρος άντρας της
χτυπούσε παλαμάκια.
Πρόλαβε να ρίξει
μια κλεφτή ματιά
στην ανθεκτική αγάπη τους,
κι έκτοτε πήρε σβάρνα
τα παράθυρα.
Αγάπησε τα κλειστά
ή τα μισόκλειστα,
για να ‘χει να φαντάζεται
το υπόλοιπο.
Του άρεσαν κι οι κουρτίνες
που λικνίζονταν,
σαν υποσχέσεις
που ψιθυριστά
τον προσκαλούσαν μέσα.
Τόσες ζωές ανεξιχνίαστες
που θα ‘θελε να ψηλαφήσει.
Μορφές που κάναν ένα πέρασμα,
κι άλλοτε σκιές πάνω σε τοίχους,
λάμπες που ανάβανε ή σβήνανε,
τρεμουλιαστά καντήλια ή κεράκια
του κράταγαν συντροφιά γλυκόπικρη
στους σιωπηλούς του περιπάτους.
Ζωές περίκλειστες,
που γλίστραγαν σαν τη δική του,
ρυάκια και ποτάμια
να χυθούν στη θάλασσα.
Πόσο ξένοι ερχόμαστε και φεύγουμε,
ενώ θα μπορούσαμε ίσως να ξανοιχτούμε.
Δημήτρης Καταλειφός, Πίσω από τζάμια θολά, εκδ.
Πατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου