Το νιώθω... Γιάννης Πατίλης

Eli Lotar, Πειραιάς 1931

 Το νιώθω πως όπου νάναι θα βραδιάση

το είδα κιόλας στα μάτια του παιδιού

που μόλις πέρασε.

Είχαν μια τέτοια νοσταλγία για τη μάνα.

Είχα και ‘γω μητέρα και το ξέρω.

Έκανα και παιδι

-πριν κάνω τα δικά μου,

και τόχασα.

Η νοσταλγία μένει.

Δεν θάθελα να φύγουμε από τώρα

ας μείνουμε λίγο ακόμα στην πλατεία

έχουνε κόσμο τα λεωφορεία,

τα μαγαζιά έχουνε φώτα.

Μπορεί να φύγουμε και με το «Νάξος»,

ακόμα δε σηκώσανε τη σκάλα

κι ανέκδοτα να πούμε υπάρχουν κι άλλα

κι αν σώθηκε ο καφές

βαστάει το πακέτο

κερνάω και σουβλάκια

στου Καραμπαμπά

τζατζίκι, μπίρες και λουκάνικα

κι αύριο είμαστε όλοι απογευματινοί

(και πρωινοί να ήμασταν τι πείραζε)

ξενέρωτοι τραβάμε στο Λυσία

πέπαυμαι τρέφων τρίτον έτος τουτί

γι’ αυτούς που φύγαν ανεπιστρεπτί

έχω νταλκά βαρύ για τις βαρείες

για σένα Μάρκο, Αντρέα και Μαρία

βαστάω τραπέζι αδειανό στη Φρεαττύδα

για πρωινό καφέ, αναστάσιμο,

τα πήρατε όλα:

νιάτα εραστές κι οράματα,

αδειάζοντας στο διάβα σας

όλα τα πακέτα·

σας πρόλαβε το σήμα το λυγρό.

Ένα τσιγάρο κρατά η ευτυχία!

Κ’ εμείς οι ανόητοι

κόψαμε το κάπνισμα!

Γιάννης Πατίλης, Ακτή Καλλιμασιώτη και άλλα ποιήματα, εκδ Ύψιλον

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 33 https://diorthoseis.eu/