Ευτυχία... Κωστής Παλαμάς

Pablo Picasso

 

Καθόμαστε σαν πάντα οι δύο

βράδυ στο σπίτι· αντικρινά της

εγώ γειρμένος στο βιβλίο,

σκυμμένη εκείνη στη δουλειά της.

Και το βιβλίο ήτανε στίχοι,

ψυχή από λάμψη και αρμονία·

έτσι εκεί τ’ άνοιξα στην τύχη,

και νά τί διάβασα:

                                «Ευτυχία!

Λουλούδι, σε ποια χώρ’ ανθίζεις,

σε ποιο γιαλό, μαργαριτάρι;

Αστέρι, ποιες μεριές φωτίζεις,

και ποιες καρδιές, ουράνια χάρη;

Πού, Χερουβείμ, φτερά διπλώνεις;

Νεράιδα, πού δροσολογιέσαι;

Είσαι διαμάντι και δε λιώνεις

ή καταχνιά είσαι και σκορπιέσαι;

Άδης, παράδεισος σε κρύβει;

Στον κόσμον ή στην ερημία,

μες σε παλάτι ή σε καλύβι,

πες μου, πού βρίσκεσ’, Ευτυχία;»

Δίχως τα μάτια απ’ τη δουλειά της

να τα σηκώσει,  ε δ ώ!  αποκρίθη·

τρεμουλιαστή με τη λαλιά της

μια μουσική στο σπίτι εχύθη.

Κι ένα καρδιόχτυπο με πιάνει,

κι αμίλητη λαχτάρα αιφνίδια,

γιατί πως άκουσα μου εφάνη

την Ευτυχία, την ίδια!

Κωστής Παλαμάς, Τα μάτια της ψυχής μου,εκδ. Εστία 1892