Όταν σείσαν την αχλάδα... Αντρέας Καμπάς

Pieter Brueghel

Ὅταν σείσαν τὴν ἀχλάδα

                Ὅσοι λάχαν τόσοι φάγαν

Ὅταν σείσαν τὴν ἀχλάδα

Μέσα στὸν μεγάλο κῆπο

Σὰν ἄστρα πέσαν πάνω στὸ καταπράσινο

Χορτάρι,

Οἱ χρυσοί, οἱ ζουμεροὶ καρποί,

Οἱ καλὰ ὡριμασμένοι.

Καὶ γέμισε χαμόγελα, ὁ κόσμος ὁλόγυρα

Γέμισε χαρά, μ’ αὐτὰ τὰ δῶρα τῆς φύσης.

Κι ὅσοι λάχαν,

Γεμίσανε τὰ καλάθια καὶ τὶς ποδιὲς

Καὶ τὶς τσέπες ἀκόμη.

Καὶ τὰ μάτια γεμίσαν ἔλεος

Ἀπὸ τὸν πλούσιο καρπό,

Ἀπὸ τὴν δροσερὴ καὶ τὴ γλυκειά του σάρκα.

Ὅσοι λάχαν ὅμως

Τόσοι φάγαν

Οἱ ἄλλοι ποὺ κυνηγοῦσαν ὄνειρα πάνω στὰ βουνὰ

Ἢ ψάχναν θησαυροὺς μέσα στ’ ἀγκάθια

Δὲ φάγαν.

Καὶ φύτρωσε μέσα τους ἕνας φθόνος

Γέμισε τὸ στόμα τοὺς χολή.

Κ’ ἦταν ἄσκημο πράμα.

Ἀντρέας Καμπᾶς, (1919-1965), Ἀνθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Ἑστία, 2008