Περιμένω... Jean Cocteau

Πέμη Ζούνη, Απουσίες, 1987

Να περιμένω.

Να με στήνεις.

Έχεις κάνει το στήσιμο ολόκληρη τέχνη.

Σαν εκείνα τα κινέζικα βασανιστήρια.

Έχεις μάθει όλα τα κόλπα,

τους πιo απαίσιους τρόπους για να με κάνεις να πονάω.

Πόσο έχω περιμένει!

Κάθομαι και μετράω μέχρι το χίλια,

μέχρι το δέκα χιλιάδες, μέχρι το εκατό χιλιάδες.

Μετράω τα βήματα ανάμεσα στην πόρτα και το παράθυρο.

Κάνω κομπίνες στο μέτρημα

για να βγαίνουνε διπλά τα βήματα.

Βάζω μουσική, αρχίζω να διαβάζω.

Στήνω αυτί μήπως ακούσω τίποτα.

Όλη την ώρα με στημένο αυτί, σαν τα ζώα.

Και μερικές φορές δεν αντέχω

και τηλεφωνάω σε 'κείνο το βρωμομπάρ που πηγαίνεις

και βασανίζεις άλλες γυναίκες.

Και πάντα μου λένε ότι μόλις έχεις φύγει.

Και ποτέ δεν ξέρουν που αλλού θα πας.

Κι αυτή που είναι στο βεστιάριο,

μόλις μ’ ακούσει αρχίζει τις συμπόνιες.

Α, θα την σκοτώσω.

Εξάλλου, μπορεί να σκοτώσω και σένα.

Έχω ακούσει για άλλες γυναίκες

που έχουν σκοτώσει τους εραστές τους

για πολύ λιγότερα απ’ αυτά που κάνεις εσύ.

Jean Cocteau, Ο ωραίος αδιάφορος, μετ. Γιάννης Φαρμακίδης