Μονή Καρακάλλου.18ος αιώνας. |
Κατά τή μαρτυρία τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ἤδη στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του ῾ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος...Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν᾽.
[…]
῾Ο
Θεός μας δέν διστάζει, κινούμενος ἀπό τήν ἀπειρία
τῆς ἀγάπης Του, νά ἔλθει ὡς ἄνθρωπος,
νά προσλάβει δηλαδή τήν ἀνθρώπινη
φύση, σῶμα
καί ψυχή, χωρίς νά ἀποστρέφεται
τήν ῾ἀνοστιά᾽ αὐτῆς
(ἱ.
Χρυσόστομος). Δέν
θεώρησε ὅτι
ἦταν
κάτι ὑποτιμητικό
γιά τή μεγαλοσύνη Του τό γεγονός τοῦτο. Δέν θεώρησε ὅτι
ὑποβαθμίστηκε.
Κι αὐτό
συμβαίνει γιατί ὁ
Θεός μας - ἄς
ἐπιτραπῆ ἡ προκλητική ἔκφραση
– δέν εἶναι
῾κομπλεξικός᾽. ᾽Εμεῖς
οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε κομπλεξικοί, γι᾽ αὐτό καί πιστεύουμε ὅτι δέν ἀξίζει
νά ῾ρίχνουμε᾽ τόν ἑαυτό μας καί θά πρέπει νά τόν κρατᾶμε στό ῾ὕψος᾽ του. ῾Ο Θεός μας ὅμως
εἶναι
τέλειος καί δέν περιμένει ἀναγνώριση
ἀπό
κανέναν. Ἡ
αὐτοσυνειδησία
Του εἶναι ἀπόλυτη καί ὁ ῎Ιδιος εἶναι
ὁ μόνος
κριτής τοῦ
῾Εαυτοῦ Του. ῾Η μόνη ἀναγνώριση
πού θέλει ὁ
Θεός εἶναι
ἡ πίστη
τοῦ ἀνθρώπου σέ Αὐτόν, διότι ἀπό αὐτήν ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία του. ῎Ετσι
ὁ Θεός
μας ἐπιλέγει
νά ἔλθει ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά
καί πάλι μέ τρόπο πού προκαλεῖ
τήν ἀνθρώπινη
῾χαλασμένη᾽ λογική: νά περικλεισθεῖ μέσα σέ ἕνα ῾μικρό κομμάτι κρέας καί ὑποκάτω εἰς
τήν μωρίαν ἑνός
ἀγνώστου
καί ἀφώνου
νηπίου᾽
( ἅγιος
Νικόδημος ἁγιορείτης), καί μάλιστα σέ μία περιοχή ἀπό τίς πιό ἄγνωστες τῆς γῆς: σ᾽
ἕνα
χωριό τῆς
᾽Ιουδαίας!
Τά χτυπήματα στή λογική τοῦ
ἀνθρώπου
εἶναι
συνεχῆ καί ἀπανωτά! Δέν φτάνει δηλαδή τό γεγονός
ὅτι
γίνεται ἄνθρωπος,
πράξη δηλαδή ἐντελῶς ὑποτιμητική γι᾽
Αὐτόν, ἔρχεται καί ὡς βρέφος καί μάλιστα ἄσημα καί ἄδοξα! Τουλάχιστον, θά σκεφτόταν
κάποιος μέ ῾τετράγωνη᾽ λογική, ἄς ἐρχόταν ὡς
πριγκηπόλουλο. Θεός εἶναι!
Κι ὅμως! Δέν
ἐπιλέγει
οὔτε αὐτό, τό ἐντελῶς ἁπλό
καί λογικό. Γιατί; Διότι θέλει νά μᾶς σώσει, δηλαδή νά κερδίσει ὄχι τόν θαυμασμό μας, ὄχι τήν ὑποταγή
μας, ἀλλά τήν
καρδιά μας. Γιά νά μήν ἀφήσει
περιθώριο σέ κανέναν, ἀκόμη
καί σ᾽ ἐκεῖνον πού θά ἔλεγε
ὅτι ἔρχεται ῾ταξικά᾽, γι᾽
αὐτό καί ἐπιλέγει καί τήν πιό ταπεινή θέση. ῾Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον, οὐρανόν τό σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν τήν Παρθένον, τήν φάτνην
χωρίον, ἐν
ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος, Χριστός ὁ Θεός, ὅν
ἀνυμνοῦντες μεγαλύνωμεν᾽! ῾Οὐ
φέρει τό μυστήριον ἔρευναν.
Πίστει μόνῃ
τοῦτο
πάντες δοξάζομεν᾽.
῾Η
ἱστορία
τῆς Θείας
Οἰκονομία,
ἤδη ἀπό τήν πρώτη φάση της μέ τήν Παλαιά
Διαθήκη, μᾶς
ἔχει
προσανατολίσει στόν τρόπο αὐτῆς τῆς ταπεινῆς
ἐμφάνισης
τοῦ Θεοῦ. ᾽Ενδεικτικά καί μόνον νά μνημονεύσουμε τό γνωστό καί πάντα
συγκινητικό περιστατικό τῆς
παρουσίας τοῦ
Θεοῦ στόν
προφήτη ᾽Ηλία.
῾Ο
προφήτης διωγμένος καί ἐξόριστος
βρίσκεται μόνος καί ἀπελπισμένος.
Κατά τή γνώμη του ὅλοι
εἶχαν ἀλλαξοπιστήσει στόν ᾽Ισραήλ. Καί προσφεύγει στόν Θεό, ὁ ῾Οποῖος
τοῦ ὑπόσχεται ὅτι τήν ἑπομένη τῆς προσευχῆς του θά τοῦ φανερωθεῖ. ῾Ετοιμάζεται ὁ
προφήτης καί τήν ἑπομένη
πράγματι βγαίνει ἀπό
τό σπήλαιό του γιά νά ὑποδεχθεῖ τόν Δημιουργό του. Τά γεγονότα εἶναι ὄντως συγκλονιστικά: βίαιος ἄνεμος ἀρχίζει
καί σαρώνει τά πάντα στό πέρασμά του. ῾῾Ο Θεός!᾽,
σκέφτεται ὁ
προφήτης κι ἑτοιμάζεται
νά προσκυνήσει. ᾽Αλλά
ἡ φωνή
τοῦ Θεοῦ μέσα του εἶναι σαφής: δέν εἶναι ὁ Θεός στόν δυνατό καί βίαιο ἄνεμο! ῞Υστερα
μέγας σεισμός συγκλονίζει τόν τόπο πού βρίσκεται ὁ προφήτης. Καί στή σκέψη του πάλι ὅτι ἦλθε
ὁ Θεός
παίρνει τήν ἀπάντηση:
δέν εἶναι
στόν σεισμό ὁ
Θεός! ῎Επειτα
δυνατή φλόγα ἀρχίζει
καί καίει τόν ὅλο
χῶρο. ᾽Αλλά γι᾽ ἀκόμη μία φορά ἀκούει
ὁ
προφήτης: δέν εἶναι
στή φλόγα ὁ
Θεός. Καί τέλος, ἕνα
ἁπλό καί
δροσερό ἀεράκι
ἀρχίζει
νά φυσάει, μία αὔρα
πού ἔνιωθε ὁ προφήτης ὅτι τόν ἀναζωογονεῖ καί τόν παρηγορεῖ. Κι ἀκούει πιά τή φωνή: ἐδῶ
εἶναι ὁ Θεός! Στό περιστατικό μαθαίνει ὁ προφήτης τόν τρόπο ἐμφάνισης τοῦ Θεοῦ. ῞Οσο
ὁ κόσμος αὐτός βρίσκεται στήν κατάσταση πού εἶναι, ὅσο ἀκόμη δέν ἔρχεται ἡ γενική κρίση τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ κόσμου, ὁ Θεός μας θά ἐπιλέγει τήν ἁπαλή παρουσία, τήν ταπεινή ἐμφάνεια, αὐτό πού κατεξοχήν εἴδαμε μέ τήν ᾽Ενανθρώπή Του ἐν Βηθλεέμ τῆς ᾽Ιουδαίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου