Λεηλασία... Ρένος Αποστολίδης

Κωστής Αντωνιάδης

Λεηλασία

Θάρθη μια νύχτα

που θ' ακούσης

χτύπους βαριούς.

Καί θάν' οι άνθρωποι,

που ήρθαν,

μέ τό πρόσωπό τους

τ' αληθινό...

Θ' ανοίξης,

σά νά τό περιμένες

- σά νά μήν ήσουνα

παιδάκι οχτώ χρονώ...

Θά μπούν

και θάν' όλοι:

κ' οι εχθροί,

κ' οι ξένοι,

κ' οι φίλοι.

Μάταια θά ψάξης να διακρίνης

ίχνη τύψης

στά προσωπά...

Δέ θά ψάξης !

Πρίν μιλήσουν

θάχης καταλάβει...

Ήρεμα τότε

θά βγάλης τό σακκάκι σου

καί θά τούς τό δώσης.

Θά βγάλης τό πουκάμισό σου

και θά τούς τό δώσης...

Δέ θ' αφήσεις διόλου νά κοπιάσουν

- θά τούς οδηγής

νά παίρνουν,

νά παίρνουν,

νά παίρνουν...

Καμμιά υποψία νά μήν τούς απομείνη

πώς δέν τά πήραν όλα...

Τίποτα νά μήν περισωθή !

... Θά τελειώσουν

Κάποτε

- καί θά φύγουν, ικανοποιημένοι.

 Τήν ώρα εκείνη

πάλι εσύ θά κλάψης.

Ρένος

Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη