Εντολή γραμμένη στο κύτταρο... Ηλίας Μπαζίνας.

Dimitri Kessel: Η Βασιλική Φρουρά, 1948

Εντολή γραμμένη στο κύτταρο

Όταν ακούω διάφορους αφελείς να μιλάνε για το πώς ΚΑΠΟΙΟΙ «ελέγχουν τη μοίρα των λαών», σκέφτομαι την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν υπήρξε στην Ιστορία κίνημα, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ πιθανότητα ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ήταν ΑΥΤΟ!

Το ότι ΠΕΤΥΧΕ επιβεβαιώνει, για μένα, την άποψη, που κερδίζει επιτέλους έδαφος στην ιστορική σκέψη, ότι η ανθρωπότητα κινείται με τρόπους γενικά ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ότι τίποτα δεν είναι «ΒΕΒΑΙΟ» ή «ΑΔΥΝΑΤΟ» και ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει ΠΩΣ θα είναι ο κόσμος σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα. Φυσικά, οι υπολογιστές επεξεργάζονται άριστα τα στοιχεία που τους δίνονται. Εκείνοι που τα δίνουν, όμως, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και οι άνθρωποι είναι οι ΙΔΙΟΙ ακριβώς, που ήταν πριν από 3.000 χρόνια. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ άλλαξε, όχι το ανθρώπινο όν. Κοιτώντας τις μορφές του Περικλή, του Σύλλα, του Αλέξανδρου, του Ιουλίου Καίσαρα, του Καρλομάγνου στην εγκυκλοπαίδεια που ξεφυλλίζω τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι ότι αν η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ έχη έστω και την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία, ο άνθρωπος, ΑΝ μεταβλήθηκε βιολογικά, πράγμα αναπόδεικτο και αστήρικτο, μεταβλήθηκε μάλλον προς το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Πάντως, οι κυβερνήτες του κόσμου είναι ΚΟΙΝΟΤΑΤΟΙ άνθρωποι, κατασκευάσματα της ΤΥΧΗΣ και της ΙΛΙΓΓΙΩΔΟΥΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ανθρώπινων πραγμάτων. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος εκπηγάζει πρωταρχικά από τις εγγενείς ΑΤΕΛΕΙΕΣ των ανθρώπων που ασκούν εκάστοτε αυτό, που λέμε «ΕΞΟΥΣΙΑ».

 Όταν η «εκτρωματική» (εκ πρώτης όψεως) προσπάθεια ελληνικής εθνεγερσίας φάνηκε να πνίγεται στο αίμα με το συμβολικό πετσόκομμα των ευγενικών και κακότυχων Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι, ο Μέττερνιχ χαμογέλασε σαν το γάτο που κατάπιε το καναρίνι. Οι πιθανότητες να ανησυχήση ο Σουλτάνος από εκείνο το νεφελώδες και μάλλον αξιοδάκρυτο «πράμα» που ονομαζόταν «Ελληνες», έμοιαζαν αρκετά φαιδρές. (Περισσότερες έχω εγώ να μπω στο ρινγκ με τον Ταϊσον και να τον οριζοντιώσω με αριστερό σκαμπίλι!).

 Πολλοί «ιστορικοί» εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μη ΘΕΛΟΥΝ να πιστέψουν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ από τα «ΑΤΑΚΤΑ» μπουλούκια των Ελλήνων, που τόσο βαθειά περιφρονούσε ο Κλαούζεβιτς. ΟΠΩΣ και να διάβασης την Ιστορία όμως, η απλή αλήθεια παραμένει ότι οι Τούρκοι άρχισαν να κερδίζουν κάποιες παρτίδες ΜΟΝΟ όταν φώναξαν τον Ιμπραήμ. Και ο Ιμπραήμ αποτελούσε γι' αυτούς «ΛΥΣΗ» πικρής ΑΝΑΓΚΗΣ. Λίγα χρόνια αργότερα, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι, τους ΤΣΑΚΙΣΕ κυριολεκτικά, υποχρεώνοντας τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β' στη μία ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ μετά την άλλη. (Μέχρι που η καρδιά του Οθωμανού μονάρχη δεν άντεξε και ΕΣΠΑΣΕ!). Η «λύση» Ιμπραήμ, που ισοδυναμούσε με ΑΠΟΤΥΧΙΑ των πασάδων του Σουλτάνου, ΔΕΝ κατάφερε, όπως θέλουν να υποστηρίζουν από άγνοια ή από ΔΟΛΟ, μερικοί-μερικοί, να ΣΒΗΣΗ τη σπίθα της Επανάστασης. Η Μάνη, μετά από εισβολή από ΤΡΙΑ σημεία, ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ. Η παρέμβαση των «Συμμάχων» στο Ναυαρίνο, ΔΕΝ «ΕΣΩΣΕ» τους Έλληνες. Τους γλύτωσε, αυτό ναι, από την αβέβαιη παράταση μιας αιματηρής δοκιμασίας. Έγινε, όμως, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή (και ΟΤΑΝ) οι Δυνάμεις διάβασαν σωστά ότι η ελευθερία, που κέρδισαν τα ελληνικά όπλα με τεράστιες ΘΥΣΙΕΣ, δεν παιρνόταν πια πίσω. Στα βορβορώδη «κέντρα αποφάσεων» της Ιερής Συμμαχίας απόμενε μόνη λύση το να ετοιμάσουν την κατάσταση, που θα ΔΙΑΔΕΧΟΤΑΝ το Σουλτάνο στην καμπούρα των Ελλήνων. Και αυτό έπραξαν.

 Σχεδόν ΠΑΝΤΑ έτσι συμβαίνει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ότι δημιουργούν τα γεγονότα ενώ στην πραγματικότητα ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τη δυναμική των γεγονότων και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ όσο καλύτερα μπορούν.

Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επειδή ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ. Κατά πάσα πιθανότητα, η εντολή να συμβούν ΚΑΙ αυτά τα γεγονότα - όπως και τόσα άλλα - ήταν ΓΡΑΜΜΕΝΗ στο κύτταρο των ανθρώπων δεκάδες χιλιάδες χρόνια ΠΡΙΝ. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι καταλαβαίνω το νόημα της εντολής αυτής. Σαν Έλληνας, έχω νοιώσει παλμούς και κραδασμούς ακατανόητους για άλλους ανθρώπους. Αυτό που τελικά μου μένει είναι μια ΠΙΣΤΗ: Ότι κάπου μέσα στο Μεγάλο Σχέδιο των πραγμάτων, υπάρχει μια ειδική θέση γι' αυτό, που λέμε «Ελληνισμό», θέση και μαζί και αποστολή, που έχει να κάνη με ακραίες έννοιες. Ζωή, θάνατο, φως, σκοτάδι, καλό, κακό, ωραίο, άσχημο.

 Δεν νομίζω ότι εμείς μπορούμε ή δικαιούμεθα να ξέρουμε περισσότερα. Κάνουμε εκείνο που προστάζει η Φύση, ακολουθούμε το πεπρωμένο μας. Αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πράγματα σπουδαία. Γίναμε θεματοφύλακες Παρθενώνων. Βαφτίσαμε αξίες και ιδέες, τους δώσαμε ΟΝΟΜΑΤΑ στη μοναδικής ομορφιάς και δύναμης γλώσσα μας. Υπάρχουμε ακόμα. Νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την πανάρχαιη εντολή μέσα στο κύτταρό μας. Ως τώρα δε μας πρόδωσε...

Ηλίας Μπαζίνας

 «Φίλαθλος», 23 Μαρτίου 1997