Δεσίματα... Rafael Rinero

φωτ. Willy Ronis

Δεσίματα (Ataduras)

 ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ πρότεινε νὰ δέσω τοὺς καρπούς του μὲ τὸ καλσόν μου. Μετὰ ζήτησε χοντρὰ σχοινιὰ γιὰ νὰ σφίξω γερὰ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του. Τέλος ἀπαίτησε ἁλυσίδες γιὰ νὰ ἀκινητοποιήσω κάθε μέρος τοῦ σώματός του. Μόνο τότε ἐπέτρεπε νὰ τὸν ἀγγίζω γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κάνουμε ἔρωτα.

Πάντα ἤμουν διατεθειμένη νὰ τὸν δέσω, ἐκεῖνος τὸ ξέρει. Δὲν ὑπάρχει κόμπος τόσο μπερδεμένος, ποὺ νὰ μὴν μπορῶ νὰ κάνω, οὔτε λουκέτο τόσο περίπλοκο, ποὺ νὰ μὴν μπορῶ νὰ κλειδώσω.

Δὲν καταλαβαίνω γιατί τώρα, ποὺ τὰ δεσμά μου ἔχουν φτάσει σὲ τέτοιο ἐπίπεδο τελειότητας, ἐκεῖνος δὲν ἐπιτρέπει νὰ τὸν ἀγγίζω. Δὲν ὑπάρχει σχοινί, οὔτε ἁλυσίδα, δὲν ὑπάρχει κόμπος, οὔτε λουκέτο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὰ δεσίματα ποὺ ἔχω δημιουργήσει γιὰ ἐκεῖνον.

Ὁ γάμος μας, ἡ κορούλα μας καὶ ἡ παράξενη ἀσθένειά της, τὸ στεγαστικὸ ποὺ μᾶς πνίγει, ἡ ζήλια μου καὶ ἡ κατάθλιψή μου. Ἔχω δημιουργήσει ὅλα αὐτὰ τὰ δεσμὰ γιὰ ἐκεῖνον καὶ ὅμως τώρα δὲν θέλει οὔτε κὰν νὰ σκέφτεται τὸ σέξ.

Rafael Linero